Andvari - 01.07.1960, Blaðsíða 81

ANDVAIU
175
I>I\JÚ ItRÉF KÁINS TIL STLl'HANS G.
þeir höfðu öll sín verkin fram. Eins fer
mér. Vertu svo blessaður alla daga. Þinn
einlægur vinur
K. N. Júlíus
Mountain 29. marz 1921
Kæri vinur, Stephan.
Ég fékk bréfið frá þér og það sem því
fylgdi í gær. Það hefur hvílt sig yfir
páskana einhverstaðar á leiðinni. Hér var
stórhríðarbylur á laugardaginn og páska-
daginn, nú komin hláka. Ég hef aldrei
verið í meiri vandræðum með að hripa
sendibréfsmiða en nú. Mig hálflangar til
að skamma þig fyrir frammistöðuna, en
þegar ég athuga það með stillingu, þá
held ég, að ég hætti við það. Þér nægir
ekki að gera þetta allt fyrir ekkert og
minna en það, heldur ferðu og kaupir
sjálfur mikinn part af upplaginu. Er
nokkurt vit í þessu? Ég spyr, og ég veit
þér muni ekki ganga vel að réttlæta það,
þó þú reynir. Ég kalla það reglulegt
»óhappaverk“. En nú er komið sem kom-
ið er og verður ekki aftur tekið. Ég er
ekki góður að skrifa þakkarávarp og býst
ekki við, að þig vanti það heldur, svo ég
ætla bara að þakka þér innilega fyrir allt,
sem þú hefur gert, og óska og vona, að
þú gefir mér tækifæri til að endurgjalda
það á einhvern hátt seinna, ef við lifum
Éáðír eitthvað fram eftir öldinni.
Bækurnar, sem eftir eru, eru auðvitað
þín eign, en þér gagnslausar, nema ef þú
vildir fara með þær til Kína. Þar er mark-
aðurinn fyrir þær, og þangað ættu þær
allar að vera komnar. Þú lætur þær liggja
hjá þér fyrst um sinn, en ef þú getur gert
þér einhvern mat úr einhverju af þeim,
þá blessaður gerðu það. Það verður nóg
eÉir af þeim til að brenna. Ég býst við,
að það gangi heldur stirt með söluna.
Flestir bera við peningaleysi. Það er lítið
selt af bókum hér um slóðir nú sem
stendur. Mér dettur í hug saga, sem ég
sá nýlega: Það kom ferðamaður í lítinn
bæ og tók strax eftir því, að þar voru
þrjár kirkjur. Hann hitti þar gamlan
rnann að máli, sem var djákni í einum
söfnuðinum, og spyr hann, hvort það sé
ekki erfitt að halda við þremur söfnuðunr
í svona fámennu plássi. „Jú, svo vill okk-
ur reynast það,“ svaraði kall — og eftir
litla þögn: „En hinum gengur það ekki
betur, thank God.“
Eins má ég segja, en svo gerir það mér
ekkert til. Ég licf aldrei búizt við einu
senti út úr þessu bussnesi. Ef hægt er að
krafsa upp kostnaðinn, þá er ég ánægður.
En ég býst við það taki að minnsta kosti
tíu þúsund ár, ef engin óhöpp koma fyrir.
Við bíðum og sjáum, hvað setur.
Jónas vinur okkar kom hér í gær og
var á leið norður í byggð til þess að vera
við jarðarför Sæmundar Eiríkssonar. Kall
varð bráðkvaddur á laugardagskvöldið hjá
Jóhannesi syni sínum, mági Jónasar. Ann-
ar bóndi dó hér í nágrenninu í nótt eð
var, Armann Stefánsson. Hann var búinn
að liggja í mestallan vetur. Jónas biður
kærlega að heilsa þér og þínum. Hann
hefur verið hálflasinn síðan hann kom
af þinginu, hefur líklega fengið heldur
mikið af „hómebruw“, eða langa greinin
hans Tómasar Halldórssonar hefur haft
þessa verkun á hann. Þegar ég las grein-
ina, varð mér að orði:
Tummi berst með Tovvnley fremst,
taugakerfið hefur skemmzt.
Margur hefur skitið og minna rembzt,
eins og Meistari Jón að orði kemst.
Ég þori ekki að ábyrgjast, að tilvitnunin
sé áreiðanleg, en einhver Jón hefur sagt
það.
Það var kallað upp í fóni á páskadags-
morgunmn, að það yrði messað í Eyford