Vaka - 01.11.1928, Qupperneq 133

[vaka]
ORÐABELGUR.
387
Eddur og sögur, er birt mun verða i Home University
Library, og verður það fyrsta ritið uni íslenzk efni í
þvi víðlesna safni. Og einn af nemöndum hennar er að
semja doktorsritgjörð um drauma í íslenzkum fornrit-
um, með samanburði við drauma frá síðari öldum. Eru
þeir Hermann Jónasson og Drauma-Jói þar orðnir rann-
sóknarefni við Cambridge-háskóla.
En einna mest fannst mér þó um að kynnast ís-
lenzkunámi í háskólanum í Leeds, enda kom það að
mér óvörum. Leeds er verlcsmiðjubær á Norðimbra-
landi, allfjölmennur, en meir kenndur við tóslcap en
bókaramennt. Þar er ungur háskóli og upprennandi og
virðist enskudeildin einna framarlegast. Aðalkennari í
enskri tungu er E. V. Gordon, ungur riiaður, fjölfróður
og skarpgáfaður, og hinn mesti áhrifamaður. Hann
gaf út 1927 Introduction to Old Norse, ágæta bók í
sinni röð, og fór til Islands samsumars. Hefur hann
starfað ótrauðlega að því að vekja áhuga á íslenzkri
tungu og bókmenntum í Leeds og orðið vel ágengt.
M. a. hefur háskólinn nú fest kaup á góðu islenzku
bókasafni, svo að þar verður nú að sumu leyli betri
bókakostur i þeirri grein en nokkursstaðar annars i
Bretlandi. Hann hefur og komið því til leiðar, að samn-
ingar munu takast milli háskólans í Leeds og há-
skóla íslands, að íslenzkum stúdentum verði gert ensku-
nám í Leeds greiðara og kostnaðarminna en annars-
staðar, gegn því, að greitt verði fyrir stúdentum frá
Leeds hér heima. Þykir mér ekki annað sýnna c.n próf.
Gordon takist á næstu árum að gera Leeds-háskóla að
einu aðalbóli íslenzkra fræða erlendis, og mega íslend-
ingar vel gefa slíku gaum. Skilningur á samhengi forn-
rar og nýrrar tungu og menningar hefur jafnan komið
fram hjá þeim Bretum, er við fræði vor hafa fengizt.
En hvergi hel' eg fundið hann koma skýrar fram en hjá
stúdentum í Leeds, þar sein til mannfagnaðar voru
surigin íslenzk kvæði með íslenzkum lögum og heita
mátti, að hverjum nemanda léki landmunir að fara til
íslands. Varð mér þá að hvarfla huganum til íslenzku-
náms við háskóla Kaupmannahafnar, þar sem varla
nokkur danskur stúdent færði sér i nyt, þótt íslending-
ar væri þar á hverju strái og jafnvel sessunautar þeirra,
heldur kusu að nema fornmálið sem dauðan hókstaf,
enda löngum með semingi. Hver veit nema islenzkunám