Fálkinn - 28.06.1965, Blaðsíða 27

henni alla söguna í sem stytztu
máli. „Þetta kann að vera ein-
tómur misskilningur," sagði
hann í lokin, „en við verðum að
ganga úr skugga um það í
snatri. Fyrst um sinn fá aðeins
fimm menn að vita um þetta
fyrir utan okkúr tvö: Clark,
Girard, Casey, Art Corwin og
Chris Todd. Hringi einhver þeirra
í þessari viku, hvenær sólar-
hringsins sem er, verður þú að
vita hvað þeir vilja. Jæja, hvað
er þitt álit?“
„Fylkisstjóri, sem kona myndi
ég segja að ég yrði að fá að
vita meira um Scott hershöfð-
ingja. Væri ég í þínum sporum
myndi ég reyna að grafast fyrir
um viðhaldið hans.“
„Hvaða viðhald?"
„Hvað, hefurðu ekki heyrt þá
sögu? Hershöfðinginn er sagður
skjótast öðru hvoru til New York
til að hitta afskaplega stæló
skutlu sem heitir Millicent
Segnier. Hún er tízkuritstjóri
við Chérie. Þau eru sögð alveg
bál-bál.“
„Hvert þó í heitasta," sagði
Lyman. „Þetta var merkilegt, en
varla nægir það til að bjarga
lýðveldinu. Tíminn líður. Náðu
í Ray Clark hingað í snatri."
Morgunblöðin lágu enn ólesin
í snyrtilegum bunka á skrifborð-
inu, þegar Clark strunsaði inn
I skrifstofu Lymans.
„Hvað i guðs almáttugs bæn-
um kemur til að þú rífur mig
upp úr rúminu svona snemma,
forseti góður?“ spurði hann.
Bros Lymans var aðeins til
málamynda. „Lokaðu mállýzk-
una niður i dag Ray. Við þurf-
um að vera fljótir að hugsa.“
Hann hringdi á Esther og bað
hana að panta morgunverð fyrir
Clark.
„Þekkir þú ofursta í land-
gönguliðinu sem heitir Martin
Casey?“
„Ég er nú hræddur um það.
Hann hefur komið fyrir nefndina
nokkrum sinnum."
„Hvernig lízt þér á hann,
Ray?“
„Hreinn og beinn að því ég
bezt veit.“ Clark tók eftir svipn-
um á andliti forsetans og út-
skýrði álit sitt nánar. „Ég held
mér sé óhætt að segja meira.
Maður finnur einhvern veginn á
sér hvernig sumt fólk er. Það
er bara hugboð, en ég myndi
segja að Casey sé traustur. Hvað
kemur til? Þarft þú að trúa
honum fyrir einhverju?"
„Já, það máttu bölva þér upp
á að við verðum að gera. Casey
kom að finna mig í gærkvöldi.
Hann heldur sig hafa fengið
vitneskju um að á döfinni kunni
að vera hernaðarsamsæri um að
hrifsa rikisstjórnina á laugar-
daginn."
Lyman hafði búizt við að
Clark ræki upp skellihlátur. I
þess stað hnyklaði öldungadeild-
armaðurinn aðeins brýrnar og
einblíndi á hann.
„Þér kom þetta ek'ki á óvárt?
Eða heldurðu að ég sé orðinn
eitthvað smáskrítinn?"
„Það fyrra, Jordie."
„Því þá, í guðs nafni?“
„Segðu mér fyrst alla söguna.
Svo skal ég segja þér ástæðuna.“
Forsetinn skýrði frá meðan
Clark snæddi. „Nú nokkrar
spurningar," sagði hann að lok-
um. „Þú ert sá nefndarmaður
í hermálanefndinni sem næst
gengur formanninum. Hefur þú
nokkuð heyrt minnzt á ECOM-
CON? Og hvernig stóð á að
þetta kom þér ekki á óvart?“
„Hvað fyrra atriðið snertir,"
sagði Clark með hægð, „þá hef
ég alls ekkert heyrt. Hvað það
síðara varðar skal ég segja þér
allt af létta. Herra forseti, ég
er búinn að segja þér það að
minnsta kosti þrisvar að andinn
í hernum er afleitur. Þeir eru
komnir lengra aftur úr óbreytt-
um borgurum í kaupi en nokkru
sinni fyrr. Og þeim finnst öllum
að þú hafir móðgað þá persónu-
lega með því að neita að taka
upp aftur gömlu hlunnindin."
„Ray, ég lofaði þér að leggja
fram frumvarp um lagfæringar
á launum og hlunnindum í hern-
um, en ég vil að það sé rækilega
undirbúið svo ég geti fylgt þv
fast eftir. Ég hef kannski dreg’ .
þetta of lengi, en nú er frum
varpið að verða tilbúið.“ Lyma
togaði í eyrnasnepilinn á sé:
„En er þér alvara að halda þv
fram að herinn reyni að hrifs
rikisstjórnina vegna þess ein:.
að launin eru lág?“
„Nei, auðvitað ekki, Jordie. E'i
það á sinn þátt í ástandinu. Þjóð
in er i versnandi ham. Það e
ekki bara sáttmálinn né verkföl,
in í eldflaugasmiðjunum. Það er
þetta voðalega vonleysi sem
ágerist og ágerist. Fólkið heldur
að hver nýr forseti verði krafta-
verkamaðurinn sem megi að áliti
kommanna hverfa. Auðvitað er
hann það aldrei. En nú versnar
ástandið óðfluga. Ég er viss um
að ég fæ fimm hundruð bréf
frá kjósendum í hvert skipti sem
fávitinn hann MacPherson kem-
ur fram i sjónvarpinu.“
„Þú ert þá trúaður á þetta
vandamál?“ spurði Lyman.
„Ég held að okkur sé fjandans
bezt að kanna það í snatri.“
„Ég vissi að ég gat reitt mig
á þig, Ray,“ sagði Lyman.
Clark horfði á hann. „Herra
forseti, þú ert bezti vinur sem
ég á, en ég vona að þú firtist
ekki þó ég segi, að þetta kann
►

Kolskifbrnu
HEB HKIPIfJ oc,
RflMB/tR FFTIR
VflTNIN C/.
EW ÞEC/IR HMHmVX
flÐ ÍÍUUHUOtHRlWCIR
SÆMUMDUR ___
KLVKKUWVM,
OC FOR tó
AUl VATHIÐ
HIÐUR l)R
HRIPl/NUMr
VfW* n
:m$í
\ r
tío-Ho \J'
KÖUKI reywdi vl frisvar
SIHNVH, EN PAOFÖR ALLT-
AF 'A SÖHV LEID.
\ a/ ■ XNARAÐI HflNN Þfl FRfl SÉR HRIP- UNl/M '1 CRÆÐI 04 HV/flflF fiuflT. ' FJÓSflKOUAM "OL BflRWSITT, Ofl VITJAÐI KÖ'LSKI ÞESSALDREI. gggfifí/Þc JEr5) JBs&Uar x /

JT
/ w
J if J J/Jk
ÞAR 'A rtön HV6SABI
HAM/J SjFHONDI PRFSTI
COTtTiL CL’ODARIHHAR,
þy‘i hahh þöttísf eiqa hohom fyrir
GRímACCiJALDA.
flWU SINNI HCLT SiCHVHDUR FRÖ01 FJÖSflMflNN, ÍEM HONyM
Þöni u/i OF fiLÖTSflMUR, oc FAUtJ H/INN OFT flD ÞVl VI0
& i n o HAHH.
SA601 HANN FJÖSflH/ÍNNI.flÐ KOLSKI HEF0I ÞLÖTS-
YRBI 06 ILLflW MVtJHS'oFHUD c—-s
MflNNflNNfl HflNOfl SÍR 06
ðC PÖKUM SlNUM TIL
V/OURVÆRI5.
Pfl SKYLOI GCflLDREI
Tfllfl NEITT UÖTT,EF
ÉC VISSIjflÐ KÖLSKl
MISST/VlDÞflD
viDURvm sirr.
EC SKflLNU
BR'flöUM VITfl
HVORTÞÍRER
ÞAD ALVARA
EÐfl EKKU

FALKINN
21