Andvari - 01.01.1942, Qupperneq 100

96
Þorkell Jóhannesson
ANDVARI
eða meira, og hér séu auk þessa miklar slægjur aðrar. Hún
biður mig að sjá til þess, að þessar villur í blaðinu verði leið-
réttar, og ég tek vel í það, þótt mér finnist með sjálfum mér,
að reyndar varði þetta ósköp litlu máli. Hálfvelgja mín um
þetta stafar sennilega af því, að ég er sjálfur gamall ritstjóri,
þaulkunnugur prentverki og hef haft nóga reynslu af því, að
villur geta slæðzt inn í prentað mál eftir fleiri leiðum en einni.
Slíkt er ekki alltaf sök höfundarins, og svo mun hér vera. En
garnla konan er á öðru máli. Hún er alin upp við það, að
treysta megi og taka beri mark á því, sem í letur er fært og
prentað. Hún hefur auðsjáanlega ekki fylgzt með „framförum
síðustu ára“ í þessum efnum. Henni finnst ónákvæmni þessi
og villur með öllu óþolandi, rétt eins og hún og jörðin hennar
hafi orðið fyrir álögum af þessum völdum og losni ekki úr
þeim, fyrri en þetta hefur verið leiðrétt á prenti. Hér er ekk-
er um að gera. Ég tek skarið af og heiti henni því, að það skuli
gert. Og blessuð gamla konan lætur á sér skilja, að forsjónin
hafi sent mig sér til hjálpar. Og nú komum við ofan að vör-
unum.
Sjór er hálffallinn út. Hraunkamburinn utan við voginn rís
nokkuð liátt úr sjónum, svartur og brimbarinn. Fyrir vog-
inum miðjum er Drotlningin. Sundið milli hennar og hraun-
kambsins er eins og djúpur stokkur og sýnist líklega mjórra
en það er í raun og veru, rúmlega árarúm milli klettanna upp
að ytri vörinni. Innan við Drottninguna er rýmri leið, en lík-
lega grynnri, að innri vörinni. Ekki er ég sjómaður, og í kvökl
er svo kyrrt i sjóinn, að naumast örlar á báru við sker og
flúðir, en þó dylst mér ekki, að hér muni vera háskalending,
ef illt er í sjó. — Hér hefur víst oft verið örðugt að lenda, segi
ég við gömlu konuna. Við stöndum við innri lendinguna. Þar
eru sléttar kíappir í fjörumáli og möl og sandur ofar, verks-
ummerki engin. — Ójá, víst er um það, þeim hefur hlekkzt
á hérna. í þessari vör fórst hann Sæmundur, bóndinn hérna,
með þremur mönnum. — Einmitt það. Ég horfi yfir lognglæjan
voginn, reyni snöggvast að setja mér fyrir sjónir, hvernig hér
mundi umhorfs vera í aftakaveðri, og augun stöðvast við