Andvari - 01.01.1942, Síða 98

94
Þorkell Jóhannesson
ANDVARI
og þrekmiklar í gleði sinni og hörmum, ættbornar dætur hafs-
ins og hinna skjólsælu hrauna? Hver minnist nú góðu dag-
anna, þegar allt lék í lyndi og gjafmildi hafs og lands tók
höndum saman við hækkandi sól, þegar kvöldsetrið sló gull-
brú yfir lognsvæft lithafið og dagrenningin hoppaði á glitr-
andi döggum heim í túnið að morgni? Hver minnist nú útmán-
aðadagsins, þegar veðrið gekk upp í útnorðan rok, undir-
aldan l)elgdist upp í haugabrim, fór hamförum og lokaði
hverri lifvænni lendingu? Hver veit nú, hvað húsfreyjunni bjó
í brjósti þennan geigvænlega dag,. er hún horfði á bátana koma
fyrir nesið, hvern á fætur öðruni, eftir langa, kvíðvænlega
hið? Þungt er andófið utan við hin lokuðu sundin í veltandi
hafróti, stormi og straumi, en þeim, sem á malarkambinum
stendur, ofan við vörina, er hiðin ef til vill engu léttari. Stutt er
leiðin lil lands, en á henni miðri stendur Drottningin og bryður
veltandi sjóana, spýtir brimólgunni til heggja handa, svo að
freyðir um svarta hraunjaxlana. 1 dag er hún full ofsa og
heiftar, drottning hafsins, sem enga vægð á til. Og þegar loks
einn formaðurinn hæltir á að leita lands, þrífur hún bátinn
heljartökum, kastar honum flötum fyrir næsta ólagið, sem
skolar honum mölbrotnum upp í fjöruna. í skjótri svipan er
langri hið lokið. Konan á malarkambinum gengur heim, eins
og hún kom, hún reikar ekki í spori, þótt stormurinn æði.
Kvíðandi var hún, er hún lagði að heiman. Nú er því lokið.
Sá, sem allt hefur misst, hefur engu lengur að kvíða. í kvöld
verður sú saga sögð í verbúðunum á Hjallasandi af bátshöfnun-
um, sem frá urðu að hverfa og þar náðu landi, að bátstapi
hafi orðið á Gufuskálum, formaður farizt með skipshöfn sinni
allri. Slík tíðindi eru ávallt svipleg, en sjaldnast óvænt. Þau
eru lik óveðri, er yfir skellur úr tvísýnu lofti. Von bráðar er
ofsinn liðinn hjá. Enn er ólga við sker og sog í sundum, en
skjótlega er aftur kyrrt á legi og láði. Þannig er dauðinn og
lífið á ströndinni við hið yzta haf.
Bærinn, sem staðið hefur af sér storma þúsund ára, býr yfii'
mörgum leyndum dómi, duldu líl'i langrar fortíðar. Hann býr
yfir mörgum sárum harmi, en þó miklu meira af staðföstu