Andvari - 01.07.1960, Qupperneq 44

ÞÓRLEIFUR BJARNASON:
FARARTÁLMI
Ég reyndi að ræsa jeppann, en vélin var þung í gang og það urgaði þrá-
kelknislega í gangsetjaranum. Himinninn hvelfdist í myrkri yfir þorpið, og
það var uggvænleg kyrrð yfir öllu. Aðeins ymur af brimhljóði harst að úr
miklum fjarska.
Vélin vildi enn ekki taka við sér. Éo dró úr innsoginu og lék við benzín-
o ö o
gjöfina, en það hélt áfram að urga ólundarlega í henni.
Skyldi eitthvað vera orðið að gangsetjaranum? Kannski var millibil á
kertum eða platínu gengið úr skorðum. Ég talaði við jeppann. Flann var lík-
lega í vondu skapi og leizt ekki á væntanlegt ferðalag. Ég ávítaði bann fyrir
óréttmæta geðillsku, þegar ég þyrfti á öllu lians eftirlæti að halda. En hann
hélt samt áfrarn að rymja illskulega eins og hann mótmælti öllu því sem ég
segði.
Idótelstjórinn hafði sagt mér að veðurspáin væri slæm. Það var spáð snjó-
komu, þegar leið á daginn —
Þarna rak vélin upp bofs og fór höktandi í gang. Ég var búinn að gefa
henni of mikið benzín, en hún jafnaði sig bráðlega og gangurinn varð jafn.
Götuljósin köstuðu daufri skímu á veginn og spegluðust í polli hér og
þar. Óvíða sást Ijós í glugga. Kauptúnið var enn í fangi næturinnar, nema
hótelið, þar sem ég hafði gist tveim nóttum lengur en ég ætlaði.
— Það er ekkert að marka þessar veðurspár, hafði liótelstjórinn sagt. —
Það getur vel orðið gott veður í allan dag, að minnsta kosti verður þú korninn
suður af fyrir veðrabrigðin.
Ég ók hægt inn aðalgötuna. Þetta var versti vegurinn á allri suðurleiðinni-
Þegar kæmi inn fyrir þorpið, tæki við nýr vegarkafli. Idolurnar í götunum voru
djúpar og Hkastar gígum eftir sprengjur. Sums staðar voru þær svo þéttriðnar
að Hkast var að ekið væri í urð.
Einhvers staðar innarlega í þorpinu átti hann að vera, þessi maður, sem
heðið hafði um far með mér suður. Hann hafði komið í liótelið í gærkvöldi.
meðan ég var úti, og hótelstjórinn sagt honum, að hann mætti eiga farið víst.