Náttúrufræðingurinn - 1949, Blaðsíða 11

GUÐNI GUDJÓNSSON
3
Brátt hlóðust á hann ýmis störf í félagsskap íslendinga í Kaup-
mannahöfn. í stjórn íslendingafélagsins var hann um alllangt skeið
og var einn frumkvöðull róðrarfélagsins, sem veitti stúdentum
rnarga ánægjulega kvöldstund á Eyrarsundi. Að loknu námi hlaut
hann vist á Borchs (iollegium, sem ætlað er kandidötum, er hyggja
á framhaldsnám í fræðigrein sinni, og þar bjó hann til ársin's 1947.
Á öðru vistarári var hann kosinn umsjónarmaður og síðan hvað
eftir annað. Hef ég það fyrir satt, að úr ýmsum vanda liafi hann
leyst fyrir vistbræður sína á hernámsárunum, enda skall oft liurð
nærri hælum.
Þegar íslendingar flykktust Iieim að stríði loknu, varð Guðni eft-
ir, því að hann var bundinn þar við rannsóknarstörf um skeið. Varð
hann nú til þess að veita stúdentafélaginu forstöðu. Hann brúaði
djúp'ð milli eldri og yngri kynslóðarinnar og liélt við jreim erfðum,
sem saga stúdentafélagsins liefur skapað í Kaupmannahöfn.
Guðni var tryggur vinur og góður félagi. Hef ég engan mann
þekkt hjálpsamari, Ixeði kunnugum og ókunnugum. Hann liafði
alltaf tíma til að leiðbeina íslenzkum ferðamönnum og hjálpa, ef
veikindi steðjuðu að. Greiðasemi hans munu margir muna.
Vandvirkni og þolinmæði einkenndu öll störf Guðna. Hann var
ekki fljótvirkur, nerna nauður ræki til, en þá hef ég fáa vitað af-
kastameiri. Eins og mörgum íslendingum, var honum tamt að vinna
í skorpum og unni sér þá hvorki matar né svel’ns.
Sumarið 1937, er við vorum báðir að lesa undir fyrrihlutapróf,
safnaði hann plöntum af rniklu kappi. í þeim tilgangi fórum við á
reiðhjóli um Jótland allt og eyjarnar. Það var unun að sjá Guðna
handleika jurtasafn sitt. Þar var regla í Iivívetna, og ekki var hann
í rónni, eftir að við komum úr þessum le'ðangri, fyrr en safnið var
allt límt upp og hver planta hafði verið greind. Seinna safnaði hann
einnig talsverðu af plöntum í Noregi, og þegar honum bauðst þátt-
taka í grasaleiðangri danskra samstarfsmanna til Grænlands, tók
hann því boði strax, til þess að geta safnað þar plöntum í grasasafnið
í Reykjavík.
Hann hafði alltaf hugann við framtíðarstarf sitl á íslandi, þótt
óráðið væri með öllu, hvaða stöðu hann fengi. Hann hafði óbilandi
trú á framtíð íslenzkra náttúruvísinda, og ber gleggst vitni um það
ritgerð, er hann birti á stríðsárunum í tímaritinu „Fróni“ um
„Rannsóknir á náttúru íslands". í ritgerð þessari telur liann það
stafa fremur af vanþekkingu og viljaleysi en getuleysi, að íslenzkar