Skinfaxi - 01.12.1989, Blaðsíða 17

Danir taka íslenzkan fána með ker-
valdi af manni á Reykja ivíkurhöfn
Reyh.víh.inéar svara með því að draga Jivarveína hláhvíta íána aS hún k* ^
Þingmenn bœjarins boða til borgarafundar um málið
Fimmtudagurinn 12. júní rann upp heiður og fagur í Reykjavík. Glatt sólskin var og blæjalogn. Óvenjulega mikið var um skip og báta í höfninni þennan morgun. Skipin Skál- holt og Botnía voru að búa sig til ferðar, 02: varðskipið ,,Is- batsins. Var hann þarna í skemmtiróðri og hélt sig mest í nánd við Skálholt, sem átti að fara klukkan 9 um morguninn. Mannaður bátur í aðför. Skipverjar á Fálkanum sjá til ferða Einars með hvítbláa fán- Einar Pétursson á báti sinum. Einar það og bíður komu Dana. Segja þeir honum, að yfirmaður varðskipsins hafi boðið þeim að færa sér hann og biðja hann að róa til varðskipsins. Rær Einar
Einar Pétursson á bát á Reykjavíkurhöfn 12.júní árið 1913. Þessi atburður varð til þess að þjóðin tók undir
málstað ungmennafélaganna um mikilvœgi bláhvíta fánans fyrir sjálfstœði íslands. „Menn fundu að þjóðin var óvirt
um leið ogfáninn." sagði Jónas Jónsson í grein um þetta mál í Skinfaxa sem kom út í júní 1913
sjónpípum. Og þó sá hr. P. H.
stundum rétt! Því meir sem hugsað
er um þetta atriði, því ljósara verður
manni, að sænska grýlan er bláber
yfirskinsástæða.
3. Neitun konungs að staðfesta
þann fána, sem þjóðin vill, og ekki
rekur sig á neinn annan fána, eins og
nefndin hefir sannað, er versti
þröskuldur á leið nefndarinnar. I
þingfrjálsu landi er alt stjórnarfarið
bygt á því, að stjórnandinn hafi enga
skoðun á landsmálum, en undirrita
þaðsemþingiðsamþykkir. Núleggja
íslendingar, ráðherra og nefndin,
málið í hönd konungs; og hann ræður
málinu til lykta, alveg eins og hér
væri einveldi, eins og hans hásæli
fyrirrennari sem mælti: „Vér einir
vitum". Að fara þannig með íslensk
þjóðmál nú er algert brot og
fordæming á löggjafarvaldi þingsins
og stjórnskipun okkar. Það sem
engin sönn eða skynsamleg ástæða
er fyrir neitun konungs, og það geta
allir vitað hér nú, þá er sjálfsagt af
íslendingum að hindra að
konungsvaldið fari út fyrir takmörk
sín.
4. Nefndin hefir gert afleitt
glappaskot, þótt í góðri meiningu
kunni að hafa verið með að leggja
málið í vald konungs í vetur, þegar
sýnt var og sannað að engin hætta
stafaði frá Grikkjum. Héðan af getur
konungur varla gengið á orð sitt, en
ef eigi var aðspurt fyr en bláhvíti
fáninn var samþyktur þurfti meiri
kjark og ástæður til að neita. Helst
lítur út að þetta hafi verið gert vegna
rauðálfanna héma heima.
5. Mesta mein fánamálsins er að
það hefir orðið að bitbeini milli þeirra
manna sem berjast og barist hafa um
ráðherrastólinn. Síðan þá er
hreyfingin til hálfs fúin og rotin.
6. Eðlilegast var að fáninn hefði
unnið sér helgi við notkun. Til þess
ætluðust upphafsmennimir, og svo
hefirþað orðið íreyndinni. Hérhefir
um undanfarin ár fylgst að íslenskur
litur og íslenskt hugarþel, og
hinsvegar danskir litir og manngildi
grómtekið af danskri hugsun og
menningu. Að lögleiða hér nú
íslenskan fána er of snemt, af því að
þjóðin er ekki íslensk nema til hálfs.
Það er ekki til annars en að villa
mönnum sjónir, leyna innri hættu.
7. Glæsivonir formanns nefndar-
innar, um að með landsfánanum
höfum við stigið spor í áttina til
siglingafána, eru ekki beinlínis
líklegar. Þrátt fyrir upptalningu hans
á hálfviltum ríkjum, sem leikinn er
með fullveldisskollaleikur, til að
halda fólkinu niðri, þá er engar
minnstu líkur til að við fáum
viðurkendan siglingafána, fyr en við
látum öxina og jörðina geyma
sambandið."
Skinfaxi
17