Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1980, Blaðsíða 33

En skáldin vita að einmitt ást,
já einmitt ást, já einmitt ást
er orð sem rímar móti brást og
þjást.
Við erum svo hamingjusöm í dag
að enginn skuggi fellur á okkar
gleðibrag,
við bönkum undir borðið að
hamingja vor haldist
að hamingja vor haldist, já haldist.
Ég var sextán ára þegar þetta
var, söng þá í fyrsta sinn opinber-
lega.
Tveir óvandabundnir menn
kostuðu mig um tíma til tónlistar-
náms, annar var Guðmundur
Loftsson bókari í Landsbank-
anum, hann var mikill vinur föður
míns og kom oft heim. Við köll-
uðum hann Nýafa. Hinn var
Guðmundur Grímsson húsgagna-
meistari. Velgerðarmenn sem
engin hætta er á að ég gleymi.
Guðmundur Loftsson kostaði
tónlistarnám mitt einn vetur hjá
Sigurði ísólfssyni, bróður Páls, og
Guðmundur Grímsson eitt ár í
Tónlistarskólanum. Ég hef þá
verið um tvítugt, segir Stella.
Guðmundur Grímsson spilaði
sjálfur prýðisvel á hljóðfæri. Eftir
öll þessi ár er mér í fersku minni
þegar þykkar hendur hans liðu
yfir hljómborðið. Það var falleg
sjón.
Ég lauk við Tónlistarskólann og
var jafnframt mikið í kórum og
stundaði söngnám hjá Pétri Jóns-
syni óperusöngvara. Það er hygg
ég yndislegasti og stórbrotnasti
persónuleiki sem ég hef kynnst í
hópi listamanna. Það var sama
hvort heldur hann söng í söng-
leikahöllum heimsins, í Almanna-
gjá, í tjaldbúð, fyrir einn mann,
tvo — eða tíu þúsund, með eða án
undirleiks. Hann söng alltaf eins
— af því að hann söng frá hjartanu
— og lítillætið, auðmýkdn fyrir
listinni, það er og verður auðkenni
á miklum listamanni. Þannig var
VÍKINGUR
Pétur. Hann var hafinn yfir allt
dægurþras, allt smælki, örlaði ekki
á öfund í fari hans. Ef svo bar við í
söngtímum hjá honum að í út-
varpinu heyrðist góð söngrödd,
gladdist hann eins og barn, hlust-
aði af athygli og sagði:
Kannski er þarna einn góður að
bætast í hópinn okkar.
Eitt sinn þegar hann var að sýna
mér hvernig ætti að mynda tón
heyrðist brestur í stórri kristalsskál
á borðinu.
Hvað er þetta? hváði ég.
Kristallinn, svaraði hann.
Ég gekk að skálinni. Hún var
heil að sjá, en þegar ég snart hana
datt hún í tvo nákvæmlega jafn-
stóra hluta — eins og hún hefði
verið söguð.
Þá rann upp fyrir mér hvernig
tónninn orkar jafnt á hið svokall-
aða dauða efni og hið lifandi.
Hugsaðu þér marseillasinn,
söng herja Napóleons. Hann átti
ekki lítinn þátt í að breyta Evrópu.
Hergöngulag Rommels í Afríku
orkaði svo á sálir manna að áður
en varði voru allir herir Banda-
manna farnir að raula það. Það
var óstöðvandi. Þá var brugðið
skjótt við og nýr texti saminn við
það og tónfallinu breytt lítilsháttar
og úr varð Lille Marlene.
Svona áhrifamikil er melódían.
Þegar Pétur hraktist frá
Hitlers-Þýskalandi rétt fyrir stríð,
Wagnersöngvari á heimsvísu, þá
hóf hann skrifstofustörf hjá Raf-
veitunni, gegndi þeim af alúð og
án æðru, þess á milli sem hann
söng og kenndi — og hann undi
því ekki að syngja aríur og
Wagnersöngva á erlendum tung-
um fyrir íslendinga, heldur stuðl-
aði að því að textinn væri íslensk-
aður. Ég heyrði hann oft syngja,
það var stórkostlegt að hlusta á
hann — en aldrei hreif söngur
hans mig eins og í Iðnó á stríðs-
árunurn. Það er með þá stund eins
og þegar Einar Hjaltested söng
fyrir mömmu; hún nær einhvern-
veginn út fyrir rúm og tíma.
Albert gamli Klahn átti að
stjórna konsertinum með þrjátíu
manna hljómsveit, alls kyns
hljóðfæri, þar á meðal lúðrar, því
að hlutur Péturs í konsertinum var
Wagner-söngvar. Það hafði talast
svo til að ég kæmi heim til hans og
yrði honum samferða ofaneftir.
Ég var heimagangur hjá þeim
hjónum — og hvílík kona. Ég var
33