Fálkinn - 28.06.1965, Blaðsíða 40

SENDI
HEKIiA
DOTTIRIN
HÚN hét Tracy Gilmore.
Hún var tuttugu og tveggja
ára gömul. Hárið á henni var
ljósgullið, augun stór og björt,
vaxtarlagið allt að því fullkom-
ið. Hún hafði verið sendiherra-
dóttir alla sína ævi. Það hafði
í för með sér, að hún varð að
mæta í eilífum diplómataveizl-
um, hlusta á samræður sem hún
hafði harla lítinn áhuga á, og
segja þau orð sem við áttu
hverju sinni.
Tracy Gilmore var hrein-
skilin stúlka og blátt áfram, og
hún gat ekki hugsað sér neitt
leiðinlegra en stjórnmál. Hún
hafði ekki ferðazt mikið með
foreldrum sínum, heldur
stundað nám í góðum skóla, en
nú var skólagöngu hennar lok-
ið, og foreldrar hennar ætluð-
ust til, að hún tæki sér glæsi-
lega á herðar þær skyldur, sem
dóttur sendiherra bar að rækja.
fT'RACY hafði fengizt við sitt
-L af hverju eftir að hún út-
skrifaðist úr skólanum. Um
tíma hafði hún þjáðst af list-
rænni köllun, gengið um í
röngum síðbuxum og heldur
óhrjálegri úlpu með hárið úfið
og ósköpin af málingu kring-
um augun, en málverk hennar,
teikningar og höggmyndir
vöktu ekki neina hrifningu
kennaranna í myndlistarskólan-
um, svo að hún varð leið á til-
raunum sínum og sneri sér að
öðrum viðfangsefnum, fyrst
hattasaumi, siðan ballett, þá
tízkuteiknun og loks karlmönn-
um.
Foreldrar hennar tóku þess-
um duttlungum með þögn og
þolinmæði þangað til henni varð
á að hafa stefnumót við aðstoð-
arráðherra frá tveim löndum,
sem voru í þann veginn að slita
stjórnmálasambandi hvort við
annað. Þá fannst föður Tracy
hún hafa gengið of langt.
JÁ, en þetta hefði getað
komið fyrir hvern sem
væri, góði pabbi minn.“
„Þú ert ekki hver sem er,“
svaraði Charles Gilmore. Hann
var sárgramur. Dóttir hans var
stöðugt að opna bazara, skíra
skip og láta sjá sig á hátíðleg-
um dansleikjum, og þessar
skyldur rækti hún samvizku-
samlega en stjörf í augum, eins
og henni dauðleiddist. Gilmore
ættin hafði starfað á vegum
utanríkisþjónustunnar mann
fram af manni, og Charles Gil-
more sá sér til hugarangurs, að
Tracy virtist ekki hafa erft
hina fágætu hæfileika forfeðra
sinna á sviði stjórnkænskunn-
ar.
„Við förum til Melóvakíu í
næsta mánuði,“ sagði hann. „í
mikilvægum erindagjörðum. —
Meðal annars þurfum við að
treysta vináttubönd Melóvak-
anna við Landið Okkar.“
/^HARLES Gilmore talaði
aldrei um land sitt nema
með orðunum Landið Okkar,
óhjákvæmilega með upphafs-
stöfum.
„Ég ætlast til þess, að þú
komir fallega fram,“ bætti hann
við með alvöruþunga.
„Auðvitað," lofaði Tracy.
„Mér er sagt, að þarna séu
afbragðs skíðabrekkur," hélt
faðir hennar áfram. Hann
treysti aðstoð konu sinnar í op-
inberu veizlunum, og Tracy
gæti tæplega gert mikið af sér
í hinum nafnkunnu, snævi-
þöktu hlíðum Melóvakíu.
„Fínt,“ sagði Tracy. „Ég
hlakka til að kynnast þjálfur-
unum — þeir eru svo agalega
sætir strákarnir í Miðjarðar-
hafslöndunum.“
„Melóvakía er ekki Mið-
jarðarhafsland,“ sagði Charles
Gilmore. „íbúarnir eru Slavar,
afar þjóðræknir menn. Þú skalt
lesa þér eitthvað til um sögu
landsins og læra nokkrar setn-
ingar í málinu. Melóvakarnir
eru stoltir og uppreisnargjarn-
ir í eðli sínu, sjálfstæðir og
frelsisunnandi, og við vonum,
Framh. á bls. 43.
EFTIR VALERIE WATSON
J FÁLKINN