Andvari - 01.07.1960, Blaðsíða 69

ANDVAllI
KONAN SEM LÁ ÚTI
163
vorkenna sjálFri sér og horfði jafnan til
hinnar bjartari hliðar í hverju máli.
Það duldist heldur ekki þennan morg-
Un að hún fagnaði því að stíga fæti á
jornar stöðvar, þó hún vissi helzti vel að
þar biði hennar um sinn önnur og kaldari
aðkoma en löngum áður. Ég ætla að hún
'afi hugsað sér að láta fögnuðinn yfir því
hitta sína gömlu og tryggu nágranna
jafna þann hlut.
Ég ók henni í jeppanum mínum hina
stuttu bæjarleið fram að Bjarnastöðum og
orjaði hana yfir ána, og er við kvöddumst
þar á bakkanum, sunnan árinnar, flögraði
areiðanlega að hvorugu okkar hinn
annnsti grunur um að hún væri þá að
krja svo harða útivist sem raun varð á.
Nú er þess aS geta að urn mörg undan-
arin ár, og það löngu áður en Kristín
Iftti húskap, hafði hún ekki gengið heil
1 skógar, en langtímum saman þjáðst af
Pralátum svima. En á þessum aldri henn-
31 Vlrtist þó sem sá sjúkleiki gengi ekki
SVo nærri henni sem stundum áður. Þó
'ar það bæði vegna þessa sjúkleika henn-
fr °8 jafnframt vegna aldurs hennar, sem
ha var vani okkar að fylgjast með ferðum
< nnar ef við vissurn hana á göngu þar
ttnnan árinnar, enda blasa þær götur við
ra bæjum í Hvitársíðu.
fell'31 Sem Llnch|nfar'h höfðu gengið úr-
, n °g krap í lækjum og giljurn þegar
'ið'S ^raUS‘ Éað skal þó strax tekið fram
- en8ar slíkar torfærur voru á leið Krist-
j' ar\ Én þegar þetta bólgnaði upp við
n)stið gerði ófært fyrir bíl þann sem
MHp mjúlk á frambæi Hvítársíðu.
dn var því unr sinn flutt á hestum
rniM^ SGm ^etur var vegað- Var alltaf
Uni ^ ,,Sarnvnina °g hjálpsemi milli bæja
s íka flutninga þegar til þeirra þurfti
0 grípa.
Vhai eg kom heim eftir að hafa ferjað
'stinu, var mjólkurlestin framan af
bæjum að korna í hlað og þá á heimleið.
Höfðu þeir sem með hana fóru um morg-
uninn snemma tekið af mér mína hesta
og komu nú með einhvern flutning á
þeim til baka, svo sem oft bar við. Lenti
fyrir okkur heimafólki í ýmsum snúning-
um þessara hluta vegna og dróst með
öllu úr hömlu góða stund að gefa gætur
að ferðum Kristínar. Dregur til livers at-
burðar nokkuð og má segja að ekki væri
þarna ein báran stök, því nágrannakona
oklcar á næsta bæ, sem einnig var vön
því að hafa nokkurn vörð á ef hún vissi
von þess að Kristín væri á ferð hinumeg-
in árinnar, féll af einhverjum ástæðum
frá þessari venju í þetta eina sinn.
Þegar við rönkuðum við okkur með
það að gæta að hvað Kristínu gengi ferð-
in, var það langt um liðið að vel mátti
hún vera komin alla leið út að Sigmund-
arstöðum og þar inn í bæ. Og það því
fremur sem hún var mjög létt á fæti og
skilaði furðulega hratt yfir, jafnvel þó
ekki væri miðað við aldur hennar. Fór
allt saman, að veðrið var gott, færið einn-
ig á þessari leið sem Kristín mundi ganga,
og þar að auki virtist sú leið blasa svo við
augurn manns að þar gæti ekkert leynzt
sem maður þyrfti að hafa áhyggjur af.
Grunaði okkur því ekki neitt misjafnt þó
við sæjum ekki til ferða hennar þegar aÖ
var gætt.
Þegar á daginn leið þykknaði loft og
sýnilegt að með kvöldinu myndi enn á
ný draga til útsunnanáttar, enda varð sú
raunin á. Hvessti þegar síðdegis og þegar
á vökunni gekk á með hryÖjuéljum. Frost
var vægt, varla meira en fjögur stig. En
alla þá nótt var stöðugur éljagangur,
skiptist á hagl og drífa og var hvasst í
éljunum.
Sama veðrið hélzt allan næsta dag,
þriðjudaginn áttunda febrúar, nema hvað
veður var enn verra en um nóttina. Mátti
segja að sortabylur væri þá í hverju éli og