Náttúrufræðingurinn - 1968, Qupperneq 37

NÁTTÚRUFRÆÐI NGURINN
83
að hann sé í miðjum rannsóknarverkefnum hvar sem hann væxi
búsettur á landinu og hann getur á margan lxátt unnið í faginu.
Ég nefni sérstaklega kennslu í náttúrufræði við menntaskólana, en
slíka kennara vantar tilfinnanlega.
Menn eru auðvitað líka forvitnir um möguleika í háskólanum.
Þar stendur fyrir dyrum að færa út og enduiskipuleggja kennslu
í náttúrufræði til B.A.-prófs. Þetta miðar að því að mennta kennara
fyrir miðskólastigið og er því fyrst og fremst miðað við þær greinar,
sem kenndar erxx á því stigi. Jarðfræði er ekki þar á meðal, en hún
er verulegur hluti af námi landafræðikennara. Hugmyndin hefur
því verið sú, að fastráða einn jarðfræðing við þessa kennslu, en
einir tveir aðrir mundu fá lítilsháttar tímakennslu. Hitt er svo
hugsanlegt, ef þátttaka yrði nægileg, að þessi kennsla þróaðist yfir
í fyrrihlutakennslu í jarðfræði og krefst það aukinna kennslukrafta.
Það væri þá einnig hugsanlegt, að mál þróuðust þannig, að há-
skólinn tæki upp samvinnu við erlenda háskóla, þannig að hér
yrðu kenndir vissir hlutar jarðfræði, en líklega yrði það helzt í
formi sumarnámskeiða.
Jarðfræðikennsla í menntaskólum
og menntun jarðfræðikennara
Örnóljur Thorlacius
Menntaskólinn í Hamrahlið
Jarðfræði nýtur meiri virðingar í námsskrá íslenzkra mennta-
skóla en víðast gerist í grannlöndum vorum. Kemur þar að sjálf-
sögðu til, live náttúra landsins er auðug af jarðfræðilegum merkis-
fyrirbærum. Til skamrns tíma stóð kennslubókaskortur framgangi
greinarinnar við æðri skóla á Islandi mjög fyrir þrifum, þar sem
ekki var völ á yngri kennslubók en frá árinu 1927, en nú hefur dr.
Þorleifur Einarsson bætt myndarlega úr þeim skorti með jarð-
fræði sinni, sem út kom s.l. vetur.
En nú stendur annað atriði í vegi fyrir eðlilegri þróun jarðfræði-
kennslu við menntaskólana. Við engan þeirra starfar nú fastráðinn