Samvinnan - 01.02.1971, Qupperneq 40

Björn Arnórsson:
Um íbúa Palestínu og fleira
Lítið hefur borið á Palestínuvandamál-
inu í blaðaskrifum á íslandi, og það litla,
sem um það hefur verið skrifað, einkenn-
ist því miður af fáfræði og/eða misskiln-
ingi.
Nokkur algengustu atriðin, sem vilja
skolast til hjá þeim, er hefja upp raust
sína, fara hér á eftir. Ég vil leggja áherzlu
á, að þessi listi er alls ekki tæmandi; til
þess þyrfti að skrifa bók. ^ ^
1. „AÐ GANGA ÚT FRÁ ÞVÍ SEm'
GEFNU, AÐ HÉR EIGIST VIÐ ARABAR
ANNARS VEGAR OG GYÐINGAR HINS
VEGAR, OG ÞÁ í MERKINGUNNI ALLIR
ARABAR OG ALLIR GYÐINGAR.“
Hér er gengið út frá því, að allir arabar
annars vegar og allir gyðingar hins vegar
séu samstæð heild, sem hafi sameigin-
legra hagsmuna að gæta. Létt er að
bægja frá sér slíkum fullyrðingum með
því að benda á og rökstyðja, að ekki er
til í dag þjóðfélag án stéttamóthverfna.
Nægir þar að benda á höfuðstéttaand-
stöðu kapítalískra þjóðfélaga, þ. e. á milli
þeirra, sem kaupa vinnuafl („atvinnu-
rekenda“), og þeirra, sem neyðast til að
seljaþað („launþega").
En þó að borgaralegur áróður allra
tíma hafi gengið út á að hamra inn hjá
alþýðu óeðlilegri þjóðerniskennd, þá virð-
ist áróðurinn hafa gengið einkar vel,
þegar gyðingar eru annars vegar. Það er
vissa okkar flestra, að æðsta ósk gyðinga
um allan heim sé — og hafi alltaf verið
— að hverfa „aftur“ til „landsins helga“
og stofna þar ríki.
Það er auðvitað engin tilviljun, að zí-
onistar hafa lagt svo mikla áherzlu á
þennan áróður, því erfitt hefði verið að
fá aðrar þjóðir til að styðja zíonismann,
ef almennt hefði verið vitað, að meiri-
hluti gyðinga legðist gegn honum.
„1914, eftir 17 ára zíonistíska baráttu,
er áætlað að aðeins 130.000 af 13 milljón-
um gyðinga í heiminum hafi verið zíon-
istar.“
(Alan R. Taylor: Prelude to Israel
— An Analysis of Zionist Diplomacy
1897—1947).
Þ. e. a. s„ eftir sautján ára baráttu og
áróður zíonista er áætlað, að aðeins eitt
prósent — 1% — allra gyðinga heims
fylgi zíonistum að málum!
„Gyðingar sjálfir voru hörðustu and-
stæðingarnir (zíonismans í Bandarikjun-
um). 1943 voru enn aðeins 5% af banda-
rískum gyðingum zíonistar."
(Taylor: Prelude to Israel, s. 79).
í bók sinni, Den ojudiske juden, skrifar
Isaac Deutscher:
„Til að halda efnahagslegu jafnvægi og
auka framleiðsluna hefur ísraei verið
háð fjárgjöfum frá erlendum zíonistum
og þá sérstaklega bandarískum. Þessar
fjárgjafir hafa verið bölvun hins nýja
ríkis. Þær hafa gert ríkisstjórninni kleift
að skapa viðskiptajöfnuð, sem ekkert
annað ríki í heiminum hefði möguleika
til að ná, án þess að eiga viðskipti við
granna sína. Straumurinn af erlendum
gjaldeyri til ísraels hefur umhverft efna-
hagskerfi landsins með þvi að örva lúxus-
fjárfestingar og neyzlu, sem ekki er í
neinu hlutfalli við eigin framleiðslu og
tekjur.“
Hann skrifar einnig:
„Fyrir mörgum árum, þegar ég var í
ísrael, skrifaði háttsettur embættismaður
fyrir mig lista yfir allar þær verksmiðjur,
sem ísraelsmenn gátu ekki byggt vegna
mótmæla frá Bandaríkjunum, m. a. stál-
verksmiðju og verksmiðjur til að fram-
leiða landbúnaðartæki.
Síðan gerði hann einnig lista yfir al-
gjöriega óþarfar verksmiðjur, sem frarn-
leiddu fjölda eldhúsáhalda úr plasti, leik-
föng o. s. frv.“
Auðvitað græða vissir hópar innan
ísraels á tengslunum við Bandaríkin (og
á zíonismanum yfirleitt), en fjarri fer
því, að sama gildi um alla ibúa landsins.
Stór hluti íbúa ísraelsríkis hefur fulla
ástæðu til að sameinast arabískri alþýðu
í baráttu hennar gegn heimsvaldastefn-
unni og verkfæri hennar zíonismanum,
og reyndar eru vaxandi hópar innan ísra-
els, sem hafa hafið baráttuna gegn zíon-
ismanum, fyrir friðsamlegri sambúð við
arabíska alþýðu.
2. „BARÁTTAN ER EINGÖNGU EÐA
AÐALLEGA MILLI ÍSRAELS ANNARS
VEGAR OG EGYPTALANDS, JÓRDANÍU
OG SÝRLANDS HINS VEGAR.“
Upphaf þessarar villu má rekja til zí-
onista. Þegar hinn þekkti vísindamaður
Albert Einstein spurði zíonistaleiðtogann
Chaim Weizmann, hvað yrði um arabana
ef gyðingar fengju Palestínu, svaraði
Weizmann: „Hvaða araba? Þeir skipta
varla nokkru máli (They are hardly of
any consequence)“.
(Sjá A. Lilienthal: What Price Is-
rael?)
Og hvers vegna þessar fullyrðingar?
Aftur verðum við að leiða hugann að
mikilvægi þess fyrir zíonista að fá sem
flestar ríkisstjórnir (og þjóðir) til að
styðja zíonismann. Eitt af vandamálun-
um var auðvitað sú þjóð, sem bjó fyrir í
Palestínu.
Lengi vel beittu zionistarnir þeirri að-
ferð að fullyrða, að þeir ætluðu sér ekki
að stofna ríki í Palestínu. Þar ættu gyð-
ingar aðeins að eiga heimili, athvarf
þar sem þeir mundu búa með aröbunum
í sátt og samlyndi, og arabarnir tóku vel
í þá málaleitan.
í samningi, sem Feisal gerði við Weiz-
mann í janúar 1919, má lesa m. a.: „Allt
skal gert til að ýta undir og örva inn-
flutning gyðinga í stórum stíl til Palest-
ínu. Flýtt skal fyrir búsetu innflytjend-
anna með þéttara landnámi og stórátaki
í ræktun jarðar.“
Þess má þó geta, að í ensku útgáfu
samningsins bætti Feisal því við, að
samningurinn gilti því aðeins, að arab-
arnir fengju sjálfstæði.
Til þess að gera okkur Ijóst, hvernig
andúð araba á innflutningi gyðinga jókst
smám saman, verðum við að athuga
nokkuð það þjóðfélagsskipulag, sem ríkti
í Palestinu á þessum tímum. Nokkrir auð-
ugir arabar áttu allar jarðirnar, sem þeir
leigðu svo út til meir og minna ánauðugra
ábúenda. Gyðingarnir, sem streymdu inn
í landið, höfðu yfir miklum fjármunum
að ráða (ýmist persónulega eða gjafafé),
og landeigendurnir glöptust af stundar-
gróðanum og seldu jarðirnar.
Nú hefði það kannski ekki þurft að
vera svo galið fyrir ábúendurna, sem áttu
við illan kost að búa við arðrán arabísku
landeigendanna, ef ekki hefði komið til
sú pólitík zíonista að hrekja ábúendurna
frá jörðum sínum og meina þeim að
vinna við þær. Þessi stefna zíonista jók
auðvitað atvinnuleysið og óánægjan gróf
um sig. Þess má geta, að þegar harðnar
í ári, eru það alltaf arabarnir, sem fyrst
fá sparkið, en síðan svokallaðir Asíugyð-
ingar, þ. e. gyðingar frá Asíu (eða jafn-
vel Afríku).
Ekki er meiningin að rekja hér sögu
allra uppreisna, sem áttu sér stað; það
nægir að benda á, að arabaríkin sátu hjá,
þegar zíonistar brutu á bak aftur bylt-
ingu Palestínuaraba 1947—8. Konungur
Transjórdaníu gekk meira að segja svo
langt að gera leynilegan samning við
gyðinga upp á þau býti, að hann fengi
hluta af Palestínu; það má benda á síð-
ustu tilraun Husseins Jórdaníukonungs
til að útrýma frelsishreyfingunum palest-
ínsku; benda á þegar David Hacohen, for-
maður varna- og utanríkismáianefndar
Knessets (þings fsraels), sagði í ræðu 18.
maí 1966: „Það virðist mótsagnakennt, en
það er eigi að síður satt, að ríkisstjórnir
Jórdaníu, Líbanons — kannski einnig
Saúdíarabíu, eru verndaðar af ísraelska
hernum." Og það er reyndar ekki í eina
skiptið, sem fram hefur komið, að zion-
istum sé áhugamál að styðja afturhalds-
samar ríkisstjórnir arabalandanna.
Nei, baráttan er ekki á milli Jórdaníu,
Egvptalands og Sýrlands annars vegar og
ísraels hins vegar. Þetta er frelsisbar-
átta Palestínuaraba, sem hafa verið
hraktir frá heimilum sínum af zíonism-
anum, eða barátta arabískrar alþýðu
gegn heimsvaldastefnu stórveldanna, zí-
onismanum og afturhaldssömum öflum
innan arabaríkjanna.
3. „GYÐINGAR URÐU AÐ FÁ PALEST-
ÍNU AF ÞVÍ ÞEIR VORU ALLS STAÐAR
OFSÓTTIR OG ÁTTU HVERGI HÆLI.“
Áður en við svörum þessari fullyrðingu,
er rétt að velta því fyrir sér, af hverju
Ísraelsríki varð í rauninni til. Hvernig
stóð á því, að lítill hópur zíonista gat
komið öllu þessu til leiðar?
Hér verðum við að hafa í huga, að
löndin fyrir botni Miðjarðarhafs eru mik-
36