Náttúrufræðingurinn - 1947, Blaðsíða 24

116
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
þeirra síðan saman. Mjög algengt er, að plötnrnar séu þrjár. Er þá
stefnan á trefjunum í miðplötunni látin ven lóðrétt á stefnu trefj-
anna í báðum hinum plötunum. Og ef límdar eru saman fleiri plöt-
ur, er þess ætíð gætt, að aldrei liggi eins í tveimui plötum, sem liggja
livor ofan á annarri. Slíkar plötur sem þessar eru nefndar krossviður.
Bezt er þó talið til varnar því, að viðurinn verpist, að saga liann nið-
ur í renninga og líma þá síðan saman. Er framleitt mikið af slíkum
plötum, og er límdur spónn báðum megin á plöturnar, stundum
einnig þunnur krossviður, sem gerður er úr tveim plötum. Þessar
plötur eru einkar lientugar í liúsgögn, enda mjög mikið notaðar í
því skyni. Þær eru hér á landi oft nefndar „gnbon“, enda þótt það
sé naumast réttnefni. Lím það, sem notað er til að líma renningana
eða plöturnar saman, er venjulega beinalím, og mega slíkar plötur
að sjálfsögðu ekki standa í raka, límingin myndi losna. Er því ekki
liægt að nota þessar plötur til annars en innan húss smíða.