Andvari - 01.07.1960, Blaðsíða 72

166
GUÐMUNDUR BÖÐVARSSON
ANDVARI
urskorin og liggur þar nú vegurinn. Til
norðurs í átt til Hvítár eru lítt grónir
aurar og flatlendi. En milli melakastanna
og auranna eru gróðurteygingar, uppblást-
urstorfur og sandroknir balar. Við jaðar
eins slíks mólendisbala hafði Kristín hlot-
ið þá byltu, er nú gerði enda á ferðir
hennar um sinn.
Móinn endaði í rofbarði, scm gat veitt
ofurlítið skjól, en Kristín sá að þaðan
mundi hún síður sjást en af balanum
sjálfum. Hún tók því innan lítils tíma
að reyna að þoka sér upp á balann og
tókst að lokum að dragast áfram á bönd-
um einum, þangað sem hún taldi sér bezt
henta að vera með tilliti til þess að eftir
henni yrði tekið. Þaðan sá hún glögglega
er mjólkurflutningalest frambæinga hélt
fram göturnar ofan árinnar. Freistaði hún
þess þegar að kalla, cn meira en lítið þarf
til þess að yfirgnæfa þann hávaða er verð-
ur af slíku fararteski: glamrandi mjólkur-
hrúsum, marrandi silum á klökkum og
fótaburði hesta á hörðum vegi, enda bnr
lcstina framum án þess hcnni nýttist það
tækifæri.
Þar sem veður var gott þennan dag
angraði hana ekki svo mjög kuldi, en
hún sá í lofti veðurbreytingum er á dag-
inn leið og þótti að vonum náttstaður
ófýsilegur ef svo ætti til að takast. Kallaði
hún því og hóaði, sem hún hafði rödd til,
allt frarn í myrkur. Tók þá að hvessa og
drífa. Sá hún þá í hendi sér að tilgangs-
laust væri að eyða kröftum sínum í þau
hróp sem ekki mundu af neinum heyrð
og væri betra að spara rödd sína og orku
til næsta dags.
Ekkert skjól var að hafa í þessum næt-
urstað, enginn skorningur svo djúpur að
hann gæfi hlé fyrir vindinum, engin þúfa
svo rismikil að halla mætti að hcnni
þreyttum herðum eða höfði sínu. Kristín
gat því ekkert gert sér til hlífðar annað
cn bað eitt að snúa sér undan áttinni.
Þrátt fyrir það að veðrið versnaði jafnt
og þétt eftir því sem lengur leið á þessa
grályndu þorranótt, telur Kristín að hún
hafi gleymt sér öðru hvoru ofurlitla stund
og stund í einu, svefn gat það þó ekki
heitið, því nú tók kuldi mjög að sækja á
hana og þar sem hún lá á bersvæði, gat
kápan hennar, þunn og slitin, ekki veitt
henni nándarnærri fulla vörn gegn sí-
vaxandi ágangi storms og élja. En hún
lonaðist eftir að með morgninum myndi
veðrið ganga niður og kynni þá að rætast
úr.
En veðrið gekk ekki niður. Þegar dags-
skíman loks tók að þrengja sér gegnum
kafþvkk óveðursský, versnaði veðrið til
stórra muna. Riðu élin nú svo þétt yfir
að sjaldan varð fyllilega bjart á milli, og
var, eins og áður getur, hið versta veður
allan þann dag. En hvenær sem eitthvað
slotaði reyndi Kristín að kalla, þó hún
teldi vonlítið um árangur. Kom það fram
eftir á, að tveir menn að minnsta kosti,
sem við útiverk voru þennan dag, töldu
sig liafa heyrt einhver lnóp, en gerðu sér
það í hugarlund, sem oft vill verða, að
þar færu menn að fé á næstu bæjum og
stöfuðu þaðan hrópin.
Kuldinn kreppti nú æ meir og fastar að
Kristínu. Vettlingar hennar urðu fljótt
blautir í snjóganginum og tók hún loks
það ráð að leita skjóls höndum sínum
með því að stinga þeim í kápuvasana. Við
það kom í Ijós að þurrir vettlingar, sem
hún hafði ekki vitað af, voru í öðrum
vasa kápunnar. Varð hún þeim fegin og
fékk nú betur varið hendur sínar cn áður.
Löng hafði orðið henni nóttin og lítið
varð henni skemmri dagurinn. Þóttist hun
nú sjá fram á nokkra tvísýnu um hvernig
fara mundi, ef hún ætti fyrir höndum
aðra óveðursnótt hinni verri. Lét hún svo
um rnælt seinna að það hefði sér þó vcrið
hugbót, að í landareign Sigmundarstaðn
var hún komin, þó svo færi að hér lvki nu