Andvari - 01.01.1942, Blaðsíða 91

andvari
Alexandcrs saga
87
er í munn Aristotelesi: „Hlýð ekki á hviksögur þeirra manna,
er tvítyngdir eru og hafa í sínum hvoftinum hvora tunguna.
— Engi skal þá menn hátt selja, er náttúran vill að lágt sitji,
því að þeirra metnaður þrútnar svo skjótt af metorðunum, sem
lítill lækur af miklu regni“ (bls. 4). Eða þessi (sömuleiðis
eignuð Aristotelesi): „Láttu .. fyrir hvaðvetna fram rcttlætið
öllum þínum verkum. Eigi skal þó réttlætið eitt saman,
því að þar við skal tempra miskunnina"1) (bls. 7). — „Það eina
er veslum til vilnaðar að vita sinn hlut fyrr en síðar“ (lagt í
iuunn Daríusi konungi, bls. 56). — Ekki hefur drengskapur
rnanna tekið þeim framförum enn, að sagt verði, að ótímabært
sé orðið nú á dögum þetta, sem Alexander á að hafa sagt, er
hershöfðingjar hans sumir eggjuðu hann á að svíkjast að Pers-
um á næturþeli: „Þetta er þjófa siður og laðrúna“, er hann lát-
mn mæla, „er þér biðjið oss að gera. Þeirra von er öll í svikum
og leynilegum prettum. Ekki skal vor frægð prettum þjóna. ..
því að sá sigur, er vér ætlum að fá, skal annaðhvort engi verða
eða vera sómasamlegur í alla staði. Betur ber (a: sæmir) þeim,
er konungur skal heita, að hamingjan bresti fyrir sakir and-
sti'eymra örlaga, heldur en að hann skammist þess sigurs, er
D Þarna kemur goðgáin, sem ég á að hafa gert mig sekan um, er ég
setti út á setningu hjá H. K. L., sem orðin „að tempra réttlætið við mis-
kunnina" komu fyrir í. H. K. L. segist hafa „háð“ sér þau úr Alexanders
Se,gu og heldur hess vegna í einfeldni sinni — eða segir mót hetri vitund
~ '» a® bað að setja út á setningu hjá sér, sem ])essi orð koma fyrir i, sé
saina sem að fara fyrirlitningarorðum um pýðinguna á Alexanders sögu.
kn har til er fyrst og fremst því að svara, að það var kiljanska setningin
”eins og hún lagði sig“, sem ég setti út á, en ekki einstök orð í henni, því
a<>' þau voru góð og gild hvert um sig. í öðru lagi fer ekki sama flíkin
°'iuni jafnvel. Dverg fer illa flik af föngulegum manni, og sains konar
ei yiðhorfið, er um andleg efni ræðir. „Quod Jovi, non bovi.“ Menn geta
Ueifað á þessu sjálfir, ef þeir bera setningarnar, sem tilfærðar eru hér
a, °fan úr Alexanders sögu, saman við þessa málsgrein hjá H. Iv. L., en
yúiari setningin í henni var það, sem ég setti út á: „Jasoni var það metn-
^ ®e®na l)cssu lögregluembætti af fullkominni skyldurækni, þó
''i án þess að tempra réttlœtið við miskunnina.“ Menn sjá vonandi
"uninn: Orðaiag annars sýnir tungutak höfðingja, hins tungutak kotungs
orðlistarinnar riki.