Andvari - 01.05.1961, Qupperneq 35

ANDVARI
SAGA UM IIAMINGJU
33
óskaði mér langt í burtu. Ég var nú sanrt hjá þeim IrameFtir öllu og fór ekki,
fyrr en tekið var að elda aftur. Þá vonr þau bæði orðin drukkin, og ég hafði
ekki heyrt þau segja aukatekið orð hvort við annað alla nóttina.
Þetta var upphafið á nýjum þætti í lífi þeirra hjóna. Eftir þetta var ég
olt kallaður út til þeirra til að taka þátt í drykkjuveizlum, og ég var engan
veginn sá eini, er naut þess heiðurs. Og ekki leið á löngu, áður en fór að bera
á því í kvöldboðunum, að bjónin væru sundurþykk; þau áttu jafnvel til að
kýta, svo að aðrir heyrðu, en stundum töluðu þau ekki orð saman. Það var
hörmulegt að horfa upp á þetta, og þar kom, að vinum tók að fækka, æ fleiri
höfðu öðm að sinna, þegar þeim var boðið til ungu hjónanna, og gátu því
miður ekki kornið. Ég hélt út einna lengst, af því að mér þótti vænt um þau
og vonaðist til, að þetta myndi lagast á einhvern hátt.
Það lagaðist ekki, það versnaði. Undir vorið tók að bera á því, að Rolf
drykki sér til óbóta, svo að stundum varð að bera hann inn í rúmið hans að
veizlulokum. En unga frúin grét oft sáran, og eitt sinn fleygði hún sér urn
hálsinn á mér og sagði með þungum ekka:
„Við ætlum að skilja!"
Þá fór ég til Hermans gamla Kuld og talaði við hann í alvöru. Hann
hlustaði á mig, þolinmóður, en þungur á svip. Er ég hafði lokið máli mínu,
hristi hann höfuðið.
„Ég sá þetta allt fyrir, ungi maður, ég sá það upp á hár, hvernig þetta
nryndi fara. Og ég gerði mitt til að reyna að bjarga því, ég sagði þeim að
eignast barn strax, svo að þau fengju eitthvað að hugsa um, eitthvað, sem þau
gætu fórnað sér fyrir og elskað meira en sjálf sig. Svona ást eins og þeirra
er ekkert annað en sjálfselska, og þess vegna fer nú sem fer. En þau vildu
ekki hlusta á mig; — og Rolf gerir aldrei ærlegt handtak, þau vafra þama hvort
í kringum annað í iðjuleysi og aumingjaskap, og þá verður ekki hjá því komizt,
að svona fari, þú skilur það.“
„Geturðu ekkert gert?“ spurði ég.
Hann hristi höfuðið dapurlega, en svo varð hann hugsi og sat lengi í
djúpunr þönkum. Loks brá fyrir dálitið meinfýsnu brosi um varir hans, og hann
sagði í hálfum hljóðum, líkt og hann væri að tauta við sjáltan sig: „Maður
a ekki að vera að skipta sér af svona löguðu, það er bara til bölvunar, bara til
að gera illt verra. En ég get ekki neitað því, að mér þykir vænt um krakka-
greyin og mér leiðist þetta, já, mikið andskoti leiðist mér það. — Maður gæti
kannske reynt, — það versnar varla, úr því sem komið er; — svona líkt og að
skera upp dauðvona mann, — maður ætti helzt aldrei að gera það, miklu betra
3