Andvari - 01.01.1949, Qupperneq 19

ANlíVARI
Magnús Sigurðsson bankastjóri
l.r)
ekkert, er inn var gengið. Þeir vissu, að hann var varkár, og
gátu sjálfir ráðið í, hvert svarið mundi verða, við sjálfprófun
um þörf og tryggingu. Gengi svo allt að óskum, féllu að
siðustu gamansorð, báðir brostu, og andrúmsloft hins glaða
og frjálsa lífs streymdi inn um gluggann, þangað til sá næsti
kom. Þannig gekk það nú koll af kolli inni hjá blessuðum
bankastjóranum. Ný og ný erindi og tilbreytingar, en eigi að
síður þreytandi og leiðinlegt tilbreytingaleysi. ■—- Magnús Sig-
urðsson hafði orð á því, hvað erfitt það væri hér í landi
kunningsskaparins að þekkja alla og komast varla áfram
á götunni fyrir þessum „hálf“kunningjum, en dómurinn svo
hofmóður og stærilæti, ef þreyttur maður óskar til stundar-
friðar fyrir þeim allsherjar ágangi. Hann var hvorki hof-
móðugur né stærilátur, en gætti vandlega virðingar embættis
sins með þeim formhætti, sem okkur mörgum var kunnugur
og fór honum vel, þegar á allt var litið. — Magnús var mjög
gætinn bankastjóri, en fjarri allri nirfilslund eða kauðalegri
íhaldsþrjózku. Heiður Landsbankans, vöxtur hans og styrkur
var hans eigin heiður og metnaður. Hann vissi, hvert mark-
mið bankans átti að vera: Öflugur þjóðbanki og lyftistöng
fyrir þróun atvinnuvega landsmanna, þar sem honum var
ljóst, að svo margt og stórbrotið var ógert og allt sem á
byrjunarstigi. í samtali því, sem vitnað er til fyrr í grein
þessari, á sextugsafmæli Magnúsar, staðfestist þetta með
eigin orðum hans, er hann kveður það leiðinlegastá í banka-
stjórastarfinu vera að neita um lán, þegar maður telur það
vera rétt og nauðsynlegt að veita það, eftirspurn mikil og
landið að byggjast upp, en takmarkað lánsfé fyrir hendi.
• Á hinn bóginn getur hann þess í sama viðtali, hve á-
oægjulegt sé að geta greitt fyrir atvinnuvegunum, og minn-
Jst þar á stuðning, er Landsbankinn hafi veitt svo um muni,
svo sem verulegan stuðning Fiskveiðasjóði til mikillar efl-
mgar af lánsfé því, er hann útvegaði í Danmörku, svo og
þátttöku bankans i því að koma Síldarverksmiðjum rikisins
íi fót. Þar nefnir hann hve ánægjulegt sé að geta stutt og eflt
islenzkan iðnað. ■—- Svo sem vænta mátti, komu Magnúsi
2