Skinfaxi - 01.04.1944, Síða 12

SKINFAXI
12
fi-elsið æðra. Engin þjóð getur, sér að meinalausu,
gefið það við friðnum. En hitt getur og hefir orðið
gæfuvegur, að selja friðinn fyrir frelsið.
Hví erum við íslending-
ar þá að liika og deila,
pegar við getum náð fullu
frelsi, án þess að fórna
nokkru — nema sundr-
ungunni.
Ég er ekki fróður mað-
ur um þau mál, sem hér
um ræðir. En mér skilst,
að enginn íslendingur,
sem málum er kunnugur,
efist um rétt þjóðarinnar
til að kveðja að fullu
dönsk yfirráð á þessum
misserum.
Hvað er þá um að
deila? Jú, það er deilt
um kveðjuaðferð. Allir
vilja þó rétta Ijróðurhönd, og láta fylgja hróðurliug og
„bróðurlegt orð“. Og varðar það ekki mestu? Þvi vissu-
lega er það mikil þjóðargæfa og meiri en ég hygg að
margur geri sér grein fyrir, að geta, eða öllu heldur að
geta ekki annað en skilið við núverandi kynslóð og
konung drottinþjóðarinnar með hlýjum liuga og þakk-
læti fyrir mannúð og skilning. Þung eru örlög þeirrar
þjóðar, sem neyðist til að brjótast úr fjötrunum með
hatursfullu hjarta.
Ég áfellist ekki þá menn, sem vilja fara aðra leið
en þá, sem meiri hluti Alþingis hefir ákvcðið. Skiptar
skoðanir um leiðir eru oftast eðlilegar, þó talcmark-
ið sé eitt. En það ætti hverjum íslendingi að vera ljóst,
að þegar málið er lagt fyrir þjóðina, þá má ekkert at-
kvæði vanta, og því síður vera neiikvætt um aðalatriðið.