Skinfaxi - 01.11.1956, Blaðsíða 18

114
SKINFAXl
heldur vegna bræðralags þeirra þjóða, sem vilja vaka
yí'ir dýrmætri eign og helgum dómum. Hann álitur
blátt áfram, að ef íslendingar slaki um hársbr,eidd á
kröfum sínum, muni þeir svikja þann anda, sem í
næturhúmi margvislegrar haráttu varð að heilbrigðri
norrænni samkennd. Sjálfur hefur hann um þelta
sagt (í bréfi til Alþýðublaðsins 14. júlí 1954):
„Að lokum langar mig að geta þess, að ég er ekki
samþykkur þeim, s,em álíta, að íslenzka sljórnin hafi
vísað skiptingartillögunni á bug alltof flaumósa. Því
hefur venð haldið fram af íslendingum, að þessi til-
laga hafi sýnt einlægan vilja til að leysa handrita-
deiluna að óskum beggja þjóðanna. Ég er ekki viss
um, að þetta sé rétt, jafnvel ekki hvað Dönum við-
vikur. Að minnsta kosti hafa liöfundar frumvarpsins
alls .ekki skilið þá lilið málsins, sem snýr að norræn-
um samhug. íslendingar svikusl undan merlci, þegar
handritamálið var tekið af dagskrá 1918. 1 dag liefðu
þeir ekki aðeins svikið sjálfa sig heldur og alla þá
vini sína á Norðurlöndum, sem álíta að heiðarleg
reikningsskil handritamálsins séu nauðsynleg til að
hreinsa andrúmsloft norrænnar hyggju, ef þeir hefðu
tekið skiptingartillöguna til greina.“
Við erum orðnir svo vanir því að álíta norræna
samvinnu nokkurs konar hálfvelgju og kukl, og van-
trú okkar á þessa starfsemi hefur ekki minnkað sið-
an við urðum þess varir, að Norðurlandaráðið vili
helzt komast hjá því að taka handritamálið á dagskrá.
En ætli þessi vantrú okkar sé ekki af því sprottin, að
við einblínum of mikið á aðferðir stjórnmálamann-
anna. Ætli Bjarni M. Gíslason, s,em liefur dvalið yfir
20 ár í Danmörku, beri ekki betur skyn á þá hluti en
við, hvorl ekki finnist neinn jákvæður norrænn andi
meðal frændþjóða okkar. Jú, hann finnst, og hvergi
jafn raunhæfur og meðal lýðskólahreyfingarinnar
dönsku. En það er svo um liugsjónir, sem menn vinna