Skinfaxi - 01.11.1956, Blaðsíða 26

122
SKINFAXI
AF IIAFIVFIIIZKIIM SJÓMAXXI
Þegar botnvörpunurinn Bjarni riddari lagði úr höfn
í Hafnarfirði þriðjudaginn 1. marz 1955, var þar um
borð nýr netamaður, 61 árs að aldri, sem aldrei áð-
ur liafði v.erið skipverji á íslenzkum togara. Ekki
ber samt að skilja þetta svo, að hér hafi verið ráðinn
óvanur maður til starfa. Nýi netamaðurinn hafði þá
i meira en fjörutíu ár verið sjómaður á útlenzkum
fiskiskipum og skipstjóri á togurum um þrjátíu ára
skeið. Hann hefur stjórnað togurum fyrir Hollend-
inga,' Breta, Spánverja, Pólverja og Israelsmenn,
lengst af við ísland á vetrarvertíðum, en á Norður-
sjó á sumrum.
Maður sá, sem hér er frá sagt, heitir Einar Guð-
inundsson, fæddur í Hafnarfirði og uppalinn þar
til tvítugsaldurs. Þá hvarf hann af landi brott, og hef-
ur síðan aldrei til íslands komið til veru fyrr en
viku áður ,en hann réðst á Bjarna riddara. Til fæð-
ingarbæjar síns, Hafnarfjarðar, hafði liann aldrei
komið síðan hann fór hrott þaðan árið 1914, nema
snöggvast eftir mannskaðaveðrið mikla i febrúar ár-
ið 1925 eða fyrir réttum þrjátíu árum. Varla getur
heldur lieitið, að hann hafi komið í land á fóstur-
jörð sinni í þessi fjörutíu ár nema þegar nauðsyn
reiðarheftið frá 1918, þar sem Stökkið var prentað.
Þá sögu las ég oft. Hún opnaði skilning minn á því,
hvað smásagan getur verið snjöll. Mér er nær að
halda, að lrennar vegna hafi ég tekið því ástfóstri við
smásöguna, sem enn hefur ekki rénað. Lengi býr
að fvrstu gerð. Kæmi mér ekki á óvart, þótt flciri
hefðu svipað að segja af smásögum Þóris Bergssonar.
S.