Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1980, Blaðsíða 47

crhámark
ekki það, sem þú setur fyrir þig?“,
sagði ég og leit fast á hann.
„Ég hef nú aldrei verið talinn
sjóhræddur, en úr því að þú vilt
ekki hlíta góðra manna ráðum, þá
þú um það. Þú berð ábyrgðina á
fleirum en sjálfum þér hér um
borð.“
„Veit ég vel Sveinki, en ætli þið
fyrirgefið mér ekki ef við fáum nú
góða sölu í Húll?“ Hann svaraði
ekki, en ég þóttist sjá út úr honum
að hann hefði búist við öðrum
málalokum. Með það fórum við
upp í brú aftur.
Það var ekki um að villast að
það var komið versta veður og
leiðinda sjólag. En það var heldur
ekki hægt að sjá annað en að dall-
urinn væri í essinu sínu. Á hann
kom ekkert annað en fruss. Þegar
hann hallaði sér mjúklega undan
brotunum, fékk hann að vísu all-
harða skelli, en það var þykkt og
sterkt, sænska stálið, og lét ekki
undan þessu klappi Ægisdætra.
Mér þótti líka undarlegt ef þetta
veður stæði lengi. Ellefu eða tólf
vindstig gætu staðið svona þrjá til
fjóra klukkutíma, svo gæti verið
mikið betra veður þrjátíu til
fjörutíu mílum sunnar. Ég var því í
besta skapi um vaktaskiptin. Ég
sagði stýrimanni að við skyldum
halda þessari stefnu næstu vakt og
bauð síðan góða nótt. Mikið ósköp
gat maðurinn verið fúll. Það var
sama hvað ég sagði við hann, það
murraði eitthvað í honum sem
enginn skildi. Skyldi honum tak-
ast að halda kjafti siglinguna á
enda? Ég sofnaði eins og steinn og
vaknaði svo upp af indælum
draumi við að öskrað var í eyrað á
mér:
„Komdu fljótt, kokkurinn er að
drepast!" Ég rauk framúr eins og
eldibrandur, fór í öfug stígvélin og
þaut upp stigann á skyrtunni, aftur
eftir bátaþilfarinu, niður stigann í
loftköstum og inn í eldhús. Við
stigann niður í káetuna stóðu
kyndarinn sem var á vakt, einn
VÍKINGUR
47