Skinfaxi - 01.11.1946, Qupperneq 77

SKINFAXI
129
ÍÞRDTTAÞÁTTUR X.
Iftl aup.
éJinarióon:
inariion:
Hlaup urðu snemma keppnisíþrótt. Iíonur og karlar reyndu
þol sitt og spretthörku í lilaupakeppni. Viða í fornsögum
okkar er getið um menn, sem voru fráir á fæti. Listamenn
Grikkja og Rómverja liafa greypt i marmara og postulín
myndir af hlaupandi konum og körlum, sem í fegurð sinni
og yndisþokka bera vott um það, hve hlaup sem íþrótt voru
höfð í hávegum á blómaskeiði þjóðanna við Miðjarðarliaf.
Gangur og hlaup eru hverjum heilbrigðum manni eðlilegar
lireyfingar. Barnið leggur allan likamann i hlaupið, en óþjálf-
aður fullorðinn maður á hlaupum hreyfir fætur og arma
meðan bolurinn — axlir og mjaðmir — er stífur og léttir
síður en svo hlaupið. Undirstaðan að því að vera frár á
fæti, er samvinna vöðva jafnt í bol sem útlimum, en per-
sónulegir eiginleikar, snerpa, léttleiki, þol og vilji eru styrk-
ar stoðir þeirrar undirstöðu.
Hlaupið er frábrugðið göngunni að því leyti, að báðir fæt-
ur eru aldrei i senn í snertingu við jörðu og stundum báðir
á lofti í einu.
Hlaup eins og ganga er fall bolsins áfram, en það fall
er hindrað af viðnámi fótanna, sem með vissri skreflengd
fótanna hvors fram fyrir annan í fallátt bolsins flytur bol-
inn áfram.
Viðnám fótanna skeður með fjaðurmögnuðum hreyfingum
(beygjum) í ökla-, hné- og mjaðmaliðum, að þvi loknu er
bolnum spyrnt áfram við það, að rétt er úr beygjum viö-
námsfótarins. Sú rétting (teygja eða spyrna) hefst um mjaðm-
ir, síðan um hné og síðast um ökla og rist. Þá hefst nýtt fall
bolsins fram á við. Þannig færist líkaminn áfram í hlaupum,
eins og knöttur, sem hoppandi þyrlast áfram — fellur til