Fálkinn - 28.06.1965, Blaðsíða 47

svarað, gekk Tracy fram. Hún
hoppaði léttilega yfir kaðlana
sem strengdir voru kringum
gróðursetningarsvæðið.
Eg skal hjálpa þér að gróð-
ursetja þetta tré,“ sagði
hún á bjagaðri melóvakísku.
Hún hafði lesið um þennan
sið. Hún vissi, að bóndanum
var frjálst að þiggja aðstoðina
eða hafna henni, og undir því
hafði vinátta hinna tveggja
ríkja verið komin áður fyrr.
Bóndinn leit á ungu stúlk-
una. Hann var harðgerður og
sterklegur maður, hafði barizt
fyrir frelsi þjóðarinnar og lagt
mikið í sölurnar fyrir sjálf-
stæði þess. En undir niðri hafði
hann ávallt trúað á friðsam-
lega sambúð einstaklinga og
þjóða.
„Ég er bróðir þinn,“ sagði
bóndinn og notaði hin fornu
friðarorð.
„Ég er systir þín,“ svaraði
Tracy hátíðlega.
Þau tóku tréð á milli sín og
stungu því varlega niður í hol-
una, rökuðu moldina að rótum
þess og vökvuðu hana. Síðan
réttu þau hvort öðru báðar
hendur yfir litla tréð og hristu
þær þrisvar upp og niður — í
fyrsta sinn til að biðja um
skilning, í annað sinn til að
biðja um umburðarly'ndi og
í þriðja sinn til að biðja um
þann frið sem þetta tvennt
myndi leiða af sér.
AHORFENDURNIR trylltust
af hrifningu. Þeir úm-
kringdu bóndann og ungu
stúlkuna þangað til ekkert sást
af Tracy nema melóvakiska
loðhúfan hennar. Það var hleg-
ið og fagnað, sungið og dansað,
og Tracy var miðdepill gleð-
innar.
Charles Gilmore og stjórnar-
fulltrúi Melóvakíu féllust í
faðma. Þeir vissu ekki hvers
vegna, en einhvern veginn virt-
ist það sjálfsagt og óhjákvæmi-
legt.
Seinna myndu þeir taka upp
formlegar umræður um lán og
hlunnindi, en nú skein daufa
melóvakíska sólin, og kulda-
legu, formföstu Melóvakarnir
voru farnir að hlæja og syngja.
Þetta var upphaf vináttu og
gagnkvæms skilnings.
Öryggisverðirnir komust
hvergi nærri Tracy, börnin
hlógu og klöppuðu saman lóf-
unum, og bóndinn kyssti Tracy
á báðar kinnar að melóvakísk-
um sið, og hún kyssti hann á
móti.
T>LÖÐIN í Landinu Okkar
® * birtu lofgerðir um Tracy.
Það var þegar byrjað að á-
ætla næstu ferð hennar um
Austurlönd fjær og nær. Hún
átti að vinna hjörtu hinna eirð-
arlausu þjóða og treysta gagn-
kvæm vináttubönd. Utanríkis-
þjónustunni hafði ekki áskotn-
azt annar eins liðsauki í mörg
ár.
Tracy vissi, að hún mátti
ekki vera svo óþjóðrækin að
neita að fara. En hún sat og
hugsaði um Bill Meredith dag-
inn út og daginn inn. Hún var
svo annars hugar, að faðir
hennar óttaðist, að hún hefði
smitazt af einhverjum meló-
vakískum vírussjúkdómi.
Brátt var heimsókninni til
Melóvakíu lokið, og á flugvell-
inum kom Tracy auga á Bill
Meredith í hópi blaðamann-
anna, og hún gaf honum merki
um að koma.
Hann flýtti sér til hennar
og tók ekkert eftir forvitnis-
legum augnatillitunum sem að
þeim beindust. Allir viðstaddir
reyndu að hlera eitthvað af
samræðunum til að geta skrif-
að heim nýjustu fréttir um
hina fögru og töfrandi Tracy
Gilmore.
EG er læknaður af öllum
hleypidómum,“ sagði Bill
Meredith við Tracy, því að
hann vissi, að þau höfðu ekki
• ••••• Framh. á bls. 52.
40**1 r 4 4mri*A
Im'Ialei^n
nia:<niiKar
ski|>li«>Eti 21
símar: 211514»-2113t5
tíaukur (fuðntuhéfjMh
HEIMASÍMl 21Ö37
FLUGSYN