Andvari - 01.05.1961, Blaðsíða 37

andvari
SAGA LIM HAMINGJU
35
starði á eftir þeim. Mér komu þau ókunnuglega fyrir sjónir; það var eitthvað
við göngulagið, sem ég kannaðist ekki við, eitthvað nýtt í fasi þeirra, alvara og
þungi, eins og þau bæru byrði mikillar sorgar.
Vikurnar næstu á eftir heimsótti ég þau heldur sjaldnar en áður, kom þó
til þeirra nokkrum sinnum. En þau huðu mér aldrei til sín allan þann tíma,
og aðra gesti sá ég heldur ekki hjá þeim, þegar ég kom. Það var líkt og fyrstu
hamingjudagana þeirra, að þau gátu aldrei hvort af öðru séð og naumast sleppt
höndum hvors annars. Stundum saman gleymdu þau alveg, að ég var viðstadd-
ur, en horfðu hvort á annað með upphafningu í augnaráðinu og svo ástfangin,
að ekki var laust við, að það virkaði skoplega, enda þótt það gleddi hjarta mitt.
Eitthvað var samt í ólagi, því að þrátt fyrir hamingju þeirra var naumast
hægt að koma þeim til að brosa, og þau hlógu aldrei. Þetta var eins og að
koma í sorgarhús, og ég var alveg að trénast upp á að heimsækja þau; það var
að síðustu forvitnin, sem kom mér til þess. Auðvitað var ég forvitinn, ég blátt
áfranr brann í skinninu að vita, hvað komið hafði fyrir. Þetta var nefnilega
ekki einleikið. Þau voru svo hrifin hvort af öðru og svo hamingjusöm, að þau
sáu varla umheiminn og virtust ekki iylgjast neitt með því, hvað þar gerðist.
Þegar þau litu hvort á annað, var eins og þau væru að hugsa um eitthvert
óviðjafnanlegt leyndarmál, sem þau ættu ein. En jafnframt voru bæði svo löl
og alvörugefin, að því var líkast sem þau hefðu orðið fyrir sorg eða tapi, er
naumast yrði bætt.
Að lokum gat ég ekki lengur á mér setið, en fór að hitta gamla Elerman
Kuld.
Hann tók mér vel og var skolli íbygginn á svip.
„Nri nú, hvað finnst yður, ungi maður? Sýnist yður ekki uppskurðurinn
hafa tekizt bærilega?"
Ég horfði spyrjandi á manninn, en hann var ekkert að ilýta sér að skýra
málið fyrir mér. Hann sat við borðið og vaggaði til höfðinu með hæðnislegt
hros um varir og hummaði dálítið öðru hverju. Loks leit hann upp og liorfði
á mig drykklanga stund, áður en hann leysti irá skjóðunni:
,,Já, ég réðst í uppskurðinn. Þetta var dauðinn hvort eð var.“
„Nú, — hvað, — hvemig?“ stamaði ég heldur ógátulega.
„Hum — ja, það er nú saga að segja frá því.“ Hann hummaði enn nokkra
stund og velti vöngum, en sagði loks: „Sjáið þér til, ungi maður: meðul eiga
að vera heisk og römm á bragðið, þá trúir fólk frekar á þau. Það þýðir ekkert
að hjóða mönnum upp á eitthvert sætt sull, sem þeim þykir gott; engum
batnar af því. Svo að ég tók mig til og bruggaði dálítið beiska mixtúru handa
krakkagreyjunum. Sjáið þér til, ég mætti honum á Karl Johansgötu, þarna