Skinfaxi - 01.11.1956, Síða 25

SKINFAXI 121
kunnur rithöfundur. Síðan hafa þessar bækur komið út
eftir liann: Vegir og veglegsur, skáldsaga, 1941, Ngjar
sögur, 1944, Ljóðakver, 1947, Iíinn gamli Adam, smá-
sögur 1947, Hvítsandar, skáldsaga, 1949, Á veraldar
vegum, smásögur, 1953, Frá morgni til kvölds, smá-
sögur, 1953. í lilefni sjötugsafmælis skáldsins, 1955,
gaf Almenna bókafélagið út smásagnaúrval, Sögur,
og er ein sagan í því safni ný. Og enn s,endir Þórir
Bergsson frá sér smásögur, þótt hann sé kominn á
áttræðisaldurinn.
Eins og fyrr var sagt, hefur aldrei nein hárevsti
vei\ð um rithöfundarnafn Þorsteins Jónssonar. Undir
dulnefni hóf hann innreið sína á veltvang bókmennt-
anna, og í kyrrþey liefur liann skrifað sögur sínar,
lengst af í frístundum frá fjarskyldum borgaralegum
störfum. Samt er hann snjall rithöfundur, vafalaust í
hópi þeirra islenzkra höfunda, sem bezt kunna að
segja smásögu. Slyrkur hans liggur í næmu listfengi
i efnismeðferð og tjáningu, sálfræðilegum skilningi,
og nákvæmri þekkingu og skáldlegu innsæi á við-
brögðum manna, tilfinningum og háttum. í sumum
sögum hans eru tökin svo hárfín, að vart verður het-
ur gert, blær umhverfis andar úr frásögn, innlifunin
skýr og snögg. Hann er ekki félagslegur liöfundur,
þótt víða komi hann auga á vandkvæði og misfelli i
samfélaginu, hann er fyrst og fremst mannlegur höf-
undur, sem skynjar næmlega örlög samborgaranna,
oftast mótviðrasöm, stundum sár og þrúgandi. Hann
hefur skömm á flysjungshætti og heitir þá skopi, þótt
alvara lífsins í misvindasömum mannheimi liggi hon-
um ríkast á hjarta. Leikur ekki á tveim tungum, að
nafn hans mun lifa í íslenzkri bókmenntasögu, meðan
smásagan er nokkurs virt.
Skylt er mér að játa það hér, að ég stend i per-
sónulegri þakkarskuld við Þóri Bergsson. Mér er i
barnsminni, er ég gróf upp úr gamalli skúffu Eim-