Fálkinn - 28.06.1965, Blaðsíða 28

plasi lil heiirtilisnoia
fll ad pakka Inn mat-
vörum svo ög öllu
ödru sem pakkast
þarf inn.
óteljandi notkunarmöguleikar
fæst i næstu mafvoruverzlun
vinnuheimiiid ad Reykjalundi
sem nægir adhnýta
fyrlr tll ad fá þóftan
og gódan poka.
að vera talsvert stærra mál en
bara að hjálpa Jordan Lyman.“
Lyman stóð upp og gekk til
hans. „Sannur Suðurríkjamaður
er alltaí sannur föðurlandsvin-
ur þegar á reynir, þrátt fyrir
alla Norðurríkjamennina sem
hann verður að umbera. Og nú,
þegar við erum búnir að leysa
frá skjóðunni, vona ég að þér
takist að komast hjá vandræð-
um það sem eftir er vikunnar."
Clark ieit undan. „Um það
efni gef ég öðrum engin loforð.
Ég gef sjálfum mér þau.“
„Eins og þér sýnist,“ svaraði
Lyman. „En haltu þér frá flösk-
unni meðan þetta stendur yfir.
Það er fyrirskipun."
Clark var stuttur í spuna. „Ég
get séð um mig, herra forseti.
Hvað viltu að ég geri núna?"
„Vittu hvert þér tekst ekki að
veiða eitthvað upp úr Scott um
ECOMCON, þegar hann kemur
fyrir nefndina á eftir,“ sagði
Lyman. „Þú skilur, varlega og
óbeint, svo hann gruni ekkert.
Og vertu kominn hingað aftur
klukkan tvö stundvíslega á fund.
Komdu upp í sólbyrgið. Fyrir
hádegi ætla ég að tala einslega
við Corwin og Chris.“
Lyman var búinn að styðja á
hnappinn áður en Clark hafði
lokað hurðinni á eftir sér.
„Esther, láttu Art Corwin koma
hingað strax. Og Esther, segðu
Paul að fara til Fullertons og
fá lista yfir allar leynilegar
herstöðvar, bæði innan lands og
utan. Enn eitt, ég vil fá Chris
Todd hingað klukkan ellefu.
Allt í lagi?“
Yfirmaður lífvarðarsveitar
Hvíta hússins kom hljóðlaust
inn úr dyrunum. Art Corwin
brosti sjaldan, en þó virtist eng-
inn í Hvíta húsinu vera í eins
góðu skapi. Hann var hærri en
forsefinn, herðabreiður og krafta-
legur. Þótt áhugasvið hans væri
takmarkað, las hann blöðin ræki-
lega á hverjum morgni, til að
reyna að sjá fyrir allt sem hús-
bónda hans varðaði, hvert hann
kynni að fara, hvern hann kynni
að hitta og hverjir kæmu á
fund hans.
Nú stóð hann fyrir framan
skrifborðið og beið.
„Fáðu þér sæti, Art,“ sagði
Lyman. „Ég er máske í klípu,
og ég þarf á hjálp þinni að
halda. Fyrst þarft þú að vita
að ný alrauð viðbúnaðaræfing
hefur verið ákveðin á laugardag.
Öryggisáætlunin gerði ekki ráð
fyrir að þú yrðir látinn vita
fyrr en á síðustu stundu."
1 fjórðu yfirferðinni yfir sögu
Casey tók Lyman eftir að hann
var farinn að laga hana i hendi
sér. Því skýrari sem atburðirnir
urðu í huga hans, þeim mun
meira fór fyrir þrem atriðum
— stofnun ECOMCON, afsvari
Barnswells aðmíráls við tilboði
Scotts um þátttöku i félagsveð-
málinu og bögglaða minnisblað-
inu frá Hardesty. Corwin virtist
á sama máli.
Hann sagði: „Herra forseti, ég
á bágt með að skilja hvernig
nokkur getur fyllt heilt eyði-
merkurflæmi af mönnum, birgð-
um og byggingum án þess að
spurnir af því berist til Hvíta
hússins."
„Það veldur mér líka mestum
áhyggjum, Art,“ sagði Lyman.
„En leynilegar herstöðvar eru
orðnar svo margar og leyndin
um þær svo misströng að hugsan-
legt væri að engum hefði hug-
kvæmzt að skýra mér frá ein-
hverri einstakri nema taka þyrfti
um hana sérstaka ákvörðun.
Casey gat auðvitað ekki komið
með annað en ágizkanir, en hvað
finnst þér, Art?“
„Ég held ég ætti að tvöfalda
varðsveitina og velja þá menn
sem ég þekki bezt,“ svaraði <■
Corwin umsvifalaust.
„Nei, nei, ég á ekki við það.
Hvað finnst þér um þetta mál
allt saman, um hugmyndina? «
Sérð þú nokkuð vit í þessu?"
Corwin brosti í fyrsta skipti,
og Lyman fannst hann sjá eitt-
hvað sem líktist velvild í andliti
leynilögreglumannsins.
„Herra forseti," sagði hann,
„alltaf er einhver að reyna að
koma forsetanum fyrir kattar-
nef. Við stöðvum hundruð bréfa
á hverju ári frá náungum sem
langar til að skera þig á háls
eða byrla þér eitur."
Lyman lyfti hendinni til að
mótmæla. „En þetta er ailt öðru-
vísi. Þetta gæti verið tilraun til
að sölsa undir sig forsetaembætt-
ið, sjálfa stofnunina."
„í okkar augum kemur það í
sama stað niður, herra forseti.
Við treystum engum. Þú hlærð
kannski að því, en ég véit ekki
fyrr en ég er farinn að líta yfir
suma æðstu samstarfsmenn þína,
meira að segja ráðherrána, að
leita að bungu á jakkanum."
„Við erum ekki á sömu bylgju- j
lengd, Art,“ sagði Lyman þrá-
kelknislega. „Þetta hefur ekki í
för með sér neina líkamlega
hættu fyrir mig. En embættinu *
sem ég gegni — og stjórnar-
skránni — kann að vera bráður
háski búinn."
„Það kemur allt út á éitt,
herra minn. Ef einhver ætlar- að
hrifsa ríkisstjórnina, þá verður
hann á einhvern hátt að losa sig
við þig eða koma þér fyrir —
til dæmis í klefa neðanjarðar í
Mount Thunder."
Lyman sá að Corwin einskorð-
aði sig við starf sitt. og neitaði
að láta teyma sig út í pólitískar
bollaleggingar. „Jæja, Art,“ sagði
hann, „við ætlum allir að hitt-
ast eftir hádegið, klukkan tvö
í sólbyrginu, og ég vil að þú
komir. Hvernig lízt þér á að
elta Scott hershöfðingja þangað
til, til að sjá hvað hann hefur
fyrir stafni?"
Corwin brosti aftur. „Hver
segir að við séum ekki á sömu
bylgjulengd? Ég ætlaði einmitt
að fara að stinga upp á þessu.“
Þegar Corwin fór, sendi Ly-
Framh. í næsta blaði.
FÁLKINN