Skinfaxi - 01.04.1944, Blaðsíða 34

SKINFAXI
34
Kristján Eidjárn stud. mag.:
Örnefnaskráning U. M. F.
Oft er um það talað, að
við lifum á öld mikilla
breytinga, og er það hverju
orði sannara. Við búum við
annars konar menningu en
afar okkar og ömmur.
Verkmenning, sem þjóðin
hefur unað við í þúsund
ár, liefur skyndilega þokað
fyrir niýjum starfsháttum,
gamall, íslenzkur hugsun-
arháttur hverfur með hin-
um gömlu lifnaðarháttum,
og börnin nema aðrar sög-
ur og önnur ljóð en áður
var. Við köllum brejding-
arnar framíarir, erum upp
með okkur af þeim og skiljum, að fyrir þær verðum
við að fórna miklu áf hinum gamla arfi. En það er
ekki sársaukalaust, og við lítum með eftirsjá til hinna
fornu liátla, sem við liöfum horfið frá. Þá gerir þörfin
og löngunin lil að halda gömlum minjum til haga vart
við sig. Á undan ganga safnarar, oft kallaðir sérvitring-
ár, en jafnan velgerðamcnn þjóðarinnar, þegar frá tíður.
Það var mikil framför, þegar pappír varð algengur á
17. öld, því að þjóðin þurfti mikið að skrifa. Þá hættu
menn að hirða um gamlar skinnbækur, og eyðingin
mikla vofði yfir þeim. Þá kom Árni Magnússon hand-
ritunum til bjargar. Engin skinnpjatla var svo aum,
að honum væri ekki að henni fengur, ef aðeins var á
henni letur. Hann leitaði skinnbóka, hvar sem liann
Kristián Eldjárn.