Vikan - 30.05.1963, Blaðsíða 35

NSU-PRINZ
FÁLKINN H.F.
Laugavegi 24 — Reykjavík.
LÍTILL, EN RÚMGÓÐUR
RÖSKUR OG RAMMBYGGÐUR
LEIKANDI LIPUR, STÖÐUGUR
BER 5 MENN OG FARANGUR
ÞÆGILEGUR OG BJARTUR
SPARNEYTINN OG YANDAÐUR
ÓSKABÍLL FJÖLSKYLDUNNAR
KOMIÐ, O G SKOÐIÐ
PRINZINN
Yerð kr. 119.700.-
SÖLUUMBOÐ Á AKUREYRI:
LÚÐVÍK JÓNSSON & CO.
hann gerði sig heimakominn og
hringaði sig á ábreiðunni fyrir fram-
an rúmið. Mamma læsti svefnher-
bergisdyrunum, við afklæddum okk-
ur í skyndi og komum okkur í rúm-
ið og slökktum Ijósið. Ég fékk að
sofa hjá mömmu þessa nótt; okkur
leið í rauninni eins og bezt varð á
kosið, mér þótti bara leiðinlegt að
kisulóra mín skyldi ekki vera þarna
líka með alla kettlingana sína. En
mamma hló þegar ég fór þess á leit
við hana að ég mætti sækja kisu, og
síðan sofnaði ég.
Mamma lá vakandi enn um hríð
og hlustaði eftir marrinu í hjólun-
um á vagni pabba. En loks sofnaði
hún líka.
Um miðnætfi hrökk hún upp;
hafði verið að dreyma að pabbi
væri kominn heim og stæði fyrir
utan dyrnar. Hún reis upp við dogg
og hlustaði — og það kom heim,
hún heyrði fótatak úti fyrir á ver-
öndinni. Hún var ekki fyllilega
vöknuð, þegar hún brá sér fram úr
rúminu, hljóp niður stigann og
mundi ekki neitt hvers vegna hún
hafði læst útidyrunum, heldur sneri
lyklinum í skránni og hratt upp
hurðinni.
— William, kallaði hún. —
William, ertu kominn ...
En allt í einu rak hún upp of-
boðslegt hljóð. Ég hrökk upp og
stökk niður stigann, niður í eldhús-
ið. Og þar stóð mamma á miðju
gólfi og hafði gripið höndunum að
hálsi sér, en flækingurinn stóð á
þröskuldinum. Það munaði minnstu
að hann fyllti út í dyrnar, svo mik-
ill var hann vexti, og svo var hann
fólskulegur á svipinn, að andlit hans
ásótti mig í martraðardraumum
mörg á eftir þetta.
En allt í einu lýsti svipur hans
ofsahræðslu og í sömu andrá tók
hann til fótanna. Um leið þaut eitt-
hvað framhjá mér, svo leifturskjótt
að ég mátti ekki auga á festa; ég
heyrði grimmdarlegt urr, og í sömu
andrá réðist einhver formavna
skepna á flakkarann, kastaði hon-
um kylliflötum niður á gólfið úti
á veröndinni og flaug á hann í flökt-
andi bjarmanum frá skriðljósinu.
Ég heyrði flækinginn æpa og öskra
af hræðslu og sársauka, og loks
heyrði ég mömmu kalla:
— Komdu, Hvutti minn
komdu Hvutti minn .. •
Og þar með lauk bardaganum úti
á veröndinni. Hvutti hlýddi kalli
mömmu, en flækingurinn flúði laf-
hræddur niður þrepin og lét nátt-
myrkrið skýla sér. Ég hafði staðið
grafkyrr, lamaður af skelfingu, en
fékk nú máttinn aftur og hljóp í
fangið á mömmu, sem vafði mig
örmum og hneig svo niður á gólfið,
titrandi af ekka. Ég hvíldi höfuðið
við öxl henni og grét líka, en þá
fann ég eitthvað svalt og rakt við
vanga mér, og þegar mér varð litið
upp, horfði ég inn í dökk og skær
hundsaugun. Það var hundurinn,
sem lagði trýnið að mér.
— Sjáðu bara, mamma, sagði ég.
— Hvutti hefur engu gleymt. Sjáðu
bara ... nú leggur hann höfuðið í
keltu þína, eins og hann gerði alltaf,
þegar hann hafði hrakið einhvern
í burtu. Góða, elsku mamma, get-
urðu ekki náð í litla, rauða stólinn?
Ég er viss um að hann hoppar upp
á setuna og hringar sig þar, eins og
hann var vanur ... já, ég er viss
um að stóllinn er ekki of lítill fyr-
ir hann . ..
ELLMAN leit á okkur. -— Og þá
opnaði mamma augun og virti
Hvutta fyrir sér. Aldrei hef ég séð
hana eins undarlega á svipinn. Hún
festi á hann sjónir, eins og hún
gerði sitt ýtrasta ... ekki beinlínis
til að sjá, heldur öllu fremur til að
stilla sjónina í samræmi við það
sem hún sá. Og ég held að heimur
raunveruleikans hafi riðað á grunni
í vitund hennar á þessari stundu,
meðan hún starði á þetta, sem gat
alls ekki verið raunveruleiki, þótt
hún sæi það eigin augum.
— Hvutti litli ... hvíslaði hún. —
Hvutti litli ...
Hundurinn horfði í augu henni,
og allt í einu reisti hann annað eyr-
að, en hitt lafði. Svo lyfti hann
höfðinu úr keltu hennar og gekk
skref frá okkur.
— Mamma, hvíslaði ég. — Láttu
hann ekki fara. Segðu honum að
hann eigi að vera hjá okkur ...
Mamma reyndi að lyfta hendinni,
en hún féll eins og máttvana aftur
niður í kjöltu hennar.
Eitt andartak nam Hvutti staðar
á þröskuldinum, leit til okkar og
augu okkar mættust. Og þá varð
mér það einhvern veginn ljóst, að
það stæði ekki í okkar valdi að
halda honum hjá okkur.
— Vertu sæll, Hvutti litli, kjökr-
aði ég og fól andlitið við barm móð-
ur minnar. Þegar ég leit upp aftur,
vorum við ein.
En utan úr myrkrinu heyrði ég
gnýinn í vagnhjólum, og rödd pabba,
sem kallaði glaðlega inn um dyrnar
og spurði hvort nokkur væri
heima ... +
SYEFNTREYJA.
Framhald af bls. 15.
Lykkjurnar sem eftir eru (10) eru
felldar af í einni umferð.
Prjónið aðra ermi eins.
Takið nú stykkin, gangið frá end-
um, leggið þau síðan á þykkt stykki,
nælið form þeirra út með títu-
prjónum, leggið rakan klút yfir og
látið þorna.
Saumið treyjuna saman á öxlun-
um og ermar í handvegi. Saumið
með þynntu ullargarninu og aftur-
sting.
Takið upp fyrir hálslíningu, 22 1.
á hvoru framstykki og 19 1. af þræð-
inum á bakstykkinu. Prjónið 1 umf.
með prj. nr. 8 og 1 umf. með prj.
nr. 10.
Prjónið nú 4 1. af þræðinum, fyrir
útáhneppu, prjónið á prj. nr. 3V-
með garðaprjóni, þar til lengjan
nær. hálsmáli. Prj. eins hinum
megin.
Bætið nú þessum 4 1. báðum meg-
in, við hálsmálið og prj. (71 1.) 4
umf. garðaprj. með prj. nr. 3’/j.
Fellið af.
Saumið garðaprjónuðu lengjurnar
við framstykkin. Á hægri barm eru
saumuð 7 lítil hnappagöt, sem mótað
er fyrir með því að stinga í prjónið
með blýanti.
Festið hnappa á vinstri barm,
gagnstætt hnappagötunum.
Dragið satínbandið í opnu um-
ferðina í hálslíningunni og festið
það mjög vel við miðju að aftan.
★
VIKAN 22. tbl. — gg