Skinfaxi - 01.11.1956, Síða 23

SKINFAXI
119
munir, er hann gerði, sýna ljóslega, að hann var fá-
gætur hagleiksmaSur, enda prýSilega aS sér i tré-
skurði fornum og nýjum, íslenzkum og norrænum yf-
irleitt. Var hann við framhaldsnám i sérgrein sinni
erlendis árin 1919—’21. Er hann kom heim 1921 tók
hann að kenna dráttlist, smíSar, tréskurð og hók-
hand, einkum á ísafirði, en einnig annars staðar á
landinu. Gerðist hann kennari við harna- og unglinga-
skólann á ísafirði frá 1923 og var hann það til dauða-
dags. Guðmuudnr gat sér ágætis orð í kennarastöðu
og vildi hann glæða með nemendum sinum manndóm
og fagrar dyggðir. Listamannsmetnaður hans var við-
femur. Ef til vill að einhv.erju um of, þannig að kraft-
arnir fóru nokkuð á dreif vegna félagsmálaamsturs
og margvíslegrar greiðasemi, en fegursta listaverkið,
sem Guðmundur frá Mosdal gerði, er mynd minning-
anna, sem við vinir hans eigum af honum. Ilún er
ekki í gullumgjörð upphefðar, auðs né valda, en hlý
hjörtu hinna mörgu, er hann liðsinnti, munu varð-
veita hana.
Guðmundur var hjálpsamur maður og óeigingjarn
hugsjónamaður, einstaklega góður sonur sinnar ágætu
móður, ræktarsamur bróðir systkinum sínum og rek
ég hér aðeins þau ástvinasambönd Guðmundar, sem
inér er persónulega kunnugt um af kynnum mínum
við hann sem vin og félagsbróður og hvað ástvini
hans snertir sem sóknarprestur þeirra sumra og vinur
og nágranni annarra af þeim.
Guðmundur var einn fremsti „Vormaður íslands“.
Likamlegt atgerfi eða ytri glæsileiki gerði hann ekki
að foringja og brautryðjanda, en yfir honum var þó
reisn gáfaðs manns, traustrar gerðar, af djúpri ósvik-
inni rót íslenzkra, vcstfirzkra ætta, með reynslu og
haráttu þjóðarinnar og þess landshluta, i hlóðinu,
mál hennar á tungu, menningu hennar í liuga og
hjarta og í höndum.