Náttúrufræðingurinn - 1935, Blaðsíða 28

16 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
,því fljótt svangur aftur og má því ekki sitja Jengi aðgerðar-
laus. Maginn kallar, og minnir eigandann á, að þetta sífellda
flug krefst orku, mikillar orku, en hún fæst aðeins úr nýrri
magafylli. — Á nóttunni tekur fuglinn á sig náðir á ýmsum af-
viknum stöðum í nágrenni bæjarins, eins og úti í Grandahólma,
Akurey, innst á Engey eða hver veit hvar.
Máltækið: „fljótt flýgur fiskisaga“ á ekki síður við Reykja-
víkur máfana en mennina. Falli til æti á einhverjum stað (t. d.
fiskruðum kastað í fjöruna við Skúlagötu, safnast fljótt hópar
af máfum hvaðanæva að, þótt fáir hafi sézt skömmu áður, og
þegar stormar blása, safnast máfarnir utan af sjónum inn að
landi í skjólið og ætið, ef það býðst.
Áður fyrri, meðan öll fjaran var opin út að skipalegunni,
eða höfninni, eins og hún var þá nefnd, og hver strákur var með
byssu og lét engan fugl í friði, var hann allur mjög styggur
og hélt sig helzt í hæfilegri fjarlægð frá landi. En eftir að hafn-
argarðarnir komu og skotbann í landi bæjarins, hefir fuglinn
orðið miklu spakari og við Batterigarðinn verða máfarnir spak-
ari með hverju ári, svo að nú eru margir þeirra (þó ekki hettu-
máfurinn) farnir að sitja rólegir í grjótinu utan við garðinn og
fhagga sér ekki þótt menn séu þar á gangi eða við vinnu, og
jafnvel þó að staðið sé við garðinn og horft á þá. Og það er vert
;:að staldra við og horfa á máfana þarna, helzt þegar þeir eru
margir og margskonar og athuga hina feiknalegu flugfimi þeirra
þegar þeir í þéttum hóp eru á ferð og flugi, hver innan um ann-
an, fram og aftur, upp og niður og í allskonar veðri, án þess
nokkurn tíma að reka sig hver á annan. Eða sjá þá sitjandi
eða spígsporandi á fjörusteinunum eða á fundi á Kolbeinshaus,
alvörugefnir og smáýlgrandi eða organdi eftir því, í hvaða skapi
þeir eru, og er svartbakurinn einkum eftirtektarverður vegna
þess, hve hann tekur hinum fram í myndarskap og útliti, og
líkist í rödd sinni oft furðumikið manni.
Ekki er það enn siður, að vegfarendur víki máfunum þarna
neinu ætilegu, en eg hygg, að óhætt sé að segja, að því mundi
verða vel tekið, ekki sízt, þegar harðindi eru og þröngt í búi
hjá sjófuglum, ef marka mættí af því, hve ólmir máfarnir eru 1
-allskonar matarleifar, sem kastað er til þeirra frá skipum, en
:fiskruður, lifur og annað hráæti eru þeir ekki síður sólgnir í.
JÞ.að er uppáhaldsmaturinn.