Náttúrufræðingurinn - 1935, Blaðsíða 39

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 27
iiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiimiiiiiiimimimiiiimiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiii
ari er lítil töpp, sem álft verpti í endur fyrir löngu, og það víst
árlega. Er hætt við, að stundum hafi verið tekin egg frá henni.
En svo bar það til eitt vor þegar álftin sat á eggjum í töppinni,
að lambær frá Víkingavatni fannst drepin — eða aðeins ódauð —
syðst á Illatanga. Þegar hún var gerð til, kom í Ijós, að hún var
illa beinbrotin. T. d. voru næstum öll rifin beggja vegna rústuð.
Menn héldu helzt, að tryppastóð hefði farið þannig með rolluna;
en þegar önnur ær fannst á sama stað litlu seinna, alveg eins út-
lítandi, fór mönnum eigi að verða um sel. Mun þá sumum hafa
dottið í hug, að hér væri draugur á ferðinni — að gömlum og góð-
um sið — þótt ólíklegt væri um vorbjarta nóttina. — En þá kom
óvænt lausn þessa vafamáls beint í hendur hlutaðeigandi manna.
Fjárhirðirinn á Víkingavatni var með óbornar ær örskammt frá
Ulatanga og sá vel hvað þar gerðist. Álftin sat róleg á eggjum
sínum er lambær kom bítandi suður tangann og nálgaðist smám-
saman syðsta odda hans. En þegar hún var komin þangað, flaug
álftin af dyngjunni að ánni og réðist heiptarlega á hana, flaug
eða flögraði í sífellu hringinn í kring um kindina og barði hana
um leið með vængjunum, unz kindin lagðist fyrir ósjálfbjarga,
eða því nær dauð, beinbrotin til bana eins og hinar ærnar, sem
áður er getið um. Þetta uppátæki álftarinnar varð henni dýrt, því
lífið lét hún fyrir þessar sakir, og er hún var dauð, tók fyrir
kindadrápið í Ulatanga. — Þó langt sé síðan þetta gerðist, þá
er engum efa undirorpið, að hér er um sannsögulegan atburð
að ræða.
Þá vil eg að lokum geta þess, að eitt sinn sá eg kjóa leitast
við að fæla rjúpu af eggjum til þess að geta rænt hreiðrið. En þar
voru ljótar bægðir á, því í hvert sinn er hann nálgaðist hreiðrið,
flaug karlfuglinn — bóndi rjúpunnar — að kjóanum, sóttist eftir
að komast neðan að honum, og höggva upp í kvið honum með nef-
inu; og þá lét kjóinn undan síga í hvert sinn og síðast til fullnustu.
Mörg fleiri dæmi mætti nefna, en hér skal staðar numið. Að
draga ályktanir af því, sem hér er skýrt frá, eftirlæt eg öðrum.
Lóni, 5. janúar 1935.
Björn Guðmundsson.