Skinfaxi - 01.11.1946, Blaðsíða 17

SKINFAXI
69
ið hins bezta úr menningu þessara tíma, uppfyllt þær
þarfir þjóðarinnar, sem skylda þess er að uppfylla og
komið lil þroska nýrri og mannvænlegri kynslóð.
Það, sem ég nefni liér fyrst er ræktun landsins. Henni
er nú það langt komið, að allir þekkja þann mun, sem
á þvi er að taka lievfeng sinn á ræktuðu, véltæku landi
eða sækja hann með handverkfærum á óræklað land.
Sá mismunur einn er nógur til þess að sýna, að alla
álierzlu verður að leggja á það, að rækta landið, svo
að lieyskapurinn verði allur tekinn á véltækum túnum
og flæðiengjum.
Ég ræði hér ekki ýtarlega þær leiðir, sem fara á i
ræktunarmálunum, enda má þar ýmsu hnika lil og deila
um livað bezt sé, en þetta er takmarkið, sem verður að
nást. Ný tæki, eins og jarðýtur, vélskóflur og gröfur
opna þar nýjar leiðir og ný tækifæri. Þó er hér við
ramman rcip að draga. Menn eru svo undarlega treg-
ir og kyrrstæðir. Þess er skammt að minnast, að meiri
liluti Alþingis taldi ástæðulaust að gera ráðstafanir til
nýræktar utan gömlu túnanna fvrr en 1954. Og al-
kunnir eru þeir reikningar um áburðarþörf landbún-
aðarins, sem miða eingöngu við áburðarnotkun liðins
tima og bæta litlu eða engu við. Þeir, sem standa að
slíkum ályktunum, vita ekki, livað er að gerast i rækt-
unarmálum á íslandi.
Slétt og ræktað land er undirstaða búskapar á íslandi
eins og annarsstaðar. Hitt er svo minna atriði, hvort
vinnuvélarnar eru knúðar með olium eða vöðvaafli
hestanna, en þó hygg ég, að það fari mjög eftir slað-
háttum, hvort haganlegra er á hverjum stað, og kemur
þar m. a. til greina, hvernig dráttartækin notast til ann-
arra hluta. Þá vil ég heldur ekki ganga alveg framhjá
því, hvort mönnum finnst dráttarvélin eða hestarnir
rómantískari, en það mun vera mjög misjafnt.
En það er ein orkulind, sem ekki er hægt að ganga
þegjandi fram hjá í þessu sambandi, þar sem rafmagnið
6