Fálkinn - 28.06.1965, Blaðsíða 43

@ Sendiherra-
dóttirin
Framh. af bls. 41.
að þeim takist að varðveita
þjóðareinkenni sín. Skilurðu
hvað ég á við?“
„Já, pabbi minn,“ sagði Tracy
auðsveip.
En hún skildi ekki baun í því,
og það var ekki fyrst og fremst
hennar sök. Enginn hafði gert
sér þá fyrirhöfn að skýra fyrir
henni stefnur og strauma í al-
þjóðlegum stjórnmálum, og það
var synd. Tracy var nefnilega
greind stúlka, alltof greind til
að eyða öllum sínum tíma í
að skíra skip og sitja í opinber-
um veizlum.
TV|"ELÓVAKÍA var smáríki
umkringt stórveldum. En
það hafði ekki tekið neina af-
stöðu með vinstri eða hægri,
og þannig vildu Charles Gil-
more og Landið Okkar hafa
hlutina áfram.
Tracy grunaði ekki hvað hún
átti í vændum, svo að hún not-
aði næsta hálfa mánuðinn til
að láta sauma á sig skíðabún-
inga hvern öðrum fallegri.
Næstu tvær vikur æfði hún
sig kappsamlega í melóvakísku
og lærði reiprennandi gagnleg-
ar setningar á borð við: „Gerið
svo vel að fylgja mér heim —
já, samstundis segi ég“ og „Nei,
heitbundin er ég ekki, en faðir
minn er afar strangur.“
Þrem dögum áður en þau
áttu að fljúga til Melóvakíu,
lagðist móðir Tracy í inflú-
enzu. Daginn eftir var hún
komin með hættulega háan
hita, og Tracy horfði rauna-
mædd á glæsilegu skíðabún-
ingana, sem hún fengi ekkert
tækifæri til að klæðast.
T^AÐIR hennar kallaði hana
á sinn fund, og hún þóttist
vita, að hann væri hættur við
förina.
„Það er óhugsandi, að móðir
þín geti farið,“ sagði Charles
Gilmore. „Þú verður að taka
að þér skyldur hennar.“
„En, pabbi ..sagði Tracy.
„Þú tekur með þér vönduð og
falleg föt, en ekkert íburðar-
mikið, skilurðu það? Melóvakía
er fátækt land, og við förum
þangað til að treysta vináttu-
bönd, en ekki til að vekja öf-
und.“
„En, pabbi ...“ sagði Tracy.
„Framkoma þín verður elsku-
leg, en jafnframt virðuleg.
Melóvakarnir eru ekki hrifnir
af sýndarmennsku."
„En, pabbi ...“ sagði Traey.
„Ég vona, að þú hafir lesið
bækurnar sem ég ráðlagði þér,
og lært eitthvað i máli þjóðar-
innar. Enginn býst við, að þú
kunnir það til fullnustu, en það
er sjálfsögð kurteisi að geta
ávarpað landsmenn með nokkr-
um orðum á þeirra eigin tungu.
Þú veizt, að ætt þín hefur
þjónað Landinu Okkar dyggi-
lega. Ég treysti því, að þú
verðir okkur til sóma, vina
mín.“
„Já, pabbi,“ sagði Tracy.
HÚN fór aftur til herbergis
síns og horfði um stund
á spegilmynd sína. Lagleg,
gagnslaus, óheimsk, en gáfurn-
ar lítt notaðar — eins og aðrar
stúlkur í Landinu Okkar.
Hún gerði sér ljóst, að eld-
skírnin beið hennar. Hún var
of ung til að hlakka til og of
gömul til að geta sloppið.
Hún sparkaði fallegu skíða-
búningunum á gólfið og henti
sér upp í rúm.
„Ó, mizerka, mizerka!" stundi
Tracy Gilmore. Það var meló-
vakíska og þýddi: „Ó, mig
auma!“ eða í daglegu máli:
„Þetta var nú verri sagan.“
‘C'RÉTTAMENNIRNIR frá
Landinu Okkar voru þeg-
ar komnir til Melóvakíu. Þeir
áttu að skrifa um heimsókn
Charlesar Gilmore. Þeir styttu
sér stundir meðan þeir biðu
með því að kvarta yfir kuld-
anum sem var ægilegur, og
gæða sér á vínföngum lands-
Tracy innanborðs var að búa
sig undir lendingu.
„Verst að konan hans skyldi
ekki geta komið,“ sagði ein-
hver. „Hún kann sitt hlutverk
upp á sína tíu fingur.“
Hinir samsinntu honum með
lágværum kliði.
„Tracy Gilmore er fegurðar-
dís,“ sagði Bill Meredith, „en
heimsk eins og nautgripur.
Stúlka eins og hún sannfærir
þjóðina um, að við séum úr-
kynjaðir aumingjar.1
Aftur samsinntu félagar hans.
f'T'RACY var fyrirfram dæmd.
Fréttamennirnir biðu þess
eins, að hún bryti alvarlega af
sér.
Hún var klædd svartri dragt
með kraga og uppslögum úr
minkaskinni. Það var einfald-
asti klæðnaðurinn sem hún
átti til.
Móttökunefnd þungbrýnna
Melóvaka beið Charlesar Gil-
more og dóttur hans. Þeir voru
dúðaðir öklasíðum yfirfrökk-
um með loðhúfur á höfðinu nið-
ur að eyrum.
í samanburði við þá virtist
Tracy alltof léttklædd og eins
faðir hennar.
Fréttamennirnir andvörpuðu
þegar lúðrasveitin fór að spila
fjörug lög án þess að mann-
þyrpingin allt í kring gerði
minnstu tilraun til að fagna.
„Kaldar kveðjur,“ sagði Bill
Meredith. „Þau mega vara sig.
Kannski er hún nautheimsk, en
hún er stórfalleg stúlka.“
Stórfallega stúlkan var kom-
in að þeirri niðurstöðu, að
Melóvakarnir væru feimnir og
hlédrægir að eðlisfari — þess
fannst hún horuð og óhraust-
leg (þeir vissu ekki, að það
var í tízku að vera föl ásýnd-
um og ekkert eins ákjósanlegt
og tággrannur líkami).
Það duldist samt ekki, að
dóttir Charlesar Gilmore þoldi
prýðilega kuldann þrátt fyrir
þennan glænæpulega klæða-
burð, og fróðleiksfýsn hennar
var óslökkvandi.
Móttökunefndin ákvað að
vera föðurleg. Tracy og faðir
hennar voru leidd að bílunum
sem biðu.
Fréttamennirnir frá Land-
inu Okkar voru ekki jafn vel
þjálfaðir og starfsbræður
þeirra í Melóvakíu, svo að þeir
ruddust fram. Öryggisverðirnir
stöðvuðu þá.
ALMÁTTUGUR, eru þetta
lögreglun j ósnar arnir ? “
spurði Tracy.
„Hér eru engir lögreglu-
njósnarar,“ svaraði fulltrúi rík-
isstjórnarinnar hæversklega,
þótt Tracy hefði móðgað land
hans freklega með þessum orð-
um. „Þetta eru öryggisverðir til
að sjá um, að þér og faðir yð-
ar verðið ekki fyrir neinum
óþægindum.“
Hann leit á Charles Gil-
more, og Charles Gilmore
horfði á móti. Þeir voru ólíkir
menn úr ólíkum heimum, en
á þessu augnabliki skildu þeir
hvor annan. Stjórnarfulltrú-
inn átti líka dóttur sem hann
var oft í standandi vandræð-
um með. Hann vorkenndi
Charles Gilmore af öllu hjarta.
Það var ógnvænlegt fyrir
diplómat að eiga dóttur sem
spurði svona vanhugsaðra
hvert :sem þe rl fariö/h venærsem iþérfariö
hverr iig sei m| ié rferöis 1 ALMENNAR (k il TRYGGINGARf vc fc P08THUSSTRSTI9 pSIMI17700
atrifnninn
TöiDdSiySi airygging
ins, og þau voru fyrsta flokks.
Flestir áttu konur og börn
heima og hugsuðu ekki um
annað en skatta og skuldir,
víxla, lán og einkunnir barn-
anna.
Bill Meredith var undantekn-
ing. Hann átti hvorki konu né
börn. Hann naut frelsisins af
heilum hug og gætti þess vand-
lega að stofna því aldrei í
háska.
Hann beið á flugvellinum í
höfuðborg Melóvakíu. Flugvél-
in með Charles Gilmore og
vegna störðu þeir svona þögl-
ir á hana. Hún hafði aldrei
kynnzt verulegri óvild og bar
því ekki kennsl á hana.
í sakleysi sínu tók hún hjart-
anlega í hendur Melóvakanna
og brosti svo yndislega, að eng-
in kvikmyndastjarna hefði get-
að gert betur.
MELÓVAKARNIR höfðu
aldrei séð neitt í líkingu
við Tracy Gilmore. Þeir vissu
eiginlega alls ekki hvernig þeir
áttu að bregðast við. Þeim
spurninga. Stjórnarfulltrúinn
hallaði sér fram í sætinu og
spurði alúðlega um heilsufar
frú Gilmore. Andrúmsloftið var
orðið nánast hjartanlegt.
„Ég hreint og beint dáist að
því hvað — þeir þarna ... ör-
yggisverðirnir ykkar voru dug-
legir að reka fréttamennina
burt,“ sagði Tracy með hrifn-
ingu. „Aldrei hefði mér tekizt
það. Ég sá Bill Meredith í
fi-emstu röð.“
„Ég vissi ekki, að þú þekkt-
FALKINN
43