Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1980, Blaðsíða 30

Tómas Guðmundsson skáld og Sigfús
unga sem ég átti oft erindi við í
nafni bankans. í síðustu heim-
sókninni til hans þakkaði ég hon-
um fyrir allt sem hann hafði kennt
mér.
Kennt þér, hváði hann ösku-
vondur. Ég hef ekkert kennt þér.
Jú, þú hefur kennt mér mikið.
Þú hefur kennt mér hvernig menn
eiga ekki að vera.
Maðurinn mýktist svo við þessi
orð að ég sneið broddinn af
ofanígjöfinni með því að bæta við:
Þú ert að vísu ekki sá eini sem
hefur kennt mér það.
I Landsbankanum var víxla-
maður Haraldur Johannessen,
maður harður í horn að taka, gat
verið viðskotaillur og vafalaust oft
ekki veitt af, erilsamt starf, vanskil
— og hjá sumum eilíft kvabb um
framlengingar. Þessvegna kom
fyrir að illa lá á Haraldi, en ég
þekkti hann úr ÍR sem hinn mesta
ljúfling. Eitt sinn þegar ég stóð við
víxlaborðið og heyrði hann hreyta
í mann, sagði ég:
Heyrðu Haraldur, af hverju
vinnurðu ekki bara hjá ÍR? Þú ert
alltaf í svo góðu skapi þar.
Haraldur þagnaði, horfði á mig
alveg dolfallinn, sagði svo — og
brosti meira að segja:
Þú ert aldeilis ágætis strákur.
Það var afspyrnugaman í Iðnó
og ég undrast að enginn sem þar
starfaði skuli hafa drepið niður
penna og sagt frá ýmsu kostulegu
sem gerðist þar bak við tjöldin.
Skýringin er kannski sú sem séra
Jón Thorarensen gaf mér þegar ég
spurði hann, hvort prestarnir sæju
aldrei úr stólnum neitt skemmti-
legt sem í frásögur væri færandi.
Ójú, blessaður vertu, svaraði
séra Jón. Maður má bara ekki
segja frá því.
Nei, auðvitað ekki. Þá eruð þið
komnir út fyrir menninguna, eða
hvað?
Jájá, þú átt kollgátuna elskan
mín, svaraði séra Jón.
30
En ég sé það á augunum í þér að
þú ætlar að teyma mig út fyrir
hana. Ég er svo sem til í tuskið.
í fyrsta hlutverki mínu í Iðnó
lék ég strák sem klæddist skota-
búningi, pilsi, og það varð nú til
þess að stúlkur á mínu reki fliss-
uðu heldur betur. Strákur í pilsi.
Svona búningur hafði aldrei sést
hér áður. En búningurinn var
þannig til kominn að faðir Har-
alds A. Sigurðssonar hafði verið
skoskur konsúll og Haraldi gefinn
búningurinn þegar hann var á
mínu reki.
Stefán Haraldsson Björnssonar
leikara hafði verið valinn í þetta
hlutverk, en veiktist þegar hálfur
mánuður var til stefnu. Ég var þá
beðinn að hlaupa í skarðið. Ég var
á báðum áttum og spurði mömmu
hvort hún héldi að ég gæti lært
hlutverkið á tveimur vikum — og
hún hvatti mig eins og jafnan; ég
gæti það ef ég ætlaði mér það. Ég
sló því til. Og ég hef aldrei á ævi
minni skemmt mér eins konung-
lega. Ég var svo grænn að ég fann
ekki fyrir votti af sviðsskrekki.
Leikritið var Æska og ástir. Soffía
Guðlaugsdóttir leikstýrði og gerði
stormandi lukku.
I einu hlutverka minna lék ég á
móti Haraldi Á. Sigurðssyni, lék
pikkaló í Þorláki þreytta. Emil
Thoroddsen, sá mikli og ástsæli
listamaður, íslenskaði það og
staðfærði.
Uppátækin hans Haraldar á
sviðinu voru óborganleg. Á tjald-
inu voru gægjugöt fyrir leikstjór-
ann til að ganga úr skugga um
hvort leikhúsgestir væru komnir í
sæti þannig að sýning gæti hafist,
en Haraldur notaði götin til ann-
ars. Hann kíkti til að kanna hvort í
salnum væru ekki einhverjir
kunnir borgarar sem draga mætti
inní leikritið á stað við hæfi — í
einni setningu eða svo — og mót-
Ieikarinn varð þá að vera maður til
að klára sig af óvæntri breytingu á
textanum, standa ella á gati — sem
var líka brúkleg skemmtun.
Pétur Bernburg hét fiðluleikari í
Reykjavík — og einu sinni er það í
samtalsbroti að Haraldur gerir
óvænta breytingu á textanum.
Hann leikur þjón sem kemur inn á
sviðið til Brynjólfs Jóhannessonar
VÍKINGUR