Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 48

HENNI OG ÞAR MEÐ BINDA
ENDA Á ÞETTA.
„Ég vara þig við, Francis“, sagði
stúlkan með lambsskinnshattinn,
„ef þú bindur enda á líf mitt hér
uppi þá eru þrír ungir menn í
Yale háskólanum sem mundu elta
þig uppi heimsliornanna á milli!“
Þá heyrðist i þýzku röddinni
aftur: „Hvernig stendur á því, að
Ameríkanarnir hafa ekki nógu mik-
inn skilning á þvi, að skilja ekki
þessa stelpuasna sína eftir heima,
þar sem þær eiga heima.“ „Rödd-
in var lágróma, en nógu greinileg
samt, rétt lijá Robert. Málrómur-
inn bar með sér að vera háþýzkur
en ekki frá Ziirich rté nein önnur
svissþýzk málýska..
Nú vissi Robert að hann mundi
ekki komast lijá því að líta við
og auk þess gera eitthvað. Hann
leit fyrst á Mac til að sjá hvort
bann, sem skyldi dálítið i þýzku,
hefði skilið það sem sagt hefði
verið. Mac var gríðarstór og gat
verið hættulegur, en hvað sem
liinu góða skaplyndi hans leið
myndi hann ekki, ef hann hefði
heyrt Þjóðverjann segja á ensku,
„Af hverju skilja Ameríkanarnir
ekki þessa stelpuasna sína eftir
heima?“ hafa staðið aðgerðarlaus
hjá. En Mac stóð enn og horfði
hugfanginn og sæll á greifynjuna
sína. ÞAÐ VAR FYRIR 'BEZTU,
hugsaði Robert. Svissneska lögregl-
an tók hart á öllum róstum, hver
sem ástæðan fyrir þeim hafði ver-
ið, og Mac mundi verða fyrir miklu
tjóni, ef liann lenti í slagsmálum
og mundi að öllum likindum lenda
í fangelsi. Fyrir amerískan her-
mann, sem var staðsettur í Frank-
furt gátu uppþot sem þessi haft
alvarlegar afleiðingar. Það versta
sem getur hent mig, hugsaði Rob-
ert, um leið og hann sneri sér við
til áð hafa uppi á manninum sem
í hverjum mánuði.
A-v á hættu, austur gefur.
K-10-6-4
G-9-6-4
ekkert
A-K-10-5-3
A 9-8
y 7-3-2
+ 8-7-6-4
^ G-8-6-4
G-5-3
D-8
D-G-10-9-5
9-7-2
Sterkar þriggja lita hendur, eins
og vestur hefur í spilinu hér að of-
an, hafa þótt erfiðar til sagna eftir
flestum sagnkerfum. ítalir, sem átt
hafa heimsmeistarana í bridge um
alllangt skeið, hafa reynt að leysa
þennan vanda með gervisögnum og
hefur það verk tekist ljómandi vel.
í „Roman Club“-sagnkerfinu, sem
m. a. Belladonna og Avarelli, tveir
af heimsmeisturunum spila, sýnir
opnun á tveimur tíglum 17—21 há-
punkt (Gorenpunktar) og skipting-
una 4-4-4-1 eða 4-4-5-0. í næstu sögn
gefur opnunarhendin upp sína liti
með því að melda styzta litinn. Þá
getur svarhöndin síðan valið loka-
samninginn. Að ná fimm tíglum á
spilið hér að ofan er barnaleikur
hafði talað eru nokkrir timar í
tukthúsinu og áminning frá bæjar-
stjóranum vegna móðgunar við
hina frábæru svissnesku gestrisni.
Robert ákvað eins og af sjálfum
sér, að þegar þau kæmu upp á
fjallstoppinn myndi hann fylgja
manninum út úr lyftunni, segja
honum í rólegum tón, að hann,
Robert, hefði skilið hvað hafði
verið sagt um Amerikanana og
snúa svo þegar i stað á brott. Ég
vona bara, hugsaði Robert að hver
svo sem þetta er þá sé hann ekki
allt of helviti stór!
í augnablikinu gat Robert ekki
komið fyrir sig, hver þessi and-
stöðumaður hans væri. Þarna stóð
hár maður og sneri bakinu að Rob-
ert, hinum megin við ítölsku kon-
una og röddin hafði komið úr
þeirri átt. Vegna mannþröngar-
innar gat Robert aðeins greint höf-
uð hans og axlir, sem voru stórar
og þrekmiklar undir yfirhöfn hans.
Maðurinn var með þessa svörtu
húfu, sem aðeins voru notaðar af
þeim, sem voru i Afríku meðan á
stríðinu stóð þar. Undan húfunni
gægðist ljóst hár hans, sem var
mikið farið að grána. Maðurinn
var rpeð feitlaginni, hörkulegri
konu.sem hvislaði lágt i eyra hans
einhverju, sem Robert átti ekki að
heyra. Maðurinn svaraði henni
fyrir þá og í raun og veru er hægt
að vinna sex tígla með kastþröng
á norður.
Þetta spil kom annars fyrir í æf-
ingaleik hjá enska landsliðinu fyrir
Líbanon-Evrópumótið og komust
ensku spilararnir í vægast sagt mjög
ógirnilega samninga.
Fyrst vestur opnaði á einu hjarta
og varð síðan sagnhafi í fjórum
hjörtum dobluðum, sem reyndist
dýrkeypt ævintýri eftir laufaútspil
hjá norðri. Næsti vestur spilaði þrjú
grönd á spilin en til allrar óham-
ingju var norður svo ónærgætinn
að taka fimm fyrstu slagina á lauf.
Þriðji vestur opnaði á einum tígli,
norður doblaði en lokasamningur-
inn varð fjórir tíglar og fimm undir.
hryssingslega: „Mér er alveg sama,
hversu margir þeirra skilja málið.
Látum þá bara skilja“. Og Robert
vissi, að liann hafði komið auga
á manninn, sem hann svipaðist eft-
ir.
Eftirvæntingin eftir að hitta
Þjóðverjann augliti til auglitis
gerði það að verkum, að Robert
svitnaði í höndum og varð æstur
og uppveðraður. Honum sárnaði að
lyftan skyldi ekki koma upp á
fjallstoppinn fyrr en eftir fimm
mínútur. Nú, þegar hafði hann
ákveðið að lumbra á honum og gat
því alls ekki beðið. Hann starði
föstum augum á hið breiða bak
mannsins klætt svartri nælonúlpu
og vonaði að hann myndi snúa sér
við, svo að hann gæti séð framan
í hann. Hann gizkaði á, að hann
væri að minnsta kosti 20 pundum
þyngri en Robert sjálfur, ef farið
væri eftir hæðinni og axlabreidd-
inni, en Robert var vel þjálfaður
líkamlega og í góðri æfingu, þegar
hann átti það til að slást var hann
hinn mesti slagsmálahundur,
fylginn sér og gat gefið undraverð
högg, þegar tekið var tillit til
stærðar hans. Hann velti þvi fyrir
sér, hvort maðurinn myndi detta
við fyrsta högg, hvort hann mundi
afsaka sig, eða hvort hann myndi
nota skíðastafina. Robert ákvað, að
r
V
hafa stafina sina við hendina,
jafnvel þótt hann gæti treyst á,
að Mac myndi heldur draga úr
hlutunum, þegar hann yrði notað-
ur sem vitni, ef hann sæi, að vopn
yrðu notuð. Af ásettu ráði tók
Robert niður hina þykku leður-
vettlinga sina og stakk þeim sér i
beltisstað. Berir hnúarnir myndu
gera meira gagn. Hann hugsaði
um, livort maðurinn myndi vera
með hring. Hann horfði stíft aftur
á hnakka mannsins, til að fá hann
til að snúa við. Þá uppgötvaði
kona hans Robert. Hún hvíslaði
einhverju að manni sínum og
stuttu siðar sneri hann sér við og
lét eins og það væri tilviljun. Hann
horfði frekjulega á Robert og Rob-
ert hugsaði með sér: Ef þú ert nógu
oft á skíðurn á sama staðnum hitt-
irðu fyrr eða siðar fólkið aftur. Á
sömu stundu rann upp fyrir Rob-
ert, að þetta yrði ekki smá handa-
lögmál þarna uppi á fjallatoppin-
um; i fyrsta sinn í lífi sínu lang-
aði hann til að drepa mann. Þvi
maðurinn fyrir framan hann starði
á liann ljósbláum augum undan
enn Ijósari augnhárum á ögrandi
hátt undan afríkönsku húfunni.
□
Það var fyrir löngu siðan, vet-
urinn 1938, í franska lilutanum af
Svisslandi, og hann var fjórtán ára.
Sólin var að setjast bak við
fjall og það var 10 stiga frost. Hann
lá í snjónum og gat sig hvergi
hreyft með fótinn liggjandi i mjög
óeðlilegum stellingum, þó verkirn-
ir væru ekki byrjaðir ennþá, og
þá litu þessi sömu augu niður á
hann.
Hann hafði gert dálítið axar-
skaft og í augnablikinu hafði hann
meiri áhyggjur út af hvað foreldr-
ar hans myndu segja við hann
heldur en fótbrotinu. Hann hafði
farið upp á fjall seint um eftir-
miðdaginn, þegar næstum flestir
voru hættir að vera á skiðum yfir
daginn. Og hann hafði jafnvel leyft
sér að fara ekki hinar troðnu
slóðir heldur fór i gegnum skóg-
inn í leit að leiðum, sem ekki
höfðu verið farnar áður. Annað
skíðið hafði lent á falinni trjárót
og hann heyrði þurrlegt brothljóð-
ið í fótlegg sínum um leið og hann
steyptist til jarðar fram fyrir sig.
Hann reyndi að forðast alla ofsa-
hræðslu um leið og liann settist
upp. Hann stefndi í áttina að
merkjabrautunum, sem voru í 100
metra fjarlægð, séð gegnum greni-
trén. Ef svo vel vildi til að einhver
skiðamaður færi framhjá gætu þeir
e. t. v. heyrt í honum ef hann æpti.
Hann gerði ekki tilraun til að
skriða, því ef hann reyndi það fór
verkur frá fótleggnum upp í maga
sem gaf honum ógleðitilfinningu.
Skuggarnir voru farnir að lengj-
ast í skóginum og eingöngu hæstu
topparnir voru rauðlitaðir með
grænan frostlegan himinin í bak-
sýn. Hann var farinn að verða
kuldans áþreifanlega var og af og
til fékk hann mikil kuldaköst.
Ég dey hérna, hugsaði hann, ég
_ VIKAN 22. tbl.