Tímarit íslenzkra samvinnufélaga - 01.12.1922, Qupperneq 20

130 Tímarit íslenskra samvinnufélaga.
menn í verksmiðjum, ekki vinna fyrir ákveðið kaup og
ekki vita um árstekjur sínar fyrir fram, eiga að koma
þessum félagsskap fyrir, því að hitt þýðir ekki að segja
íslenskum bændum, að þeir megi engan félagsskap hafa
um verslun sína.
3. þriðja aths. er um það, að af því að kaupgjald
sé greitt í peningum, séu félagsmenn (verkamennirnir)
fúsir til að leggja félögunum til nauðsynlegt veltufé, eigi
iíka hægra með það og eigi ekkert í hættunni út af vöru-
sölu. B. Kr. getur þess ekki enn, í hverju „hinum bók-
hneigða“ hafi yfirsést. En sjálfum honum hefir yfirsést
að skýra frá, hvernig eigi að haga félagsskapnum þeg-
ar menn fá ekki kaupgjald greitt í peningum, eiga óhægt
með að leggja fram veltufé og hljóta atvinnuvegarins
vegna að eiga talsvert í hættunni út af vörusölunni.
Áhættan fylgir búskapnum sjálfum og hverfur ekki þótt
kaupfélögin væru lögð niður og afurðasalan öll væri lögð
x hendur kaupmanna.
4. Fjórða athugas. er sú, að framleiðslan erlendis
seljist jafnt árið í kring, þessvegna þurfi minna veltu-
fé þar og áhætta sé minni. Hér stendur enn eins á eins og
við undanfarandi athugasemdir, að henni verður ekki
svarað nema með spurningu. Hvernig á að koma kaup-
félögunum fyrir á heppilegri hátt en nú er, þar sem
svo stendur á, að bændur hafa aðeins gjaldeyrisvörur
tvisvar á ári, þurfa meira veltufé og hljóta að eiga meira
í hættu en verkamenn í verksmiðjum erlendis?
5. og 6. þessar athugasemdir snerta það, að sam-
göngur innanlands og við útlönd séu mikið gi’eiðari þar
en hér. Hvernig á að taka þetta til greina í kaupfélög-
unum á annan hátt en gert er? þetta er einmitt alt
tekið til greina í því skipulagi, sem nú er á félögunum.
7. Sjöunda athugasemd gengur í þá átt, að erlendis
megi halda fundi í félögunum með örlitlum fyrirvara.
Um hana er það að segja, að það mun ekki vera nokk-
urt dæmi til þess hér á landi, að félagi hafi hlekst á