Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1980, Blaðsíða 36

og arkaði út í suddann. Þegar ég
kom að hliðinu, lyftist heldur bet-
ur á mér brúnin. Morrisinn þeirra
frá Boston Deep Sea, umboðs-
manna okkar, stóð við vegkant-
inn. í lögregluskýlinu var Tom
reddari í hrókasamræðum við
skipper Hasse. Tom var þeim
eiginleikum gæddur, að skilja og
tala flest dokkumál veraldar, enda
starfsreynslan mikil, og „intelli-
gent“ var hann í besta lagi.
Halló Úlfur, sagði hann, kátur
að vanda. Ég er búinn að tala við
mr. Kirk. Hann ákvað, að þú yrðir
að verða eftir, ef strákarnir kæmu
ekki á tilsettum tíma, sem ekki
verður því klukkan er farin að
ganga tólf.
Mér féll allur ketill í eld, en ekki
tjóar að deila við dómarann. Við
Hasse kvöddumst með virktum,
og hann skundaði til skips, til að
missa ekki af flóðinu. Við Tom
gengum út úr hliðinu, sem lok-
aðist hægt á eftir okkur. En enga
kerlingu átti ég til að smeygja mér
milli stafs og hurðar, eins og hann
Jón sálugi í Gullna hliðinu hans
Davíðs.
Þegar við ókum af stað, sagði
ég: Ekur þú ekki á lögreglustöð-
ina?
Jú, svaraði hann, þegar við er-
um búnir að finna strákana, reyn-
um við að koma þér inn á hótel,
eða sjómannaheimilið.
Vertu ekki með þessa vitleysu
Tom, sagði ég ergilega. Ég er eldri
en tvævetra, löngu orðinn þurr á
bak við eyrun. Ég fæ gistingu á
sama stað og strákarnir. Það getur
þú bölvað þér upp á. Manstu ekki
maður, að við erum þátttakendur í
smá heimsstyrjöld. Ég skil bara
ekkert í því, að annar eins ágætis-
maður og mr. K. skuli gera mér
þetta. Hér verð ég veskú að fara í
tugthúsið bláedrú, og hef ekki
blakað hendi við nokkrum manni,
a.m.k. ekki í allra síðustu fortíð.
Og þetta fæ ég fyrir helvítis kven-
semina í strákunum.
36
Nú rennum við í hlað á lög-
reglustöðinni. Við gengum inn.
Aðspurður sagði gamall og
vambmikill lögregluþjónn, að
herrarnir væru nýkomnir, og
meira að segja steinsofnaðir.
Voru þeir fullir? spurði ég.
Heimskuleg spurning, vægast
sagt.
Draugfullir, svaraði hann.
Yfirlögregluþjónninn á von á
ykkur. Hann opnaði hurð, og við
gengum inn.
Eldur brann í arni, og lífs-
vökvaáhaldið breska, teketillinn,
hékk yfir eldinum. Maður við
aldur sat við skrifborðið. Var
hann snöggklæddur, þar sem hlýtt
var í herberginu. Við heilsuðum
og hann bauð okkur sæti. Ég
spurði, hvort ég mætti ekki orna
mér við eldinn. Var það auðsótt
mál. Þeir Tom tóku tal saman, og
hlustaði ég ekkert á það.
Nokkru síðar stóð Tom upp, og
sagði við mig: Þetta verður allt í
lagi, strákarnir hafa ekkert af sér
gert, nema verða fullir, það er því
ekkert til fyrirstöðu, að við förum
til Runcern í fyrramálið.
Heldur þú að ég gæti fengið te á
þessu hóteli, Tom minn góður?
Yfirlögregluþjónninn sótti tvær
krúsir og teketilinn. Tom kvaddi,
óskaði mér góðrar nætur og fór.
Ég settist, en þá sagði
Ginpelinn til sín með því að
glamra við stólarminn. Ég hafði
steingleymt að gefa lögreglunni í
hliðinu pelann, í öllum æsingnum
sem í mér var.
Má ég ekki styrkja teið okkar?
spurði ég.
í þessu veðri er næstum allt
leyfilegt, svaraði hann glaðlega.
Var maðurinn hinn ræðnasti,
kunni frá mörgu að segja úr starfi
sínu. Einnig hafði hann verið sjó-
maður á sínum yngri árum. Fór
því hið besta á með okkur.
Um tvöleytið var pelinn tómur,
og við elskusáttir við tilveruna.
Var því ákveðið, að best væri fyrir
undirritaðan að fara að sofa.
Yfirlögregluþjónninn fór og að
vörmu spori kom hann aftur
ásamt lögreglumanni. Sá kom mér
einkennilega kunnuglega fyrir
sjónir, en ekki gat ég áttað mig á
því hversvegna.
Yfirlögreglulþjónninn sagði
komumanni að fylgja herranum í
svítuna.
Það brá fyrir kersknisglampa í
augum komumanns. Þessa leið
herra minn, sagði hann og hneigði
sig-
Ég kvaddi yfirlögregluþjóninn
með virktum og fylgdi þeim að-
komna. Gengum við eftir alllöng-
um gangi. Voru klefadyr beggja
vegna. Við einar þeirra stað-
næmdist hann, dró upp lykil og
opnaði. Klefinn var þrifalegur, en
fátt húsgagna, bekkur til að sofa á
ásamt teppum og naglföstu borð-
kríli, og fata í horninu bak við
dyrnar. Þar með er allt upptalið
innanstokks. Fylgdarmaður minn
horfði á mig. Kerksnissvipurinn
leyndi sér ekki.
Þessi klefi er ætlaður heldri
mönnum. Hvort viljið þér heldur
fá á undan prestinn eða morgun-
verðinn? Því miður getum við ekki
vandað til morgunverðarins eins
og skyldi, nema ef þér eigið
skömmtunarseðla.
Gamansamur náungi þessi,
hugsaði ég með mér, eitthvað
verður að gera í því. Svo ég sagði
kurteislega: Við skulum fá prest-
inn í desert, herra minn. En það er
á móti reglugerð sjóhersins að
hengja mann í skítugum skóm. Á
meðan ég sagði þetta, hafði ég
sparkað af mér forugum skónum,
og rétti honum. Þér sjáið um að
þeir verði gljáfægðir, svo ég verði
mér ekki til háborinnar skammar
á aftökupallinum. Enda yrði það
yðar skömm um leið og setti
smánarblett á þetta ágæta fang-
elsi. Hér hafið þér ómakslaun fyrir
greiðann, sagði ég ennfremur, og
rétti honum 10 skildinga. Andlitið
VÍKINGUR