Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 2

í fullri alvöru:
STAFRÓF HEIMILISSIJÓRNAR VERÐUR AÐ LÆRAST
DÆMIÐ ER AUÐREIKNAÐ
DTKOMAN ER BETRI ÁRANGUR
MEÐ PERLU ÞVOTTADUFJI
Þegar þér hafiö einu sinni þvegiö meö PERLU komizt þér aö raun um, hve þvotturinn getur oröii)
hvítur og hreinn. PERLA hefur sérstakan eiginleika, sem gerír þvottinn mjallhvítan og gefur honum
nýjan, skýnandi blæ sem hvergi á sinn líka. PERLA er mjög notadrjúg. PERLA fer sérstaklega vel
meö þvottinn og PERLA léttir yður störfin. Kaupið PERLU í dag og gleymið ekki, aö með PERLU
fáiö þér hvítari þvott, meö minna erfiði.

K-nami
HVENÆR EIGNUMST
VID NÝTT SKÁLD?
3
Það hefur raunar maður gengio
undir mannshönd að undanförnu til
að klifa á þessu sama: Að við eigum
engan efnilegan mann í hópi yngstu
skáldakynslóðarinnar, að skáldsag-
an er á undanhaldi fyrir alls konar
samtíningi, svo sem ævisögum og
hvers konar skrósetningum að við
svo búið má ekki standa hjá bók-
menntaþjóðinni, íslendingum.
í bókaflóði síðustu ára hefur varla
örlað á efnilegum nýgræðingi í ó-
bundnum skáldskap. Við eigum
prýðilega ritfæra, unga menn, sem
senda frá sér bækur á hverju ein-
asta ári, ævisögur merkra manna,
kynlegra kvista eða þá ferðabækur.
Þetta eru út af fyrir sig góð verk og
ánægjuleg aflestrar. En þau auðga
ekki íslenzkar bókmenntir verulega,
þau brjóta hvergi blað og verður
líklega að engu getið, þegar bók-
menntasaga okkar tíma verður
skráð. Hins vegar er ekki ólíklegt,
að minnzt verði á andatrúarbók-
menntir og frásagnir miðla sem ein-
kenni á þessum tíma, Sem betur fer
eiga hinir yngri höfundar okkar þó
engan þátt í þeim ritsmíðum.
En hvar er nú meðal okkar rit-
höfundur, sem við getum vænzt, að
verði arftaki Kiljans? Ekkert ámóta
við Vefarann mikla frá Kasmír sér
dagsins Ijós um þessar mundir. Að
vísu sendi einn ungur blaðamaður
frá sér þokkalega skáldsögu í vet-
ur, en hún er ekki rismikil. Þó er
það nálega eina tilraunin, sem ungur
höfundur gerir til þess að túlka sam-
tímann, hvað verður að telja mikil-
vægt atriði í skáldsögu. Ástandið er
mjög ískyggilegt og sú hætta óneit-
anlega fyrir hendi, að bókmenntir
okkar lendi á eins konar villigötum.
Að vísu er það gott og blessað, að
menn geri viðtalsbækur, ævisögur
og ferðalýsingar. En aðeins er það
gott með öðru góðu. Það verður
aldrei neitt vandamál með annála-
ritara, þeir hafa alltaf þrifizt á fs-
landi. En höfundur, sem vill láta
taka sig alvarlega sem skáld, verð-
ur að sýna okkur samtíðina í Tist-
rænni túlkun skáldverks. Og hver
hefur gert það á þessum síðustu og
beztu tímum? Kannski skáldin hafi
komizt á síld og fengið peningalykt-
ina á heilann. Þá kemur ekki mikið
úr pennanum á meðan. Líklega er
„79 af stöðinni" bezta skáldsagan,
sem íslenzkur höfundur hefur látið
frá sér fara á síðustu árum. Það er
skaði, að Indriði skuli ekki hafa
Framhald á bls. 31.

VIKAN 22. tbl.