Fálkinn - 28.06.1965, Blaðsíða 26

að þeir voru ekki nógu skeleggir,
eða nógu trúverðugir, eða nógu
kunnugir honum — eða vegna
þess að þeir kynnu að reynast
lausmálgir ef þetta reyndist allt
saman hugarburður.
Loks voru eftir Girard og Ray
Clark, hans gamli vinur. Án
þeirra tveggja gat hann ekki
komið neinum vörnum við.
_Iverjir fleiri? Auðvitað Casey.
Eðlisávisun hans virtist traust.
Vonandi voru upplýsingar hans
það líka. Að minnsta kosti var
Casey þegar kominn á kaf í
málið.
Ráðuneytið? Lyman rifjaði
upp ráðherralistann í skyndi.
Hann hafnaði hverju nafninu á
fætur öðru, og velti fyrir sér
hvort sú afgreiðsla væri til
hnjóðs mönnunum sem í hlut
áttu eða honum sjálfum fyrir
að velja þá. Hann geymdi Todd
vísvitandi þangað til siðast,
Christoper Todd, hinn eitilharða,
hámenntaða fjármálaráðherra,
bezta heilann í ríkisstjórninni.
Þar að auki hafði hann sýnt að
hann gat þagað yfir því sem
forsetinn trúði honum fyrir. Svo
hafði hann enn einn kost — af
engu hafði Chris eins gaman og
leynibralll. Svo var hann gædd-
ur hæfileika góðs lögfræðings til
að sigta urmul af getgátum
eins og þarna var um að ræða
og skilja eftir beinharðar stað-
reyndirnar. Chris varð hann að
hafa með.
Þegar kom að starfsliði Hvita
hússins, kom Lyman á óvart
hve mörg nöfn fuku burtu eins
og visnuð laufblöð. Þetta voru
mennirnir sem höfðu háð kosn-
ingabaráttuna með honum og
hjálpað honum að koma ríkis-
stjórn sinni á laggirnar — en
hve mörgum þeirra var hægt að
treysta í máli eins og þessu?
Ekki blaðafulltrúanum, víst um
það. Frank Simon fleytti það
sem flaut á yfirborðinu með ná-
kvæmni og hraða, þetta var of-
vaxið hans skilningi. En svo var
það Art Corwin. Rólegi, herða-
breiði lífvarðarforinginn. Hann
myndi gera hvað sem væri fyrir
forsetann — hvaða forseta sem
væri. Án þess að hafa nokkru
sinni grennslazt eftir þvi, var
Lyman handviss um að Corwin
veitti hollustu sína forsetaem-
bættinu, en ekki manninum sem
gegndi því hverju sinni. Þar að
auki gat Lyman ekkert hreyft
sig úr stað án þess að hafa
Corwin við hlið sér. Hann varð
að taka hann með.
Hverjir fleiri komu til greina?
Yfirmaður FBI? Það var voldug-
ur maður, en Lyman þekkti hann
varla, hann hafði aðeins talað
við hann þrisvar og þá alltaf í
embættiserindum.
Forsetinn seildist í eintak af
Ríkishandbókinni og fór yfir
listann með nöfnum vararáð-
herra, fuiltrúa í opinberum
nefndum, meira að segja dóm-
stólana. Á þeim var ekkert að
græða. Hann þekkti í rauninni
engan þessara manna nógu vel.
26
Hann gat trúað þeim fyrir erind-
rekstri erlendis eða að semja
álit um löggjafarmál. En þegar
kerfið sjálft var í húfi, nei.
Loks voru það þá þessi sex^ -r XT 0 p n /Gt TVT H A U T
nöfn, hann sjálfur, Ray Clark, K irSJ(j ££ U K X-/ IN JUAJtlL
Girard, Casey, Chris Todd og Art
Corwin. Og Esther. Drottinn KONGELIG HOF LEVERAND0R
minn dýri, já Esther. Hann gat
ekki einu sinni símað án hennar.
Við erum þó að minnsta kosti
sjö á móti þeim fimm í yfirher-
ráðinu, hugsaði Lyman. Okkur
skortir kannski nokkrar herdeild-
ir og eldflaugar, en við höfum
tvær aldir á okkar bandi — og
fjóra daga. Fjóra daga!
Hann gekk inn í svefnherberg-
ið og tæmdi buxnavasana sína
á snyrtiborðið. „Háttatími, Timm-
er,“ sagði hann við hundinn.
Úti fyrir Hvíta húsinu var
skipt um lögregluvörðinn sem
átti að sjá um að forsetanum
væri ekkert mein gert. Þeir
gættu mannsins. Embættið sem
hann gegndi sá um sig sjálft.
í tæpar tvær aldir hafði það
aldrei þurft á verði að halda.
Þriðjudagsmorguninn.
Jordan Lyman opnaði annað
augað og lokaði því jafnharðan.
„Fótaferðartími, Jordie," var
faðir hans vanur að segja heima
í Ohio. „Heimurinn biður eftir
þér.“ Hér í Hvíta húsinu beið
heimurinn alltaf eftir honum.
Rigningin buldi á gluggunum
í morgunskímunni. Nú var hann
vaknaður, en tregur til að yfir-
gefa þægilegt bólið. Hann hugs-,
aði um Elizabeth dóttur sína í
Louisville. Ég vona að sólin
skíni á hana, veslings barnið.
Nú er hún líklega komin i fæð-
ingarsjúkrahúsið. Það ætti að
vera laglegt barn sem þau hjón-
in eignast. Bezt að hringja í
Doris og vita hvernig líður.
Lyman var að setjast á rúm-
stokkinn, þegar allt rif.jaðist upp
fyrir honum. Landgönguliðs-
ofurstinn í gærkvöld og furðu-
sagan hans, Scott. MacPherson.
ECOMCON.
Hann stóð upp, klæddi sig í
snatri, og um ieið og hann fór
út úr svefnherberginu tókst hon-
um að brosa tii undirforingjans
sem sat í forsalnum. Hann sat
við morgunverðarborðið í borð-
stofunni, þegar Esther Townsend
kom inn. Hún var snyrt og
greidd, blússukraginn stífur, hár-
lokkurinn liðaðist um gagnaug-
að. „Fáðu þér kaffi, Esther,"
sagði hann. „Fréttirnar í dag
eru eins andstyggiiegar og veðr-
ið. Einhver sækist eftir starfi
mínu."
Esther þáði kaffið. „Heyrðu
nú, fylkisstjóri," sagði hún og
notaði sama titilinn og hún var
vön síðan hann var saksóknari
í Ohio og átti enn tvö ðr eftir
í fylkisstióraembættið. „Er þetta
ekki nokkuð snemmt að hafa
áhvggiur af hvernig gengur
1976?"
„Einhver sækist eftir starfi
mínu nú þegar." Lyman sagði
Heimsfrægt merki,
glæsileg gjöf
MÁVABTELLIÐ FRÁ BING & GRDNDAHL ER
HÖFUÐPRÝÐI Á HVERJU HEIMILI. VERÐUM
MEÐ MIKIÐ ÚRVALÁ NÆBTUNNI, ÞAR BEM
INNFLUTNINGUR Á PGBTULÍNBVÖRUM
HEFUR VERIÐ GEFINN FRJÁLB.
ATHUGIÐ! ÞAÐ ER HÆGT AÐ KAUPA EINN GG
EINN HLUT í MÁVABTELLIÐ □□ EIGNABT ÞAÐ
ÞANNIG Á LÖNGUM TÍMA. GJÖRIÐ BVD VEL
□ □ LÍTIÐ INN.
MINJAGRIPAVERZLUNIN
BÆNDAHDLLINNI 5ÍMI 24B6B
FALKINN