Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 31

Fljúgðu nú bæði...
Framhald af bls. 10.
manni sýndist í það og það skiptið.
—O—
— Eru íslendingar ekki orðnir
vanir flugöldinni?
— Jú. Ég held þeir séu flugþjóð.
Þeir hafa alla tíð verið áhugasamir
og hafa alla tíð viljað greiða fyrir
flugmönnum. Það er að minnsta
kosti mín reynsla, að þeir skilja
flug yfirleitt mjög vel, þarfir þess
og nauðsyn. Ég get nefnt mörg dæmi
þess, að menn, sem lítið hafa kynnzt
flugi, hafa með hugkvæmni sinni
leyst vandann.
Einu sinni var ég til dæmis að
sækja fársjúkan mann upp að Húsa-
felli í Borgarfirði. Grimmdarfrost
var og snjór á jörðu. Frostið var svo
mikið, að traktorar og jarðvinnslu-
vélar, sem átti að nota til að laga
braut í lausasnjónum fyrir flugvél-
ina, fóru ekki í gang. Nú voru góð
ráð dýr. Skyndilega sé ég, að fólkið
hleypti út öllum kindunum úr fjár-
húsunum og rak þær út á tún. Ég
skildi auðvitað strax, að þarna var
vandinn leystur. Þeim hafði dottið
það snjallræði í hug, að láta sauð-
féð troða flugbraut. Nú ráku þeir
féð í hnapp, síðan fram og aftur og
að lítilli stundu liðinni var búið að
troða ágæta flugbraut í lausamjöll-
ina. Ég gat því lent og flutt veika
manninn í sjúkrahús. Svona leysir
sveitafólkið oft vanda flugsins.
Þegar Bretar komu hér, var kippt
fótunum undan sportfluginu. Flug-
skýlið okkar í Vatnsmýrinni var
fyrir framkvæmdum við Reykjavík-
urflugvöll og flugið lognaðist út af
í rólegheitum. Það var ekki einu
sinni þorandi að fljúga, þótt maður
hefði haft flugvél. Þeir skutu á hvað
sem fyrir varð, t. d. á flugvél frá
Flugfélagi íslands. Hún var á leið-
inni inn Eyjafjörð í venjulegu far-
þegaflugi.
Lóan varð stríðinu að bráð. Henni
var ekki flogið meira og þessi góði
kjörgripur grotnaði í sundur og
gleymdist. Hvar hún er nú veit ég
ekki. Sennilega á öskuhaugunum?
Eftir stríðið fékk ég mér flug-
vél og byrjaði þá sjúkraflug og
leiguflug. Vélin, sem ég fékk var
ágæt, dönsk og gekk undir nafninu
Kásetan KZA eftir einkennisstöf-
unum. Þá vél fékk ég 13. sept. 1947.
1951 kom Austervélin, sem gat tek-
ið sjúkrakörfu, en hún var hins veg-
ar alveg kraftlaus, ef hún var þung.
Svo fékk ég Chessnurnar, tveggja
hreyfla Bonanza og nú loksins Twin
Pioneer.
Sjúkraflugvélarnar á ég í sam-
eign við Slysavarnarfélag íslands,
sem hefur verið ötulasti stuðningur
sjúkraflugsins fyr og síðar.
Það er víst orðið mjög framorðið.
Vornóttin er mjög kyrr og það
glampar á þúsund Ijós í bænum
fyrir neðan. Við förum að tala um
framtíðina. Flugið. Drauminn um
flugið.
Jú, ég held, að flugsamgöngurnar
eigi mikla framtíð fyrir sér. Við,
sem störfum að flugmálum, finnum
hvernig allt verður r.uðveldara, þeg-
ar fram í sækir. Ég held, að þeir
sem fljúga hefðu ekki getað komið
þjóðinni að meira gagni með öðrum
störfum. Þó sakna ég að sumu leyti
hinna „góðu gömlu daga“, þegar
stór hópur áhugamanna vakti um
nætur við logsuðu, smíðar og endur-
bætur á klossuðum vatnsröraflug-
vélum. Bara til þess að geta í fá-
einar mínútur hinn næsta dag litið
niður á veröldina og brosað til skýj-
anna, sem sigla ljúfan byr um axlir
Vífils.
— Nú ertu aftur búinn að fá
Lóu?
Hann horfir um stund á gömlu
myndina frá brúðkaupsferðinni. Já.
Nú eru senn 25 ár síðan. Kannski
maður bjóði konunni í aðra ferð á
sömu staði í nýju Lóu? Silfurbrúð-
kaupsferð. Já, ætli það ekki. ★
í FULLRI ALVÖRU.
Framhald af bls. 2.
rýmri tíma til að helga annari rit-
mennsku en þeirri, sem birtist í
dagblaði. Baldur gæti átt eftir að
verða liðtækur eftir „Dagblaði" að
dæma og ekki er ólíklegt, að Gísli
J. Ástþórsson eigi eftir að koma á
óvart. Ágætir stílistar eins og Jó-
hannes Helgi, Matthías Johannessen,
Stefán Jónsson, fréttamaður, Jónas
Árnason, og Thor Vilhjálfsson, verða
að fara að taka á honum stóra sín-
um og sýna okkur og sanna, að
þeir ráði við annað og meira en
þokkalega journalistik.
Dr. Aspirín.
VIKAN
ogtaeknin
RABB UM
RAFEINDAHEILA
Síðustu árin hefur margt verið ritað og rætt
um rafeindaheilana. Þó að þeir séu í sjálfu sér
hinir óskáldlegustu hlutir, meira að segja alger
andstæða við allan skáldskap, hvernig sem á
þá er litið, hafa þeir óbeinlínis orðið til þess
að ýta mjög við skáldskaparhneigð manna og
Á æðstu stöðum eru rafeindaheilar settir til að njósna um aðra
rafeindalieila í þýðingarmiklum embættum.
Það eru ckki mennirnir einir, sem eiga við taugaveiklun
að striða á þessum síðustu og verstu tímum — jafnvel
rafeindaheilarnir kváðu þurfa sálgrciningar við endrum
og cins.
hugarflugi, svo að meir en litla þekkingu þarf
til þess að geta greint á milli hvað er satt um
þá og hæfileika þeirra og afköst sagt, og hverju
er á þá logið.
Þeir rithöfundar, sem rafeindaheilarnir hafa
lyft hæst á flug, láta sig ekki muna um að spá
því, að þess muni ekki ýkjalangt að bíða að rafeinda-
heilarnir stjórni heiminum. Blaðamenn, sem ekki eru
ýknari en menn af þeirri stétt almennt gerast, og þykj-
ast — eins og allir blaðamenn — vita flest sem gerist
að tjaldabaki á æðstu stöðum, fullyrða að rafeindaheil-
arnir hafi þegar meiri áhrif á stjórn heimsins en al-
menning grunar. Sé svo, virðist lítil ástæða til að ætla,
að stjórnin á heimsmálunum mundi breytast til muna,
þótt þeir tækju hana alveg í sínar hendur.
Vitað er með vissu, að stjórn ýmissa fyrirtækja og
iðjuvera er nú þegar að mestu leyti í „höndum“ rafeinda-
heila. Vitað er einnig, að þeir taka örlög okkar að vissu
leyti í sínar hendur um leið og okkur ber í þennan heim;
barnið er ekki fyrr komið í laugartrogið en það hefur
fengið sitt „númer“ í spjaldskrá rafeindaheilanna, sem
síðan skrá allar helztu staðreyndir í sambandi við lífs-
hlaup þess, unz þeir enda þá skýrslugerð á síðustu stað-
reyndinni. Þannig er það að minnsta kosti þegar orðið
í öllum helztu „menningarlöndum" heims, þannig er það
að vissu leyti orðið hér og verður það sjálfsagt í æ ríkari
mæli. Nú er farið að telja okkur trú um, að það séu
þessir „óskeikulu" og „hlutlausu" heilar, sem reikna okk-
ur útsvör og skatta — samkvæmt því gamla máltæki, að
gott sé að hafa strákinn, til að kenna honum um klæk-
ina. Eða hvaða skattgreiðandi er kominn til að skrifa
undir það, að honum séu ætlaðar álögur af „óskeikulum“
og „hlutlausum“ aðila?
En nú þykir sýnt og sannað, að raf-
eindaheilarnir séu ekki óskeikulir
frekar en önnur mannanna verk eða
mennirnir sjálfir. Með öðrum orðum —
þeir eru ekki einungis gæddir mann-
legum hæfileikum, heldur hafa þeir
og tekið að arfi ágalla mannsins. Sér-
fræðingum ber þó saman um, að þeir
hafi erft hæfileikana í mun ríkari mæli
en ágallana. Og eitt eru hvorki þeir
né aðrir, sem einhver kynni hafa af
vinnuháttum rafeindaheilanna, í nein-
um vafa um — afköst þeirra fara
margfaldlega fram úr því, sem mönn-
um er ætlandi.
Sökum þess hve rafeindaheilar gegna
oft mikilvægu hlutverki, og því mikið
í húfi ef „taugar“ þeirra bila, eru nú
sérmenntaðir rafeindaheilalæknar stöð-
ugt látnir fylgjast með „andlegri“
heilsu þeirra. Einnig hefur verið gripið
til sama ráðs, og sagt er að tíðkist í
Og nú eru rafeindaheilarnir teknir að
fjölga „mannkyni‘* sínu — — —
vissum ríkjum — aðrir rafeindaheilar
settir til að njósna um allt þeirra starf
og athæfi. Þannig er það, til dæmis
með alla þá rafeindaheila, sem gegna
ábyrgðarmestum störfum í sambandi
við landvarnir stórveldanna. Það eru
ekki eingöngu embættismennirnir þar,
Framhald á bls. 37.
VIKAN 22. tbl. — gj