Náttúrufræðingurinn

Árgangur

Náttúrufræðingurinn - 2005, Blaðsíða 28

Náttúrufræðingurinn - 2005, Blaðsíða 28
N áttúrufræðingurinn (Fagus), eik (Quercus) og topp (Lonicera).6,12 Á þessum tíma í jarð- sögu landsins dreifðust fræ greini- lega að mestu leyti með vindi sem bar vængaldin til nýrri staða. Þó að vindur hafi verið ráðandi þáttur skal þess getið að leifar smávaxins hjartardýrs hafa fundist í síðtertíer- um setlögum á Norðausturlandi sem sýnir að hér voru landspen- dýr.14 Þau gætu hafa hjálpað til við dreifingu ákveðinna trjátegunda með því éta fræ þeirra eða að fræin hafi loðað við líkama dýranna og þau borið fræin burt frá móður- plöntunni. Dreifing fræja og aldina á síðtertíer á Islandi virðist engu að síður hafa gerst að mestu leyti með vindi og vængir því gert aldinum auðveldara að svífa eða „fljúga" burt frá móðurplöntunni. Vængirnir virka eins og skrúfa sem knýr fræið áfram með hjálp loftstreymis, einkum í vindhviðum. I náttúrunni eru plöntur sem dreifast með vindi mest áberandi á vindasömum landsvæðum. Venjulega eru það aðeins létt fræ eða aldin sem berast langa vegalengd, en þar sem vindur er mikill geta þung fræ og aldin einnig borist lengra. Vængaldinin sem hér um ræðir verða að teljast frekar stór og þung. Þegar slík vængaldin losna frá móðurplönt- unni er sú vegalengd sem þau berast háð hæð þeirra frá jörðu þegar þau losna frá plöntunni. Vængaldin sem eru efst á tré berast vegalengd sem svarar um það bil til hæðar trésins þegar vindur er lítill sem enginn.15 Þau vængaldin sem sitja hæst berast því að jafnaði lengst. Þegar aldin losnar af móðurplöntunni verður það fyrir loftmótstöðu og lögun vængs ásamt staðsetningu fræhúss, eins og t.d. hjá hlyn, veldur því að aldinið fer að snúast og svífur töluverða vegalengd frá trénu í staðinn fyrir að falla beint til jarðar. Um leið og vindur eykst feykjast vængaldin mun lengri leið og lenda miklu fjær móðurplöntunni. Væng- aldin berast ekki endalaust í loftinu og flest þeirra fljúga eða svífa frekar stuttar vegalengdir. Þau geta samt sem áður borist lengra frá móður- plöntunni eftir að þau eru lent á jörðinni. Vængurinn gerir það að verkum að vindur feykir þeim áfram eftir jörðinni. Slík aldin eru gjaman nefnd „hlauparar".15 í mörgum tilvikum er þessi jarðlægi vindflutn- ingur meiri og ef til vill mikilvægari en flutningur í lofti. í þéttvöxnum plöntusamfélögum em plöntur sem aðallega nota vind til að dreifa fræjum og aldinum áberandi úti við jaðarinn, t.d. við mörk skóglendis þar sem vindur á auðvelt með að komast að plöntunum, einnig eru þær áberandi á opnum svæðum inni í skóglendi, kringum vötn og læki í giljum og daladrögum, þar sem vindur nær að hrífa fræ plantnanna með sér. Þó að plöntur með vind- dreifingu séu mest áberandi á jaðar- svæðum eru þær einnig í skógar- þykknum. Þar vaxa þær helst í fjölkróna plöntusamfélögum og fjölgar vindbornum tegundum svo og einstaklingum hlutfallslega með hæð frá jörðu. í skógarþykknum eru þær tegundir sem nota vind til dreifingar aldina því líklegri til að verða hávaxnari en tegundir sem ekki reiða sig á vind. Samhengi virðist vera á milli stærðar fræja hjá ákveðinni tegund og þess hvað hún verður fyrir miklu áreiti eða hvað hún lendir í mikilli samkeppni, þannig að þær tegundir sem lenda í mestri samkeppni fram- leiða að jafnaði stærstu fræin. Næring sú sem geymd er í fræinu er ætluð til þess að hjálpa kím- plöntunni yfir fyrstu vaxtarskeiðin á nýju gróðursvæði, þar sem plantan getur vaxið sjálfstætt og er ekki lengur háð móðurplöntunni um næringu. Ekki er á vísan að róa með næringu á nýju gróðursvæði og því er fræið fullt af næringu til þess að spírun geti átt sér stað og kím- plantan nái að koma sér á fót áður en ljóstillífun getur hafist. Stór fræ eru almennt talin einkennandi fyrir þéttvaxið og skuggsælt umhverfi16 og þau eru talin hafa ákveðið forskot þegar aðstæður eru óhagstæðar plöntuvexti, eins og t.d. takmörkuð birta, lauffall eða þurrkar.17 Er það talin meginástæða þess að stór og næringarrík fræ þróuðust, þar sem þau eiga meiri möguleika á að lifa af í skugga og eru þrautseigari í baráttu um vaxtarsvæði á skógar- botnum á fyrstu vaxtarskeiðum sínum. Þar sem aldin og fræ á síðtertíer hér á landi urðu sum hver óvenju- stór má ætla að samkeppni hafi verið mikil og baráttan um að koma næstu kynslóð á legg hafi verið frekar erfíð. Sjá má fyrir sér þykka skóga á afmörkuðum svæðum þar sem skuggi eða lífíl birta var ríkjandi neðan trjákróna og ungar plöntur áttu erfitt uppdráttar, því birta var af skornum skammti og því erfitt að hefja ljóstillífun. Við slíkar aðstæður urðu plöntur með lítil fræ undir í baráttunni og fræin og fræhúsin tóku að stækka þar til þau náðu þeirri risastærð sem raun ber vitni. Laufskógaflákarnir á þessum tíma voru líklegast bundnir við daladrög og fjallahlíðar með vötnum og lækjum. Gróðursvæðin hafa á þessum tíma orðið fyrir sífelldri röskun vegna eldgosa, sem bæði brenndu plönturnar og grófu þær undir glóandi hrauni. Erfitt hefur verið fyrir gróður að ná fótfestu á nýstorknuðum hraunum þar sem jarðvegsþekja var lítil sem engin. Þróun plöntusamfélaga á þessum hraunum hefur eflaust farið í gegnum nokkur stig, með smá- vöxnum mosum, fléttum og burkn- um í upphafi og síðan runnum eftir því sem jarðvegsþekjan varð þykkari eins og við þekkjum í dag.18 Laufskógaflákarnir hafa að mestu leyti verið utan við þáverandi rekbelti, þar sem eldvirkni var lítil, en síðan teygt sig inn á svæði nær gosbeltunum þar sem aðstæður voru ekki með öllu óhentugar. Fyrstu vaxtarskeið plöntunnar voru ýmist á birtulitlum og myrkum skógarbotnum eða á næringar- snauðum svæðum eins og nýlegum hraunum með litla jarðvegsþekju en næga birtu. Líklegt er að plöntur hér á landi hafi því þurft aukinn forða eða næringu til að koma kím- plöntunni upp og þannig þróað með sér stærri fræ og fræhús, þar sem hér var mikil samkeppni í skógar- botnum og jarðvegur á nýlegum 26
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Náttúrufræðingurinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Náttúrufræðingurinn
https://timarit.is/publication/337

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.