Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.06.1907, Blaðsíða 52

109
hjá mörgum bóndanum verður þar stœrsti markaðurinn
fyrir þÆr. Það sýnir sig vanalega að mjög hvikular bú-
reglur leiða sjaldnast til auðlegðar eða almennra hags-
muna.
Pó tregða í tilbreytni geti auðvitað verið mjög við-
sjárverð mun, af tvennum öfgunum, hringlið hættumeira.
Hjer kemur það í Ijós að fáir eru nógu lundlægnir á það,
að athuga vel og hagfræðislega öll atriði málsins, og fara
þá ýmist of langt eða of skammt; og þá vantar dóm-
ana hinn rjetta grundvöll. Þegar verið er að byrja fyrir-
tækið er má ske allt talið því til gildis. Þegar á móti
blæs, eða menn fara að fá leiða á starfinu, kemur það
optlega fyrir að tilfinningar, kapp eða innblásið hugboð ó-
kunnugra manna fer að ráða of miklu í framkomu nianna.
Pó eigi beri meira á þessum atriðum gagnvart rjóma-
búunum en í öðrum greinum, hafa þau einnig þar sína
þýðingu.
Meðal þess, sem dregið hefir úr áhuga manna fyrir
rjómabúunum má telja hið háa verð, sem fengizt hefur
fyrir útflutt saltkjöt, síðast liðin tvö haust. Þetta ýtir undir
þeirri stefnu, að hafa sem mest kjöt til sölu, þó aðrar
sæmilega verðgóðar vörur minnki. f þessu efni hefur það
mikla þýðingu hvernig framvegis gengur með sölu á
dilkakjöti. Ef þar farnast vel kemur það, að nokkru leyti,
niður á rjómabúunum. Þeim mönnum fjölgar þá, sem
hætta Við fráfærur og liugsa mest um að hafa dilkakjöt
til útflutnings en skeyta minna um að hafa mjólk og
smjör til sölu eða heimilunum til framfæris. Hin vaxandi
ekla á verkafólki til sveitanna herðir og á mörgum með
það, að hætta við fráfærurnar.
Að sama brunni þokar einnig vaxandi ófýsi manna á
því, að fást við hirðing og nytkun búsmala.
Pó svo sýnist að í þessu fráfærnaspursmáli ætti einna
fyrst að koma til greina hinn afarmismunandi arður sem
menn hafa af kvífje, eptir landgæðum, aðstöðu nieð
fjenaðarferð og þess konar, þá er ekki svo að sjá sem