Náttúrufræðingurinn - 1968, Síða 17

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
63
í Reykholti í Borgarfirði við mikla viðhöfn að fornum siðvenjum.
Hugðist hann síðan reisa bú á Hofsstöðum á Snæfellsnesi, og lét
taka þar til húsagerðar og annarra umbóta, áður en hann fiytti á
jörðina. Dvöldust þau hjón jrví um veturinn í Sauðlauksdal. Þegar
voraði skyldi flutzt búferlum. í þeirri för var það, að skip Eggerts
fórst með mönnum og öllum fjárhlut á Breiðafirði hinn 30. maí
1768.
Fáir menn höfðu orðið þjóðinni svo harmdauði sem Eggert
Ólafsson. Fólkið trúði því naumast fyrst í stað, að þessi vaski mað-
ur hefði farizt með svo sviplegum hætti, og þjóðsagnir urðu til
um að hann liefði bjargazt, og frásagnirnar um drukknun hans
fengu fljótt á sig blæ helgisagnarinnar. Harmleikurinn á Breiða-
firði varð yrkisefni skálda, bæði samtíðarinnar og seinni tíma
mönnum, svo sem kunnugt er.
Eggert Ólafsson var hamingjumaður. Lífsferill hans er óvenju-
lega glæsilegur og snurðulaus. Hann nýtur þeirrar menntunar, sem
hugur hans kýs. Honum gefst færi á að vinna eftirlætisstörf sín
að rannsóknum og ritmennsku, og er gefið færi á að vinna þar í
þágu þeirra hugsjóna, sem hann átti dýrstar. Hann fær gott kvon-
fang, efnahagur hans er góður, og embættisframi blasir við, og
hann nýtur hvarvetna trausts, virðingar og verður vel til vina, þótt
talið sé að vísu, að hann hafi ekki verið vinsæll af alþýðu. Hvergi lief-
ur dregið skugga á framabraut hans. En þegar sól er í hádegisstað,
grípa örlögin fram í og láta sögu hans lokið. Ef til vill var það líka
hamingja hans, kannske hin nresta. Enginn getur um það sagt,
hvað kynni að hafa gerzt á löngum embættisferli, og fáir voru þeir
íslenzku embættismennirnir á þeim árunr, senr sluppu að öllu með
hreinan skjöld. Eggert i'éll frá áður en nokkur blettur féll á skjöld
lrans. Og tveinrur öldum eftir andlát hans „heyrunr vér ennþá
harmaljóð, sem hljóma frá kaldri Skor“.