Náttúrufræðingurinn - 1947, Blaðsíða 45

NÁTTÚRUl'RÆttlNGURINN
137
að búast á þessu breiddarstigi fyrr en enn hærra yfir sjó. Strandlínur,
klappaðar í fast'berg, sýna, að sjór hefur fyrrum staðið 5 m hærra en
nú við strendur eyjarinnar.
Víðast á ströndum Tristanseyjar ganga sjávarbjörgin þverhnípt í
sjó fram, svo að ólendandi er með öllu. En gegnt norðvestri er um
8 km löng og allt að 2 km breið láglendisræma með sjónum. Þar er
öll byggðin. Tvær aðrar fitjar, miklu minni, eru gegnt suðvestri og
Tristansey, teikning eftir Yngvar Hagen
suðri. Þar eru nautaafréttir eyjarskeggja, og er þangað illfært nema
á sjó. Þó má einnig klöngrast þangað gangandi, ýmist um kletta og
einstigi liátt uppi i fjalli eða unr hættulega forvaða undir björgunum.
Ekki þótti Norðmönnunum veðráttan skemmtifeg á Tristansey.
Stormar voru miklir, þokur og rigningar, en sjaldan sólskin. Þó
skildist þeinr, að þeir hefðu verið frenrur veðurheppnir. Einn af eyj-
arskeggjum var fenginn til að gera veðuratlruganir árlangt 1938.
Hann fékk laun sín greidd fyrirfram: eina reku og einar buxur.
Skýrsla lians sýndi, að febrúar var lrlýjasti mánuður ársins (meðal-
lriti 18,6°) og september kaldastur (nreðalhiti 10,0°). Mestur lriti
mældist um 25° og minnstur 4,5°. Munurinn er' lítill eins og á
öðrum lithafseyjum. Urkonra er nrest á veturna (en ]>á er sunrar lrér
á norðurhvelinu). Þá festir stundum snjó á fjallinu og oft lrlýzt tjón
af vatnavöxtunr og skriðuhlaupum.