Skinfaxi - 01.12.1989, Síða 25
Með þessu móti vinna
félagsmenn tvent í einu: Þeir
bjarga frá glötun ýmsum góðum
og merkum sögum, sem annars
mundu deyja, og nema fagurt og
óspilt mál; og er það ekki minst
um vert. Jafnframt þessu rækja
ungmennafélagar það atriði í
stefnuskránni, sem tekur það fram
að þeir reyni að „vernda og efla alt
semþjóðlegt er".
íslendingar hafa orðið
nafnkunnir fyrir þjóðsögur sínar,
einkum vegna þess hve vel þær eru
sagðar, og hve gott mál er á þeim.
Þær sögur eru álitnar bestar, þar
sem söguritarinn þræddi
nákvæmlega frásögu þess er sagði.
Vér höfum þó sjálfir lítt kunnað að
meta þennan fjársjóð og engu
skeytt þótt feiknin öll hafi glatast,
af góðum og merkum sögum, fyrir
eintóman trassaskap.
Smásögumar margar hverjar þykja
hreinustu perlur.
Ef allir ungmennafélagr
víðsvegur um land tækju að sér að
safna allskonar þjóðsögum fengist
óefað mikið og gott safn. En
þegar um slíkt er að ræða verður
að taka alt með, sem nöfnum tjáir
að nefna, þótt ómerkilegt kunni að
þykja. Lítilfjörleg smásaga getur
haft mikla þýðingu, þegar frá
líður. Ekki þarf annað en fletta
upp Þjóðsögunum til aðsannfærast
um það. Þjóðsögur eru altaf að
skapast og þarf því sífelt að vera á
verði og færa jafnóðum í letur, svo
ekkert glatist.
Til leiðbeiningar skal ég aðeins
nefna hér nokkra sagnaflokka, sem
teljast undir Þjóðsögunum og
munnmælum: Alfasögur,
útilegumannasögur, draugasögur,
vitranir, draumar, ömefnasögur,
sagnir um bannbletti, veiðivíti,
skrímslasögur, náttúrusögur,
afreksmannasögur, æfintýri,
gamlar venjur, kreddur,
kýmnissögur ofl. ofl.
Hvort sem safn þetta verður
mikið eða lítið þarf það að komast
á einn stað. Vildi ég því mælast til
að ungmennafélagar sendu mér
afrit af hverri einustu sögu, sem
þeim áskotnast, og sem ekki áður
hefir verið prentuð, og gætu um
leið sögu höfunda, eða þess, sem
sagði hana fyrstur. Sögur þessar
munu þó ekki verða birtar
opinberlega, án leyfis
hlutaðeiganda.
Reykjavík, 18. des. 1921.
Guðm. Davíðsson."
húsa\1kurjógúrtin
HOSAVÍKUR
t/
JatðarbcrJunj
holl, góð og gimileg
Skinfaxi
25