Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 8

Bjöm Pálsson og kona hans, Sveinsfna Sveinsdóttir, í brúðkaupsferðinni, sem sagt er frá í greininni.
o KANNSKE FER ÉG f SILFURBRÚÐKAUPSFERÐ
inu. Þá var það, að hagleiksmaðurinn Hjalti Jónatansson, tré-
smiður tók að sér að smíða það sem á skrúfuna vantaði. Svo var
flogið af stað.
Það væri nú tugthús fyrir svona í dag, en skrúfan gerði það
fínt, því hún var jafngóð. Nokkru seinna (1939) um haustið var
einhver að lenda vélinni uppi á Móum á Kjalarnesi. Þá lenti hún
í forardýi, því henni hafði verið lent óhönduglega undan brekku.
Þá fór skrúfan í mask — en ekki um brotið. Það hélt.
— Tryggingar! segir Björn hissa. Nei, þær voru ekki tryggðar.
Ekki einu sinni skrásettar. Mér hefði líka þótt gaman að sjá þann
mann, sem hefði þorað að tryggja flugvél á þessum árum. Það
hefði verið óðs manns æði. Nei, menn báru hita og þunga dagsins
sjálfir og áhyggjur höfðu menn engar, sem vel stætt trygginga-
félag hefði getað létt af þeim.
En þetta var ómetanleg reynsla. Við urðum að gera allt sjálfir
og gerðum það. Einu sinni tókum við Lóuna í sundur stykki
fyrir stykki. Skröpuðum alla röragrindina í skrokk og vængjum,
máluðum hana og sprautuðum, klæddum og fórum svo aftur að
fljúga. Þessi mikla viðgerð fór fram í Þjóðleikhúsinu, en þar áttu
flugmenn lengi athvarf, meðan það var í byggingu.
Annars var ástæðan sú fyrir því, að við fórum út í svo mikið
viðgerðarfyrirtæki, að vélin var farin að láta á sjá. Þegar eitthvað
kom fyrir — og það var alltaf eitthvað að koma fyrir — þá brotn-
aði kannski eitt, — eða fleiri rör í búknum. Þá var bara hirtur
næsti járnbútur, sem fannst og spelka soðin á brotið. Þegar búið
er að gera svona nokkuð í langan tíma, þá fer nú ýmislegt að
segja til sín, sem nærri má geta.
—O—
— Merkilegasta, eða öllu heldur eftirminnilegasta flugferðin
frá þessum árum var þegar við hjónin fórum eins konar brúð-
kaupsferð fljúgandi í TF LÓU.
Ég hafði lengi haft hug á að heimsækja æskustöðvarnar í flug-
vél. Fljúga alla leið austur í Skriðdal, lenda á túninu, og sýna
fólkinu flugvél.
Þann 9. ágúst 1939 lögðum við af stað frá Sandskeiði. Veðrið
Agnar K. Hansen, Sigurður Jónsson, flugmaður og Björn Eiríksson,
flugmaður.
Þó mikið frjálsræði væri á þessum árum, þá voru erfiðleikarnir sízt minni.
Við urðum að gera allt sjálfir. Ef eitthvað bilaði, þá urðum við að gera við
það sjálfir, því flugvirkjar voru ekki til. Við Albert á Vífilsstöðum áttum
TF LÓU, sem var þetta „neðanskráða loftfar", sem um gat. Lóan var alltaf
að brotna meira og minna og þá var logsoðið saman ög sett bót yfir dúkinn.
Vélin var nefnilega smíðuð úr nokkurskonar vatnsrörum úr járni, sem síðan
var klætt yfir með dúk. Þetta bjargaðist alveg furðanlega.
Einu sinni var Albert á Vífilsstöðum að lenda vélinni uppi á Sandskeiði.
Honum hlekktist á og stakkst hún framyfir sig. Skrúfan rakst í jörðina og
það brotnaði af blaðendanum, Nú voru góð ráð dýr. Engin skrúfa til í land-
Kýrnar sóttu svo í að sleikja flugvélina, a3 það varð að girða í kringum hana. Myndin
í opnunni hér að framan er tekin uppi í Borgarfirði. Sænski ljósmyndarinn Carlén
lagðist á bakið á brautarendann og Björn settist eins nærri honum og hann þorði.
g — VIKAN 22. tbl.