Náttúrufræðingurinn - 1935, Blaðsíða 34

22 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
imiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiimiimmiiiiimiiiiimiiiiiiimiiimiiimiimmimiiiiiiimiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiimiiiimimiiiiiiiiiiiiiiii
skúmurinn lengur en nokkru sinni áður, er eg hafði séð til hans,
að vinna á bráðinni. Á meðan á þessu öllu stóð hafði eg fært mig
nær vígvellinum, seinast hætti eg róðrinum alveg, lagði árarn-
ar inn í prammann og lagðist sjálfur niður í botn hans, og af því
eg var þá áveðurs við skúminn lét eg goluna bera prammann
þangað sem leikurinn stóð. Á þennan hátt komst eg í færi og
sendi skúmnum skot, um það bil, er hann var í þann v.eginn að
vinna til fulls á blikanum. Við skotið brá honum eigi meir en
það, að hann sleppti blikanum sem snöggvast, leit upp og í
kringum sig og svo réðist hann á blikann aftur með sama ofsan-
um og áður. Mér varð sannarlega órótt, er eg sá þessar aðfarir,
taldi sjálfsagt að annaðhvort hefði skotið geigað hjá mér eða
verið ónýtt. f flýti lét eg nýtt skot í byssuna og ætlaði að skjóta
því á skúminn. En rétt í sömu svipan sleppti hann fuglinum og
ætlaði að hefja sig á flug, en árangurslaust — annar vængur-
inn var þá brotinn fast við bolinn. Eg lagði byssuna frá mér
og tók til áranna. Skúmurinn reyndi lítið til að flýja, en í víkings
hug var hann enn og beitti nefinu óspart sér til varnar. Þar
hné hann að velli — en á blikanum hafði hann unnið til fulls.
Áður en eg skilst við þetta efni, vil eg geta þess, að það
vill einstöku sinnum til, að skúmur r.eitir og rífur sundur fugl,
sem er í yfirliði. Eg hefi séð þetta sjálfur, en jafnvíst tel eg
hitt, að þessir vesalingar hafa dáið síðar úr sárum, annað er
vart mögulegt.
Lóni, 6. jan. 1935.
Björn Guðmundsson.