Andvari - 01.07.1960, Side 71

andvari
KONAN SEM LÁ ÚTI
165
taka stefnuna hærra til hlíðarinnar heldur
cn svo að hún væri miðuð við þann stað
er við fastast horfðum á. En enn einu
sinni barst út í kvöldkyrrðina þetta daufa
hljóð, sem minnti á umkvörtun barns.
Orðaskil urðu ekki greind frekar en áður,
og kannski var það vegna beygsins, sem
setztur var að í hugum okkar, að nú
fannst mér þessi rödd, sem virtist kalla
þreytt úr löngum fjarska, með meiri von-
leysisblæ en áður. Við sáum manninn
sunnan árinnar stinga snöggt við fótum,
h'kt og til að átta sig og taka síðan á rás
til þess staðar sem athygli okkar hafði
beinzt að. Hann bar mjög hratt yfir.
Okkur hjónunum hafði báðum dottið
1 hug sá möguleiki og minnzt á hann
okkar í milli, að hér gæti verið um Krist-
ínu að ræða og að hún hefði dottið og
meitt sig á leið sinni utan frá Refsstöðum
þennan sarna dag. Okkur var því háðum
orðið órótt hennar vegna, þó við værum
víðsfjarri því að geta til hins rétta. En við
vissum að málið var nú í öruggum hönd-
um, þar sem Stóra-Ássmenn voru komnir
til sögunnar, hvað sem hér væri um að
raaða. Varð ég nú að fara að sinna verk-
um mínum ógerðum frá deginum, en
Inga, konan mín. ætlaði að halda sam-
bandi við Stóra-Ás og frétta hvað það
væri sem hér var að gerast.
Ég kom skömmu síðar inn og mætti
Ingu í dyrunum. Sá ég að hcnni var
brugðið, en því sem hún sagði mér neit-
aði ég að trúa í fyrstu. Hiin sagði: Þetta
var Stína, — og hún er búin að liggja
þarna í fimm dægur.
II.
Þegar Kristín kvaddi mig, sem þcnnan
þátt skrifa, að morgni mánudagsins sjö-
nnda febrúar, sem áður getur, við ferju-
staðinn undan Bjarnastaðatúni, tók hún
þegar stefnuna á göturnar milli Stóra-Áss
°g Sigmundarstaða. Vegna kvíslar sem
þar er á leið, gat hún ekki farið beint út
með ánni, heldur gekk hún sem næst
fyrir upptök kvíslarinnar og er það ekki
mikill krókur. Ekki hafði hún með öllu
náð þeirri götu er hún ætlaði sér, er það
bar við að henni skrikaði fótur á örlitlum
svellhletti undir snjó. Hún féll við, og
henni virtist þetta litil bylta. Hún dreif
sig þegar á fætur og steig áfram tvö eða
þrjú skref, en hneig þá niður aftur. Freist-
aði hún þess að rísa enn á ný, en þá hrá
kynlega við: hún fékk með engu móti
komið fótum fyrir sig. Neituðu þeir með
öllu að hlýða vilja hennar og það svo að
hún fékk ekki einu sinni komizt á kné,
nema til þess cins að hníga jafnóðum út
af aftur. Til nokkurs sársauka fann hún
þegar í vinstri fæti og lagði þann sársauka
strax mjög upp í mjöðmina, en þó ckki
svo að henni fyndist það næg ástæða til
þessa magnleysis. Var þetta og ekki síður
líkt því sem dofnað hefði fóturinn eða
jafnvcl báðir. Gerði hún, svo sem nærri
má geta, margar og ítrekaðar tilraunir til
þess að rísa á fætur og hreyfa sig til, milli
þess sem hún beið þess róleg að þetta
jafnaði sig og liði frá. En þar kom þó.
innan stundar, að hún gerði sér ljóst, að
öll slík bið og allar tilraunir mundu eng-
an árangur bera, og það með að héðan
myndi hún ekki komast af eigin ram-
leik. Hún taldi þó enganveginn örvænt
um skjóta hjálp. Þaðan sem hún lá, gat
hún séð heim að tveim bæjum ofan ár,
Kirkjubóls og Bjarnastaða, og leiðin milli
þeirra blasti við. Hún gat því vel búizt
við að til sín hefði sézt og vonaði í það
minnsta að hún gæti vakið á sér athygli
þeirra er veginn færu milli áðurnefndra
bæja, en undan sem næst miðri beirri
leið var hún stedd, komin aðeins örlítinn
spöl inn í landareign Sigmundarstaða.
Þar heita Sandhólar.
Þarna er svo landslagi háttað að til
suðurs og skammt frá eru mclaköst sund-