Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1995, Qupperneq 22

Gunnar Guðmundsson hefur stundað sjóinn í Bandaríkjunum í þrjátíu og fiinm
ár eða allt írá því að hann var í vitlausu veðri á Halanum og heyrði af því að
það vantaði sjómenn í Ameríku. Hann hefur stundað farmennsku og fiskirí,
gert út sín eigin skip og unnið hjá öðrum.
Hér rekur hann sjómannsævi sína.
knaði í kaífi
aði í Ameríku
„Ég var á Agli Skallagrímssyni í vitlausu vetrarveðri á Halanum. Eina
vaktina vaknaði ég og fór fram til að ná í kaffi. Þar heyri ég Þórhall
skipsfélaga minn tala um frœnda sinn sem vanti menn til að fara á sjó
í Ameríku. Eg sá fyrir mér pálmana í Flórída og endalausa sól. Eitt-
hvað annað en kuldann og brælurnar á Halanum. Þegar túrnum lauk
labbaði ég upp á bryggju og hitti frœndann, Guðmund Guðmundsson á
Dettifossi. Hann segir að þeir séu að fara til New York um kvöldið og
hvort ég sé ekki til. Éghéltþað nú ogfór, “segir Gunnar Guðmundsson
sem hefur verið sjómaður í Ameríku síðan eða í 35 ár.
Eiginkonan, Gerður Lúðvígsdóttir,
og synirnir tveir, Guðmundur og Lúð-
víg, þá 10 og 11 ára, urðu eftir heima og
fóru vestur þremur árum síðar þegar
Gunnar var búinn að koma sér fyrir.
Þrátt fyrir þessa löngu útivist heldur
hann íslenskunni undravel og ekki
annað hægt en dást að því. Gunnar vill
samt lítið gera úr því og finnst aðdáun
blaðamanns á íslenskukunnáttunni
frekar undarleg.
„Maður þarf ekki að tapa málinu
þótt maður flytji til útlanda,“ segir
hann hneykslaður.
Gunnar er 65 ára að aldri, fæddur og
uppalinn í Vesturbænum í Reykjavík.
Hann hefur sjómannsblóð í æðum því
pabbi hans var togarasjómaður allt sitt
líf, afarnir báðir voru sjómenn og móð-
urbróðir hans, Guðmundur Thor-
lacius, var á sjó í áratugi og er nýhættur
að vinna eftir sjötíu ára starf á sjó og í
landi. Guðmundur byrjaði á skútu tíu
ára þegar faðir hans dó. Það vildi eng-
„Skipstjórinn var norskur
og hann benti okkur á að
fara norður aftur þvíþar
vœru veiðarnar líkar því
sern við þekktum. Pað var
frá litlu að hverfa því við
fiskuðum varla fyrir bjár. “
inn á sveitina svo það var lítið annað að
gera en koma sér í plássið í stað föður-
ins.
Á ENDANUM VAR KOMIÐ
SNARVITLAUST VEDUR
„Ég var fjórtán ára þegar ég fór fyrst á
sjó. Ég á tvo bræður en hvorugur þeirra
lagði sjómennskuna fyrir sig. Reyndar
sýndi annar þeirra, Þorgeir, burði í þá átt
og var alltaf að suða í mér að fá að fara
með. Þegar hann var tíu ára átti ég bát
sem ég gerði út á snurvoð. Til að losna
við helvítis nuddið í honum leyfði ég
honum einu sinni að koma með. Við
fórum út í fínasta veðri en á heimleiðin-
ni bætti smám saman í og á endanum var
komið snarvitlaust veður. Ég veit ekki
enn hvort báturinn fór hring eða hvað,
en allt í einu stóð ég í sjó upp undir
hendur í stýrishúsinu. Allt lauslegt var
farið fyrir borð en Iitli bróðir hélst inni
og minntist ekki á sjóferð aftur. “
Gunnar byrjaði sjómennskuferilinn
sem hjálparkokkur á Belganum gamla
með Aðalsteini Pálssyni skipstjóra.
Kokkur var Halldór Kærnested, faðir
Guðmundar skipherra.
„Þá byrjaði maður klukkan sex á
morgnana að eltast við mýsnar sem voru
um allt. Eldhúsið var uppi á dekki aftast
í keisnum en tveir borðsalir niðri í káetu.
Við endann á stiganum niðri var búr og
þar þvoði ég upp. Enginn var vaskurinn
heldur var þvegið upp úr einni skolpfötu
22
VÍKINGUR